Om 9 uur stonden we op school en tot grote verbazing stonden er al enorm veel kinderen van het dorp op de speelplaats. De volunteers van vorig jaar hadden ons gezegd dat zij heel veel kinderen de eerste dag moesten gaan ronselen. De kinderen wisten toen nog niet zo goed wat ‘Holiday fun’ was en kwamen niet opdagen, de eerste dag. Dus wij hadden verwacht dat we alle kinderen van het dorp zelf moesten gaan halen. Dit was dus al niet meer nodig. Eerst hebben we een lijst gemaakt met alle kinderen en wisten hoeveel we er in ons midden hadden. Het aantal zat rond de 30. Er kwamen er zelfs aan die van ver kwamen want ze werden met de brommer gedropt op het playfield. Een topper, als je het mij vraagt. We zijn met z’n alle naar het strand getrokken om daar de kinderen bezig te houden met spelletjes. De grote werden gescheiden van de kleintjes want er waren kinderen bij van maar twee jaar en die kan je natuurlijk niet samen zetten met 12 jarige. Ik ben met de grote meegegaan. We hebben eerst wat kennismakingsspelletjes gespeeld nadien massaspelen. De kinderen waren voldaan na twee uur en half spelen en hadden dorst. We zijn dan maar terug gegaan naar school om ze drinken aan te bieden, daar waren ze ons allemaal heel dankbaar voor. De 3 uur zat er dan al op en het was tijd voor de kinderen om naar huis te trekken. Een geslaagde eerste dag dus!
vrijdag 13 april 2012
Dag 65: 09/04/2012
Deze dag werd volledig in beslag genomen om te werken aan mijn Persoonlijk Ontwikkelingsplan (POP). Ja, zelfs hier in Kenia moet ik voor school werken. Nu moet ik wel eerlijk zeggen, ik was vrij tevreden over het stuk dat ik deze dag had afgewerkt. Ik heb het nog een keertje laten nalezen en dan was de dag weer helemaal gevuld. Ik ben tijdig mijn bed in gekropen want de dag nadien was het onze eerste dag ‘Holiday fun’.
Dag 64: 08/04/2012
Paaszondag. Om 11 uur werd ik wakker gemaakt door Charlotte. “Anso, Anso, kom snel uit je bed! De paashaas is geweest!’ En effectief de paashaas had wat lekkers in ons huis verstopt. Overal in de huisjes lagen paaseitjes verstopt. Dankzij onze lieve Sofie hadden wij toch ook nog een cadeautje gekregen met Pasen. Zij was ’s ochtends bij ons binnengesprongen en had de paaseitjes verstopt. Wat een fijne verrassing!
Rond 1 uur waren de jongens terug van de Paasmis en was mijn blog ook volledig bijgewerkt. Omdat we Quinten beloofd hadden mee te gaan naar Ukunda om voetbal te kijken in een pub zijn we rond half 3 de motor opgesprongen om ons naar het café te begeven. Het was heel gezellig en zo hadden we ook eens kunnen waarnemen hoe de Kenianen voetbal kijken. De tweede match Manchester City tegen Arsenal was heel spannend en de spanning was te snijden. Elke keer als er een goal gemaakt werd vloog de helft van de pub recht en werd er geroepen en getierd. Mij maakte het natuurlijk niet zoveel uit wie won, maar ik heb toch eens goed kunnen lachen. Toen deze match geëindigd was zijn we huiswaarts getrokken en was de dag weer voorbij.
Rond 1 uur waren de jongens terug van de Paasmis en was mijn blog ook volledig bijgewerkt. Omdat we Quinten beloofd hadden mee te gaan naar Ukunda om voetbal te kijken in een pub zijn we rond half 3 de motor opgesprongen om ons naar het café te begeven. Het was heel gezellig en zo hadden we ook eens kunnen waarnemen hoe de Kenianen voetbal kijken. De tweede match Manchester City tegen Arsenal was heel spannend en de spanning was te snijden. Elke keer als er een goal gemaakt werd vloog de helft van de pub recht en werd er geroepen en getierd. Mij maakte het natuurlijk niet zoveel uit wie won, maar ik heb toch eens goed kunnen lachen. Toen deze match geëindigd was zijn we huiswaarts getrokken en was de dag weer voorbij.
zondag 8 april 2012
63: 7/04/2012
Om 10 stond onze boot klaar om te gaan vissen met Ngu. Ngu is visser en ook onze redder als we met de school gaan zwemmen. Omdat we hem persoonlijk kennen kregen we natuurlijk een goed prijsje.
Met de getijden komen er zandbanken boven en kun je naar een klein eilandje gaan in het midden van de zee. Daar zijn we naartoe gegaan en heb ik mijn handdoek uitgerold om even te zonnen. Ook snorkelen en vissen kwam aanbod. Na een halve dag op zee te hebben gezeten, had ik even genoeg van alles en besloot ik om naar huis te gaan. Ik voelde aan dat ik een mindere dag had en daarom wou ik de andere niet lastig vallen. Ik ben nog even naar de winkel gegaan, mijn kast opgeruimd en voor school gewerkt.
Na al deze activiteiten was deze mindere dag om. Hierbij kwam ook nog eens het feit dat we allemaal heel hard verbrand waren van op de boot te zitten. Maar ja, wie mooi wil zijn moet lijden.
Met de getijden komen er zandbanken boven en kun je naar een klein eilandje gaan in het midden van de zee. Daar zijn we naartoe gegaan en heb ik mijn handdoek uitgerold om even te zonnen. Ook snorkelen en vissen kwam aanbod. Na een halve dag op zee te hebben gezeten, had ik even genoeg van alles en besloot ik om naar huis te gaan. Ik voelde aan dat ik een mindere dag had en daarom wou ik de andere niet lastig vallen. Ik ben nog even naar de winkel gegaan, mijn kast opgeruimd en voor school gewerkt.
Na al deze activiteiten was deze mindere dag om. Hierbij kwam ook nog eens het feit dat we allemaal heel hard verbrand waren van op de boot te zitten. Maar ja, wie mooi wil zijn moet lijden.
62: 6/04/2012
Vakantie betekent tijd voor een bezoekje aan het strand. Omdat we vonden dat ons bruine kleurtje al wat aan het wegtrekken was vonden we het hoog tijd om dit weer bij te werken.
Om 5 uur was ik terug en ben ik maar snel in de douche gesprongen want om half 7 hadden we een afspraak bij de pizzatent waar we wekelijks eentje gaan eten. Als afscheidscadeau voor de leerkrachten hadden we een eetentje georganiseerd op school en wij zouden voor iets nieuws zorgen. De leerkrachten hadden namelijk nog nooit pizza gegeten. Om half 7 ben ik samen met Charlotte de pizza’s gaan halen. Pas om half 8 waren we terug op school en zaten de meeste leerkrachten al rond de tafels. Een pluspunt was natuurlijk wel dat de pizza’s nog warm waren.
De meningen van de leerkrachten over het eten waren volgens mij verspreid. Sommige hadden hun pizza heel snel op, de andere hadden nog meer dan de helft over. Natuurlijk wilden ze niets verspillen en namen ze alle restjes mee naar huis. Daar stonden we niet echt versteld van, want als je bekijkt waar ze wonen en wat ze hebben, is het niet meer dan normaal.
Na een leuke avond zijn we terug naar onze huisjes gegaan en hebben we besproken wat we gingen doen. Na een lange discussie waren we er uit wat we gingen doen en zouden we nog eentje gaan drinken bij Tina, de plaatselijke pub in Maweni. Dit was eens iets anders dan onze bezoekjes aan Tandoori en Shakatak. En het was even fijn!
Om 5 uur was ik terug en ben ik maar snel in de douche gesprongen want om half 7 hadden we een afspraak bij de pizzatent waar we wekelijks eentje gaan eten. Als afscheidscadeau voor de leerkrachten hadden we een eetentje georganiseerd op school en wij zouden voor iets nieuws zorgen. De leerkrachten hadden namelijk nog nooit pizza gegeten. Om half 7 ben ik samen met Charlotte de pizza’s gaan halen. Pas om half 8 waren we terug op school en zaten de meeste leerkrachten al rond de tafels. Een pluspunt was natuurlijk wel dat de pizza’s nog warm waren.
De meningen van de leerkrachten over het eten waren volgens mij verspreid. Sommige hadden hun pizza heel snel op, de andere hadden nog meer dan de helft over. Natuurlijk wilden ze niets verspillen en namen ze alle restjes mee naar huis. Daar stonden we niet echt versteld van, want als je bekijkt waar ze wonen en wat ze hebben, is het niet meer dan normaal.
Na een leuke avond zijn we terug naar onze huisjes gegaan en hebben we besproken wat we gingen doen. Na een lange discussie waren we er uit wat we gingen doen en zouden we nog eentje gaan drinken bij Tina, de plaatselijke pub in Maweni. Dit was eens iets anders dan onze bezoekjes aan Tandoori en Shakatak. En het was even fijn!
61: 5/04/2012
Vakantie was voor ons aangebroken dus het was tijd om te rusten. We zijn met Cleo naar de winkel geweest en haar alles zo wat getoond wat belangrijk is hier in de buurt.
Dag 60: 4/04/2012
Woensdag, schoolfeest. Om 7 uur stonden we op school maar we hebben nooit verstaan waarom we er zo vroeg moesten zijn. Ik ben naar mijn klas gegaan en ze nog een afscheidscadeau gegeven. De week ervoor had ik een klasfoto genomen en deze heb ik dan geplastificeerd en op de achterkant heb ik nog een klein tekstje geschreven. Nu hangt hij op aan het bord in Class 3. Toen begon ik echt te beseffen dat ik de kindjes gaan missen.
Ook wij werden niet gespaard en moesten een speech voor de hele school geven. Ik heb iedereen bedankt voor de fijne tijd die we samen hadden en voor het feit dat ik me echt thuis voelde op de school. Na de twee maanden kon ik echt wel zeggen dat ik dit als mijn tweede thuis aanschouwde.
De volgende stap tijdens het schoolfeest was het toespreken van de ouders. Alle ouders werden in de dining hall geplaatst en daar moest elke leerkracht een soort van speech houden. Ik denk zeker dat het twee uur in beslag heeft genomen. Na deze plechtigheden was het tijd voor het uitdelen van de ‘presents’ aan de eerste drie van elke klas en aan de leerling die het beste had gewerkt. Ik mocht de leerlingen van het derde en het zesde feliciteren. Ook de ouders komen dan naar voor en moeten hun zoon of dochter toespreken voor hun harde werk. Vervolgens was het oudercontact. Ik ging mee naar mijn klas, zo kon ik alles goed volgen.
Veel ouders kwamen mij bedanken voor het werk dat ik had gedaan. Ouders van leerlingen die ik extra begeleidde zijn mij komen bedanken voor de hulp die ik de leerlingen had aangeboden. Zo kon ik dus zien dat de leerlingen thuis echt wel over mij spraken en me dankbaar waren. Na het uitdelen van het rapport in de klas konden de ouders wat vragen gaan stellen aan Madame Fidelis. Toen het bijna afgelopen was gebeurde het volgende.
Nusra is nummer een van mijn klas. Ze is een uitstekende leerling en maakt heel weinig fouten. Plotseling kwam haar moeder naar me toe en bedankte me uitgebreid. Ze kuste me op beide wangen en bleef mijn hand vasthouden. Ik kon merken dat ze heel tevreden was. Nadat ik had gezegd dat haar dochter een schitterende leerling was vroeg ze mijn gsm-nummer. Omdat ik dit een vervelende situatie vond, heb ik haar nummer gevraagd zodat ik zelf kon beslissen wanneer ik contact opnam met haar. Omdat ik niet goed wist hoe de school tegenover contact met ouders staat leek me dat het veiligste. Ook bood ze me haar e-mailadres aan. Dit vond ik een heel goed idee. Maar jammer genoeg wist ze haar adres niet van buiten. Dus als ik het nodig zou hebben moest ik haar bellen of een bericht sturen. Dit zou ik in ieder geval nog moeten bespreken met James. Ze wilde vooral contact met me houden om te praten over het onderwijs. Het lijkt me heel interessant om met haar contact op te nemen en ik wil zo snel mogelijk uitpluizen of het mogelijk is om haar te bellen.
Na het oudercontact was het afscheid met de kinderen aangebroken. Toen kreeg ik het echt heel moeilijk. Doordat we nog niet meteen naar België vertrokken was het een beetje raar. Je wist dat je enkele kinderen nog ging zien, maar niet iedereen…
De leerkrachten bleven nog langer op school en gingen een feestmaaltijd klaar maken. Ugali met kip stond op het menu. Pas om half 5 konden we eten. Maar het was wel eens het wachten waard. De eetgewoontes van de Kenianen zijn helemaal anders dan de onze, maar wij moeten ons aanpassen. En het was eens fijn om met onze handen te eten.
Omdat de ouders van Sofie en Yara ons hadden uitgenodigd voor een BBQ moesten we snel naar huis om ons klaar te maken.
Bij de ouders aangekomen ben ik nog snel even in het zwembad gedoken en dan was het tijd voor een heerlijke BBQ. Het was een heel gezellige avond en ik ben de ouders daar ook heel dankbaar voor.
Deze avond zou ook onze nieuwe vrijwilliger arriveren in Maweni. Rond half 10/10 uur werd ze verwacht. Maar toen we thuis kwamen kregen we een telefoontje van Mama Rainbow dat er nog geen Cleo te bespeuren viel op de luchthaven van Mombasa. Wij begonnen mee na te denken voor oplossingen hoe we haar konden bereiken maar niets leverde resultaat.
Omdat ik nog wat ging skypen bleef ik dus langer op dan normaal. De meeste lagen al in hun bed. Maar Stijn en ik waren nog wakker. Om half 1 hoorde we gepruts aan ons slot van de poort. We deden de poort open en daar stond ze: onze nieuwe vrijwilligster. Charlotte kroop ook meteen uit haar bed om haar te zien.
Omdat Cleo een hele vermoeiende dag had gehad wou ze meteen in haar bed kruipen, wat ook wel verstaanbaar was. De volgende dag zou ze alles vertellen.
Na de ontmoeting zijn wij ook maar in ons bed gekropen.
Ook wij werden niet gespaard en moesten een speech voor de hele school geven. Ik heb iedereen bedankt voor de fijne tijd die we samen hadden en voor het feit dat ik me echt thuis voelde op de school. Na de twee maanden kon ik echt wel zeggen dat ik dit als mijn tweede thuis aanschouwde.
De volgende stap tijdens het schoolfeest was het toespreken van de ouders. Alle ouders werden in de dining hall geplaatst en daar moest elke leerkracht een soort van speech houden. Ik denk zeker dat het twee uur in beslag heeft genomen. Na deze plechtigheden was het tijd voor het uitdelen van de ‘presents’ aan de eerste drie van elke klas en aan de leerling die het beste had gewerkt. Ik mocht de leerlingen van het derde en het zesde feliciteren. Ook de ouders komen dan naar voor en moeten hun zoon of dochter toespreken voor hun harde werk. Vervolgens was het oudercontact. Ik ging mee naar mijn klas, zo kon ik alles goed volgen.
Veel ouders kwamen mij bedanken voor het werk dat ik had gedaan. Ouders van leerlingen die ik extra begeleidde zijn mij komen bedanken voor de hulp die ik de leerlingen had aangeboden. Zo kon ik dus zien dat de leerlingen thuis echt wel over mij spraken en me dankbaar waren. Na het uitdelen van het rapport in de klas konden de ouders wat vragen gaan stellen aan Madame Fidelis. Toen het bijna afgelopen was gebeurde het volgende.
Nusra is nummer een van mijn klas. Ze is een uitstekende leerling en maakt heel weinig fouten. Plotseling kwam haar moeder naar me toe en bedankte me uitgebreid. Ze kuste me op beide wangen en bleef mijn hand vasthouden. Ik kon merken dat ze heel tevreden was. Nadat ik had gezegd dat haar dochter een schitterende leerling was vroeg ze mijn gsm-nummer. Omdat ik dit een vervelende situatie vond, heb ik haar nummer gevraagd zodat ik zelf kon beslissen wanneer ik contact opnam met haar. Omdat ik niet goed wist hoe de school tegenover contact met ouders staat leek me dat het veiligste. Ook bood ze me haar e-mailadres aan. Dit vond ik een heel goed idee. Maar jammer genoeg wist ze haar adres niet van buiten. Dus als ik het nodig zou hebben moest ik haar bellen of een bericht sturen. Dit zou ik in ieder geval nog moeten bespreken met James. Ze wilde vooral contact met me houden om te praten over het onderwijs. Het lijkt me heel interessant om met haar contact op te nemen en ik wil zo snel mogelijk uitpluizen of het mogelijk is om haar te bellen.
Na het oudercontact was het afscheid met de kinderen aangebroken. Toen kreeg ik het echt heel moeilijk. Doordat we nog niet meteen naar België vertrokken was het een beetje raar. Je wist dat je enkele kinderen nog ging zien, maar niet iedereen…
De leerkrachten bleven nog langer op school en gingen een feestmaaltijd klaar maken. Ugali met kip stond op het menu. Pas om half 5 konden we eten. Maar het was wel eens het wachten waard. De eetgewoontes van de Kenianen zijn helemaal anders dan de onze, maar wij moeten ons aanpassen. En het was eens fijn om met onze handen te eten.
Omdat de ouders van Sofie en Yara ons hadden uitgenodigd voor een BBQ moesten we snel naar huis om ons klaar te maken.
Bij de ouders aangekomen ben ik nog snel even in het zwembad gedoken en dan was het tijd voor een heerlijke BBQ. Het was een heel gezellige avond en ik ben de ouders daar ook heel dankbaar voor.
Deze avond zou ook onze nieuwe vrijwilliger arriveren in Maweni. Rond half 10/10 uur werd ze verwacht. Maar toen we thuis kwamen kregen we een telefoontje van Mama Rainbow dat er nog geen Cleo te bespeuren viel op de luchthaven van Mombasa. Wij begonnen mee na te denken voor oplossingen hoe we haar konden bereiken maar niets leverde resultaat.
Omdat ik nog wat ging skypen bleef ik dus langer op dan normaal. De meeste lagen al in hun bed. Maar Stijn en ik waren nog wakker. Om half 1 hoorde we gepruts aan ons slot van de poort. We deden de poort open en daar stond ze: onze nieuwe vrijwilligster. Charlotte kroop ook meteen uit haar bed om haar te zien.
Omdat Cleo een hele vermoeiende dag had gehad wou ze meteen in haar bed kruipen, wat ook wel verstaanbaar was. De volgende dag zou ze alles vertellen.
Na de ontmoeting zijn wij ook maar in ons bed gekropen.
Abonneren op:
Posts (Atom)