Woensdag, schoolfeest. Om 7 uur stonden we op school maar we hebben nooit verstaan waarom we er zo vroeg moesten zijn. Ik ben naar mijn klas gegaan en ze nog een afscheidscadeau gegeven. De week ervoor had ik een klasfoto genomen en deze heb ik dan geplastificeerd en op de achterkant heb ik nog een klein tekstje geschreven. Nu hangt hij op aan het bord in Class 3. Toen begon ik echt te beseffen dat ik de kindjes gaan missen.
Ook wij werden niet gespaard en moesten een speech voor de hele school geven. Ik heb iedereen bedankt voor de fijne tijd die we samen hadden en voor het feit dat ik me echt thuis voelde op de school. Na de twee maanden kon ik echt wel zeggen dat ik dit als mijn tweede thuis aanschouwde.
De volgende stap tijdens het schoolfeest was het toespreken van de ouders. Alle ouders werden in de dining hall geplaatst en daar moest elke leerkracht een soort van speech houden. Ik denk zeker dat het twee uur in beslag heeft genomen. Na deze plechtigheden was het tijd voor het uitdelen van de ‘presents’ aan de eerste drie van elke klas en aan de leerling die het beste had gewerkt. Ik mocht de leerlingen van het derde en het zesde feliciteren. Ook de ouders komen dan naar voor en moeten hun zoon of dochter toespreken voor hun harde werk. Vervolgens was het oudercontact. Ik ging mee naar mijn klas, zo kon ik alles goed volgen.
Veel ouders kwamen mij bedanken voor het werk dat ik had gedaan. Ouders van leerlingen die ik extra begeleidde zijn mij komen bedanken voor de hulp die ik de leerlingen had aangeboden. Zo kon ik dus zien dat de leerlingen thuis echt wel over mij spraken en me dankbaar waren. Na het uitdelen van het rapport in de klas konden de ouders wat vragen gaan stellen aan Madame Fidelis. Toen het bijna afgelopen was gebeurde het volgende.
Nusra is nummer een van mijn klas. Ze is een uitstekende leerling en maakt heel weinig fouten. Plotseling kwam haar moeder naar me toe en bedankte me uitgebreid. Ze kuste me op beide wangen en bleef mijn hand vasthouden. Ik kon merken dat ze heel tevreden was. Nadat ik had gezegd dat haar dochter een schitterende leerling was vroeg ze mijn gsm-nummer. Omdat ik dit een vervelende situatie vond, heb ik haar nummer gevraagd zodat ik zelf kon beslissen wanneer ik contact opnam met haar. Omdat ik niet goed wist hoe de school tegenover contact met ouders staat leek me dat het veiligste. Ook bood ze me haar e-mailadres aan. Dit vond ik een heel goed idee. Maar jammer genoeg wist ze haar adres niet van buiten. Dus als ik het nodig zou hebben moest ik haar bellen of een bericht sturen. Dit zou ik in ieder geval nog moeten bespreken met James. Ze wilde vooral contact met me houden om te praten over het onderwijs. Het lijkt me heel interessant om met haar contact op te nemen en ik wil zo snel mogelijk uitpluizen of het mogelijk is om haar te bellen.
Na het oudercontact was het afscheid met de kinderen aangebroken. Toen kreeg ik het echt heel moeilijk. Doordat we nog niet meteen naar België vertrokken was het een beetje raar. Je wist dat je enkele kinderen nog ging zien, maar niet iedereen…
De leerkrachten bleven nog langer op school en gingen een feestmaaltijd klaar maken. Ugali met kip stond op het menu. Pas om half 5 konden we eten. Maar het was wel eens het wachten waard. De eetgewoontes van de Kenianen zijn helemaal anders dan de onze, maar wij moeten ons aanpassen. En het was eens fijn om met onze handen te eten.
Omdat de ouders van Sofie en Yara ons hadden uitgenodigd voor een BBQ moesten we snel naar huis om ons klaar te maken.
Bij de ouders aangekomen ben ik nog snel even in het zwembad gedoken en dan was het tijd voor een heerlijke BBQ. Het was een heel gezellige avond en ik ben de ouders daar ook heel dankbaar voor.
Deze avond zou ook onze nieuwe vrijwilliger arriveren in Maweni. Rond half 10/10 uur werd ze verwacht. Maar toen we thuis kwamen kregen we een telefoontje van Mama Rainbow dat er nog geen Cleo te bespeuren viel op de luchthaven van Mombasa. Wij begonnen mee na te denken voor oplossingen hoe we haar konden bereiken maar niets leverde resultaat.
Omdat ik nog wat ging skypen bleef ik dus langer op dan normaal. De meeste lagen al in hun bed. Maar Stijn en ik waren nog wakker. Om half 1 hoorde we gepruts aan ons slot van de poort. We deden de poort open en daar stond ze: onze nieuwe vrijwilligster. Charlotte kroop ook meteen uit haar bed om haar te zien.
Omdat Cleo een hele vermoeiende dag had gehad wou ze meteen in haar bed kruipen, wat ook wel verstaanbaar was. De volgende dag zou ze alles vertellen.
Na de ontmoeting zijn wij ook maar in ons bed gekropen.
Ook wij werden niet gespaard en moesten een speech voor de hele school geven. Ik heb iedereen bedankt voor de fijne tijd die we samen hadden en voor het feit dat ik me echt thuis voelde op de school. Na de twee maanden kon ik echt wel zeggen dat ik dit als mijn tweede thuis aanschouwde.
De volgende stap tijdens het schoolfeest was het toespreken van de ouders. Alle ouders werden in de dining hall geplaatst en daar moest elke leerkracht een soort van speech houden. Ik denk zeker dat het twee uur in beslag heeft genomen. Na deze plechtigheden was het tijd voor het uitdelen van de ‘presents’ aan de eerste drie van elke klas en aan de leerling die het beste had gewerkt. Ik mocht de leerlingen van het derde en het zesde feliciteren. Ook de ouders komen dan naar voor en moeten hun zoon of dochter toespreken voor hun harde werk. Vervolgens was het oudercontact. Ik ging mee naar mijn klas, zo kon ik alles goed volgen.
Veel ouders kwamen mij bedanken voor het werk dat ik had gedaan. Ouders van leerlingen die ik extra begeleidde zijn mij komen bedanken voor de hulp die ik de leerlingen had aangeboden. Zo kon ik dus zien dat de leerlingen thuis echt wel over mij spraken en me dankbaar waren. Na het uitdelen van het rapport in de klas konden de ouders wat vragen gaan stellen aan Madame Fidelis. Toen het bijna afgelopen was gebeurde het volgende.
Nusra is nummer een van mijn klas. Ze is een uitstekende leerling en maakt heel weinig fouten. Plotseling kwam haar moeder naar me toe en bedankte me uitgebreid. Ze kuste me op beide wangen en bleef mijn hand vasthouden. Ik kon merken dat ze heel tevreden was. Nadat ik had gezegd dat haar dochter een schitterende leerling was vroeg ze mijn gsm-nummer. Omdat ik dit een vervelende situatie vond, heb ik haar nummer gevraagd zodat ik zelf kon beslissen wanneer ik contact opnam met haar. Omdat ik niet goed wist hoe de school tegenover contact met ouders staat leek me dat het veiligste. Ook bood ze me haar e-mailadres aan. Dit vond ik een heel goed idee. Maar jammer genoeg wist ze haar adres niet van buiten. Dus als ik het nodig zou hebben moest ik haar bellen of een bericht sturen. Dit zou ik in ieder geval nog moeten bespreken met James. Ze wilde vooral contact met me houden om te praten over het onderwijs. Het lijkt me heel interessant om met haar contact op te nemen en ik wil zo snel mogelijk uitpluizen of het mogelijk is om haar te bellen.
Na het oudercontact was het afscheid met de kinderen aangebroken. Toen kreeg ik het echt heel moeilijk. Doordat we nog niet meteen naar België vertrokken was het een beetje raar. Je wist dat je enkele kinderen nog ging zien, maar niet iedereen…
De leerkrachten bleven nog langer op school en gingen een feestmaaltijd klaar maken. Ugali met kip stond op het menu. Pas om half 5 konden we eten. Maar het was wel eens het wachten waard. De eetgewoontes van de Kenianen zijn helemaal anders dan de onze, maar wij moeten ons aanpassen. En het was eens fijn om met onze handen te eten.
Omdat de ouders van Sofie en Yara ons hadden uitgenodigd voor een BBQ moesten we snel naar huis om ons klaar te maken.
Bij de ouders aangekomen ben ik nog snel even in het zwembad gedoken en dan was het tijd voor een heerlijke BBQ. Het was een heel gezellige avond en ik ben de ouders daar ook heel dankbaar voor.
Deze avond zou ook onze nieuwe vrijwilliger arriveren in Maweni. Rond half 10/10 uur werd ze verwacht. Maar toen we thuis kwamen kregen we een telefoontje van Mama Rainbow dat er nog geen Cleo te bespeuren viel op de luchthaven van Mombasa. Wij begonnen mee na te denken voor oplossingen hoe we haar konden bereiken maar niets leverde resultaat.
Omdat ik nog wat ging skypen bleef ik dus langer op dan normaal. De meeste lagen al in hun bed. Maar Stijn en ik waren nog wakker. Om half 1 hoorde we gepruts aan ons slot van de poort. We deden de poort open en daar stond ze: onze nieuwe vrijwilligster. Charlotte kroop ook meteen uit haar bed om haar te zien.
Omdat Cleo een hele vermoeiende dag had gehad wou ze meteen in haar bed kruipen, wat ook wel verstaanbaar was. De volgende dag zou ze alles vertellen.
Na de ontmoeting zijn wij ook maar in ons bed gekropen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten