Onze vrije dag gingen we spenderen aan een gezellige dag met ons achten en een tochtje met de boot over de Congo River. Omdat Nathalie en Astrid ons maandag verlieten vonden we het een geschikte dag om nog eens alleen met ons groepje op stap te gaan. Vlak na de middag zijn we vertrokken richting Congo River. Voor je de monding bereikt moet je door een hotel aan Diani Beach. We hadden gehoord van Katrien dat we Mohammed moesten vragen om ons te vervoeren met zijn boot. In het hotel vroegen we achter wat informatie over het tripje. Zij zorgde voor onrust doordat ze ons vertelde dat de mensen aan de andere kant van de oever toeristen durven beroven. Omdat we het risico niet wilden hebben we al onze dierbare spullen achter slot en grendel gestoken in het hotel en zijn we opzoek gegaan naar een bootje. Want Mohammed hadden we nog steeds niet gezien. Toen we net aan de monding kwamen, kwam er iemand naar ons toegelopen met een grote glimlach op zijn gezicht. Mohammed bleek toch aan het werk te zijn en heeft ons dan ook meegenomen op zijn boot. De trip was prachtig. Heel rustgevend en eens een andere omgeving dan altijd. Na een halfuurtje varen stranden we aan. De ‘gidsen’ begeleiden ons mee naar het dorpje. Mohammed vertelde ons dat het een gewoonte is van de toeristen om iets te kopen voor de kinderen van het dorp en het uit te delen. We keken elkaar allemaal eens aan en waren het er snel over eens dat we dat ook wel wilden doen. Nadat Mohammed ons het hele dorp had getoond, arriveerden we aan het plaatselijke cafeetje. Daar deelde hij ons mee dat we hier iets konden kopen voor de kinderen. Bleek het allemaal snoep te zijn en vrij duur. De discussie onder ons ontstond snel. We hadden al voor het bezoek toegestemd dus er was geen terugweg. Sommige vonden het helemaal niet kunnen dat we de kinderen lekkernij zouden geven. Andere vonden het dan weer wel oké omdat het blijkbaar een gewoonte was. Na wat overleg besloten we toch snoepjes te kopen en ze uit te delen. Wanneer de kinderen dat zagen gingen ze vanzelf al in een rij staan om er eentje op zak te steken. Op dat moment had ik een beetje spijt van onze beslissing. Het was net alsof het geïndoctrineerd was bij de kinderen. Ik vond het jammer om dit te zien. En er was zelfs maar bij een paar van hen en glimlach te bespeuren op hun gezicht.
Mohammed had ons ook verteld over de tweede waterpomp in het dorp die niet meer werkte. Voor toeristen is het mogelijk om het dorpshoofd te bezoeken en hem geld te geven om de waterpomp terug te herstellen. Iedereen wou blijkbaar wel graag een bezoekje brengen aan hem, maar hier had ik toch een beetje mijn twijfels over. En effectief... Enkel de vrouw van het dorpshoofd zat in het huisje en zij gaf ons een afstandelijke handdruk. Toen we even hadden rondgekeken, kwamen ze meteen af met een gastenboek waarin de bezoekers schrijven wat ze doneren. Vanaf dan was ik helemaal niet meer akkoord met een donatie. Ik vond de manier waarop schrijnend. Ik heb mijn mening meteen in de groep gegooid maar een weg terug was er niet meer. Ik moest een deel geven. Uiteindelijk hebben 500 KSH gegeven wat overeen komt met ongeveer 5 euro. Toen zelfs werden we niet bedankt. Achter deze manier sta ik helemaal niet. Maar de mensen van het dorp zijn het blijkbaar zo gewoon. Ze hebben de beleefdheid niet meer om te wachten tot de mensen het zelf aanbieden. Mij maakt het die 5 euro echt niet, maar de manier waarop stond me helemaal niet aan. Als ik in Maweni en omstreken ben en over straat loop ben ik ook niet van het principe om kinderen of volwassenen iets te geven als ze het zelf komen vragen. Ik zal zelf wel beslissen vanaf wanneer ik het nodig vind. Natuurlijk moest ik ook inzien dat deze mensen niet anders weten. Uiteindelijk kon Quinten mij toch een beetje sussen en was deze gebeurtenis snel vergeten.
Terug aan de oever aangekomen bleek onze boot nog eens gepikt te zijn. Omdat we met twee boten waren heen gekomen, beslisten de jongens om het water in te duiken en de boot met de meisjes voort te duwen. Nadat we de eerst bocht door waren kwamen we de andere tegen en zijn we terug in twee gesplitst. Zo eindigde onze reis toch nog met twee bootjes.
Omdat niemand nog zin had om te koken zijn we maar uit eten gegaan. Tijdens onze terugweg zijn we een restaurantje binnen gegaan. De volunteer van vorig jaar had gezegd aan mij dat we daar zeker eens hamburgers moesten gaan eten. Deze waren de beste van de hele omgeving. En inderdaad het heeft ons allemaal gesmaakt.
Mohammed had ons ook verteld over de tweede waterpomp in het dorp die niet meer werkte. Voor toeristen is het mogelijk om het dorpshoofd te bezoeken en hem geld te geven om de waterpomp terug te herstellen. Iedereen wou blijkbaar wel graag een bezoekje brengen aan hem, maar hier had ik toch een beetje mijn twijfels over. En effectief... Enkel de vrouw van het dorpshoofd zat in het huisje en zij gaf ons een afstandelijke handdruk. Toen we even hadden rondgekeken, kwamen ze meteen af met een gastenboek waarin de bezoekers schrijven wat ze doneren. Vanaf dan was ik helemaal niet meer akkoord met een donatie. Ik vond de manier waarop schrijnend. Ik heb mijn mening meteen in de groep gegooid maar een weg terug was er niet meer. Ik moest een deel geven. Uiteindelijk hebben 500 KSH gegeven wat overeen komt met ongeveer 5 euro. Toen zelfs werden we niet bedankt. Achter deze manier sta ik helemaal niet. Maar de mensen van het dorp zijn het blijkbaar zo gewoon. Ze hebben de beleefdheid niet meer om te wachten tot de mensen het zelf aanbieden. Mij maakt het die 5 euro echt niet, maar de manier waarop stond me helemaal niet aan. Als ik in Maweni en omstreken ben en over straat loop ben ik ook niet van het principe om kinderen of volwassenen iets te geven als ze het zelf komen vragen. Ik zal zelf wel beslissen vanaf wanneer ik het nodig vind. Natuurlijk moest ik ook inzien dat deze mensen niet anders weten. Uiteindelijk kon Quinten mij toch een beetje sussen en was deze gebeurtenis snel vergeten.
Terug aan de oever aangekomen bleek onze boot nog eens gepikt te zijn. Omdat we met twee boten waren heen gekomen, beslisten de jongens om het water in te duiken en de boot met de meisjes voort te duwen. Nadat we de eerst bocht door waren kwamen we de andere tegen en zijn we terug in twee gesplitst. Zo eindigde onze reis toch nog met twee bootjes.
Omdat niemand nog zin had om te koken zijn we maar uit eten gegaan. Tijdens onze terugweg zijn we een restaurantje binnen gegaan. De volunteer van vorig jaar had gezegd aan mij dat we daar zeker eens hamburgers moesten gaan eten. Deze waren de beste van de hele omgeving. En inderdaad het heeft ons allemaal gesmaakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten