Om 9 uur stonden we op school en tot grote verbazing stonden er al enorm veel kinderen van het dorp op de speelplaats. De volunteers van vorig jaar hadden ons gezegd dat zij heel veel kinderen de eerste dag moesten gaan ronselen. De kinderen wisten toen nog niet zo goed wat ‘Holiday fun’ was en kwamen niet opdagen, de eerste dag. Dus wij hadden verwacht dat we alle kinderen van het dorp zelf moesten gaan halen. Dit was dus al niet meer nodig. Eerst hebben we een lijst gemaakt met alle kinderen en wisten hoeveel we er in ons midden hadden. Het aantal zat rond de 30. Er kwamen er zelfs aan die van ver kwamen want ze werden met de brommer gedropt op het playfield. Een topper, als je het mij vraagt. We zijn met z’n alle naar het strand getrokken om daar de kinderen bezig te houden met spelletjes. De grote werden gescheiden van de kleintjes want er waren kinderen bij van maar twee jaar en die kan je natuurlijk niet samen zetten met 12 jarige. Ik ben met de grote meegegaan. We hebben eerst wat kennismakingsspelletjes gespeeld nadien massaspelen. De kinderen waren voldaan na twee uur en half spelen en hadden dorst. We zijn dan maar terug gegaan naar school om ze drinken aan te bieden, daar waren ze ons allemaal heel dankbaar voor. De 3 uur zat er dan al op en het was tijd voor de kinderen om naar huis te trekken. Een geslaagde eerste dag dus!
vrijdag 13 april 2012
Dag 65: 09/04/2012
Deze dag werd volledig in beslag genomen om te werken aan mijn Persoonlijk Ontwikkelingsplan (POP). Ja, zelfs hier in Kenia moet ik voor school werken. Nu moet ik wel eerlijk zeggen, ik was vrij tevreden over het stuk dat ik deze dag had afgewerkt. Ik heb het nog een keertje laten nalezen en dan was de dag weer helemaal gevuld. Ik ben tijdig mijn bed in gekropen want de dag nadien was het onze eerste dag ‘Holiday fun’.
Dag 64: 08/04/2012
Paaszondag. Om 11 uur werd ik wakker gemaakt door Charlotte. “Anso, Anso, kom snel uit je bed! De paashaas is geweest!’ En effectief de paashaas had wat lekkers in ons huis verstopt. Overal in de huisjes lagen paaseitjes verstopt. Dankzij onze lieve Sofie hadden wij toch ook nog een cadeautje gekregen met Pasen. Zij was ’s ochtends bij ons binnengesprongen en had de paaseitjes verstopt. Wat een fijne verrassing!
Rond 1 uur waren de jongens terug van de Paasmis en was mijn blog ook volledig bijgewerkt. Omdat we Quinten beloofd hadden mee te gaan naar Ukunda om voetbal te kijken in een pub zijn we rond half 3 de motor opgesprongen om ons naar het café te begeven. Het was heel gezellig en zo hadden we ook eens kunnen waarnemen hoe de Kenianen voetbal kijken. De tweede match Manchester City tegen Arsenal was heel spannend en de spanning was te snijden. Elke keer als er een goal gemaakt werd vloog de helft van de pub recht en werd er geroepen en getierd. Mij maakte het natuurlijk niet zoveel uit wie won, maar ik heb toch eens goed kunnen lachen. Toen deze match geëindigd was zijn we huiswaarts getrokken en was de dag weer voorbij.
Rond 1 uur waren de jongens terug van de Paasmis en was mijn blog ook volledig bijgewerkt. Omdat we Quinten beloofd hadden mee te gaan naar Ukunda om voetbal te kijken in een pub zijn we rond half 3 de motor opgesprongen om ons naar het café te begeven. Het was heel gezellig en zo hadden we ook eens kunnen waarnemen hoe de Kenianen voetbal kijken. De tweede match Manchester City tegen Arsenal was heel spannend en de spanning was te snijden. Elke keer als er een goal gemaakt werd vloog de helft van de pub recht en werd er geroepen en getierd. Mij maakte het natuurlijk niet zoveel uit wie won, maar ik heb toch eens goed kunnen lachen. Toen deze match geëindigd was zijn we huiswaarts getrokken en was de dag weer voorbij.
zondag 8 april 2012
63: 7/04/2012
Om 10 stond onze boot klaar om te gaan vissen met Ngu. Ngu is visser en ook onze redder als we met de school gaan zwemmen. Omdat we hem persoonlijk kennen kregen we natuurlijk een goed prijsje.
Met de getijden komen er zandbanken boven en kun je naar een klein eilandje gaan in het midden van de zee. Daar zijn we naartoe gegaan en heb ik mijn handdoek uitgerold om even te zonnen. Ook snorkelen en vissen kwam aanbod. Na een halve dag op zee te hebben gezeten, had ik even genoeg van alles en besloot ik om naar huis te gaan. Ik voelde aan dat ik een mindere dag had en daarom wou ik de andere niet lastig vallen. Ik ben nog even naar de winkel gegaan, mijn kast opgeruimd en voor school gewerkt.
Na al deze activiteiten was deze mindere dag om. Hierbij kwam ook nog eens het feit dat we allemaal heel hard verbrand waren van op de boot te zitten. Maar ja, wie mooi wil zijn moet lijden.
Met de getijden komen er zandbanken boven en kun je naar een klein eilandje gaan in het midden van de zee. Daar zijn we naartoe gegaan en heb ik mijn handdoek uitgerold om even te zonnen. Ook snorkelen en vissen kwam aanbod. Na een halve dag op zee te hebben gezeten, had ik even genoeg van alles en besloot ik om naar huis te gaan. Ik voelde aan dat ik een mindere dag had en daarom wou ik de andere niet lastig vallen. Ik ben nog even naar de winkel gegaan, mijn kast opgeruimd en voor school gewerkt.
Na al deze activiteiten was deze mindere dag om. Hierbij kwam ook nog eens het feit dat we allemaal heel hard verbrand waren van op de boot te zitten. Maar ja, wie mooi wil zijn moet lijden.
62: 6/04/2012
Vakantie betekent tijd voor een bezoekje aan het strand. Omdat we vonden dat ons bruine kleurtje al wat aan het wegtrekken was vonden we het hoog tijd om dit weer bij te werken.
Om 5 uur was ik terug en ben ik maar snel in de douche gesprongen want om half 7 hadden we een afspraak bij de pizzatent waar we wekelijks eentje gaan eten. Als afscheidscadeau voor de leerkrachten hadden we een eetentje georganiseerd op school en wij zouden voor iets nieuws zorgen. De leerkrachten hadden namelijk nog nooit pizza gegeten. Om half 7 ben ik samen met Charlotte de pizza’s gaan halen. Pas om half 8 waren we terug op school en zaten de meeste leerkrachten al rond de tafels. Een pluspunt was natuurlijk wel dat de pizza’s nog warm waren.
De meningen van de leerkrachten over het eten waren volgens mij verspreid. Sommige hadden hun pizza heel snel op, de andere hadden nog meer dan de helft over. Natuurlijk wilden ze niets verspillen en namen ze alle restjes mee naar huis. Daar stonden we niet echt versteld van, want als je bekijkt waar ze wonen en wat ze hebben, is het niet meer dan normaal.
Na een leuke avond zijn we terug naar onze huisjes gegaan en hebben we besproken wat we gingen doen. Na een lange discussie waren we er uit wat we gingen doen en zouden we nog eentje gaan drinken bij Tina, de plaatselijke pub in Maweni. Dit was eens iets anders dan onze bezoekjes aan Tandoori en Shakatak. En het was even fijn!
Om 5 uur was ik terug en ben ik maar snel in de douche gesprongen want om half 7 hadden we een afspraak bij de pizzatent waar we wekelijks eentje gaan eten. Als afscheidscadeau voor de leerkrachten hadden we een eetentje georganiseerd op school en wij zouden voor iets nieuws zorgen. De leerkrachten hadden namelijk nog nooit pizza gegeten. Om half 7 ben ik samen met Charlotte de pizza’s gaan halen. Pas om half 8 waren we terug op school en zaten de meeste leerkrachten al rond de tafels. Een pluspunt was natuurlijk wel dat de pizza’s nog warm waren.
De meningen van de leerkrachten over het eten waren volgens mij verspreid. Sommige hadden hun pizza heel snel op, de andere hadden nog meer dan de helft over. Natuurlijk wilden ze niets verspillen en namen ze alle restjes mee naar huis. Daar stonden we niet echt versteld van, want als je bekijkt waar ze wonen en wat ze hebben, is het niet meer dan normaal.
Na een leuke avond zijn we terug naar onze huisjes gegaan en hebben we besproken wat we gingen doen. Na een lange discussie waren we er uit wat we gingen doen en zouden we nog eentje gaan drinken bij Tina, de plaatselijke pub in Maweni. Dit was eens iets anders dan onze bezoekjes aan Tandoori en Shakatak. En het was even fijn!
61: 5/04/2012
Vakantie was voor ons aangebroken dus het was tijd om te rusten. We zijn met Cleo naar de winkel geweest en haar alles zo wat getoond wat belangrijk is hier in de buurt.
Dag 60: 4/04/2012
Woensdag, schoolfeest. Om 7 uur stonden we op school maar we hebben nooit verstaan waarom we er zo vroeg moesten zijn. Ik ben naar mijn klas gegaan en ze nog een afscheidscadeau gegeven. De week ervoor had ik een klasfoto genomen en deze heb ik dan geplastificeerd en op de achterkant heb ik nog een klein tekstje geschreven. Nu hangt hij op aan het bord in Class 3. Toen begon ik echt te beseffen dat ik de kindjes gaan missen.
Ook wij werden niet gespaard en moesten een speech voor de hele school geven. Ik heb iedereen bedankt voor de fijne tijd die we samen hadden en voor het feit dat ik me echt thuis voelde op de school. Na de twee maanden kon ik echt wel zeggen dat ik dit als mijn tweede thuis aanschouwde.
De volgende stap tijdens het schoolfeest was het toespreken van de ouders. Alle ouders werden in de dining hall geplaatst en daar moest elke leerkracht een soort van speech houden. Ik denk zeker dat het twee uur in beslag heeft genomen. Na deze plechtigheden was het tijd voor het uitdelen van de ‘presents’ aan de eerste drie van elke klas en aan de leerling die het beste had gewerkt. Ik mocht de leerlingen van het derde en het zesde feliciteren. Ook de ouders komen dan naar voor en moeten hun zoon of dochter toespreken voor hun harde werk. Vervolgens was het oudercontact. Ik ging mee naar mijn klas, zo kon ik alles goed volgen.
Veel ouders kwamen mij bedanken voor het werk dat ik had gedaan. Ouders van leerlingen die ik extra begeleidde zijn mij komen bedanken voor de hulp die ik de leerlingen had aangeboden. Zo kon ik dus zien dat de leerlingen thuis echt wel over mij spraken en me dankbaar waren. Na het uitdelen van het rapport in de klas konden de ouders wat vragen gaan stellen aan Madame Fidelis. Toen het bijna afgelopen was gebeurde het volgende.
Nusra is nummer een van mijn klas. Ze is een uitstekende leerling en maakt heel weinig fouten. Plotseling kwam haar moeder naar me toe en bedankte me uitgebreid. Ze kuste me op beide wangen en bleef mijn hand vasthouden. Ik kon merken dat ze heel tevreden was. Nadat ik had gezegd dat haar dochter een schitterende leerling was vroeg ze mijn gsm-nummer. Omdat ik dit een vervelende situatie vond, heb ik haar nummer gevraagd zodat ik zelf kon beslissen wanneer ik contact opnam met haar. Omdat ik niet goed wist hoe de school tegenover contact met ouders staat leek me dat het veiligste. Ook bood ze me haar e-mailadres aan. Dit vond ik een heel goed idee. Maar jammer genoeg wist ze haar adres niet van buiten. Dus als ik het nodig zou hebben moest ik haar bellen of een bericht sturen. Dit zou ik in ieder geval nog moeten bespreken met James. Ze wilde vooral contact met me houden om te praten over het onderwijs. Het lijkt me heel interessant om met haar contact op te nemen en ik wil zo snel mogelijk uitpluizen of het mogelijk is om haar te bellen.
Na het oudercontact was het afscheid met de kinderen aangebroken. Toen kreeg ik het echt heel moeilijk. Doordat we nog niet meteen naar België vertrokken was het een beetje raar. Je wist dat je enkele kinderen nog ging zien, maar niet iedereen…
De leerkrachten bleven nog langer op school en gingen een feestmaaltijd klaar maken. Ugali met kip stond op het menu. Pas om half 5 konden we eten. Maar het was wel eens het wachten waard. De eetgewoontes van de Kenianen zijn helemaal anders dan de onze, maar wij moeten ons aanpassen. En het was eens fijn om met onze handen te eten.
Omdat de ouders van Sofie en Yara ons hadden uitgenodigd voor een BBQ moesten we snel naar huis om ons klaar te maken.
Bij de ouders aangekomen ben ik nog snel even in het zwembad gedoken en dan was het tijd voor een heerlijke BBQ. Het was een heel gezellige avond en ik ben de ouders daar ook heel dankbaar voor.
Deze avond zou ook onze nieuwe vrijwilliger arriveren in Maweni. Rond half 10/10 uur werd ze verwacht. Maar toen we thuis kwamen kregen we een telefoontje van Mama Rainbow dat er nog geen Cleo te bespeuren viel op de luchthaven van Mombasa. Wij begonnen mee na te denken voor oplossingen hoe we haar konden bereiken maar niets leverde resultaat.
Omdat ik nog wat ging skypen bleef ik dus langer op dan normaal. De meeste lagen al in hun bed. Maar Stijn en ik waren nog wakker. Om half 1 hoorde we gepruts aan ons slot van de poort. We deden de poort open en daar stond ze: onze nieuwe vrijwilligster. Charlotte kroop ook meteen uit haar bed om haar te zien.
Omdat Cleo een hele vermoeiende dag had gehad wou ze meteen in haar bed kruipen, wat ook wel verstaanbaar was. De volgende dag zou ze alles vertellen.
Na de ontmoeting zijn wij ook maar in ons bed gekropen.
Ook wij werden niet gespaard en moesten een speech voor de hele school geven. Ik heb iedereen bedankt voor de fijne tijd die we samen hadden en voor het feit dat ik me echt thuis voelde op de school. Na de twee maanden kon ik echt wel zeggen dat ik dit als mijn tweede thuis aanschouwde.
De volgende stap tijdens het schoolfeest was het toespreken van de ouders. Alle ouders werden in de dining hall geplaatst en daar moest elke leerkracht een soort van speech houden. Ik denk zeker dat het twee uur in beslag heeft genomen. Na deze plechtigheden was het tijd voor het uitdelen van de ‘presents’ aan de eerste drie van elke klas en aan de leerling die het beste had gewerkt. Ik mocht de leerlingen van het derde en het zesde feliciteren. Ook de ouders komen dan naar voor en moeten hun zoon of dochter toespreken voor hun harde werk. Vervolgens was het oudercontact. Ik ging mee naar mijn klas, zo kon ik alles goed volgen.
Veel ouders kwamen mij bedanken voor het werk dat ik had gedaan. Ouders van leerlingen die ik extra begeleidde zijn mij komen bedanken voor de hulp die ik de leerlingen had aangeboden. Zo kon ik dus zien dat de leerlingen thuis echt wel over mij spraken en me dankbaar waren. Na het uitdelen van het rapport in de klas konden de ouders wat vragen gaan stellen aan Madame Fidelis. Toen het bijna afgelopen was gebeurde het volgende.
Nusra is nummer een van mijn klas. Ze is een uitstekende leerling en maakt heel weinig fouten. Plotseling kwam haar moeder naar me toe en bedankte me uitgebreid. Ze kuste me op beide wangen en bleef mijn hand vasthouden. Ik kon merken dat ze heel tevreden was. Nadat ik had gezegd dat haar dochter een schitterende leerling was vroeg ze mijn gsm-nummer. Omdat ik dit een vervelende situatie vond, heb ik haar nummer gevraagd zodat ik zelf kon beslissen wanneer ik contact opnam met haar. Omdat ik niet goed wist hoe de school tegenover contact met ouders staat leek me dat het veiligste. Ook bood ze me haar e-mailadres aan. Dit vond ik een heel goed idee. Maar jammer genoeg wist ze haar adres niet van buiten. Dus als ik het nodig zou hebben moest ik haar bellen of een bericht sturen. Dit zou ik in ieder geval nog moeten bespreken met James. Ze wilde vooral contact met me houden om te praten over het onderwijs. Het lijkt me heel interessant om met haar contact op te nemen en ik wil zo snel mogelijk uitpluizen of het mogelijk is om haar te bellen.
Na het oudercontact was het afscheid met de kinderen aangebroken. Toen kreeg ik het echt heel moeilijk. Doordat we nog niet meteen naar België vertrokken was het een beetje raar. Je wist dat je enkele kinderen nog ging zien, maar niet iedereen…
De leerkrachten bleven nog langer op school en gingen een feestmaaltijd klaar maken. Ugali met kip stond op het menu. Pas om half 5 konden we eten. Maar het was wel eens het wachten waard. De eetgewoontes van de Kenianen zijn helemaal anders dan de onze, maar wij moeten ons aanpassen. En het was eens fijn om met onze handen te eten.
Omdat de ouders van Sofie en Yara ons hadden uitgenodigd voor een BBQ moesten we snel naar huis om ons klaar te maken.
Bij de ouders aangekomen ben ik nog snel even in het zwembad gedoken en dan was het tijd voor een heerlijke BBQ. Het was een heel gezellige avond en ik ben de ouders daar ook heel dankbaar voor.
Deze avond zou ook onze nieuwe vrijwilliger arriveren in Maweni. Rond half 10/10 uur werd ze verwacht. Maar toen we thuis kwamen kregen we een telefoontje van Mama Rainbow dat er nog geen Cleo te bespeuren viel op de luchthaven van Mombasa. Wij begonnen mee na te denken voor oplossingen hoe we haar konden bereiken maar niets leverde resultaat.
Omdat ik nog wat ging skypen bleef ik dus langer op dan normaal. De meeste lagen al in hun bed. Maar Stijn en ik waren nog wakker. Om half 1 hoorde we gepruts aan ons slot van de poort. We deden de poort open en daar stond ze: onze nieuwe vrijwilligster. Charlotte kroop ook meteen uit haar bed om haar te zien.
Omdat Cleo een hele vermoeiende dag had gehad wou ze meteen in haar bed kruipen, wat ook wel verstaanbaar was. De volgende dag zou ze alles vertellen.
Na de ontmoeting zijn wij ook maar in ons bed gekropen.
Dag 58 en 59: 2/04/2012-3/04/2012
Op maandag waren de leerlingen nog op school om de laatste dingen nog te regelen, maar in de namiddag mochten ze al naar huis. De leerkrachten bleven nog langer om alles in orde te brengen.
Dinsdag was het een dag enkel voor de leerkrachten. De boeken die door Charlotte, Yara en Quinten betaald waren moesten gekaft worden en alle administratieve prullaria moesten in orde zijn. De resultaten moesten opgestuurd worden, het leerlingenvolgsysteem moest aangevuld worden, de rapporten moesten gemaakt worden,… Na de middag was zowat alles klaar.
Na twee lange dagen was het eindelijk allemaal in orde en waren we klaar voor het ‘schoolfeest’.
Dinsdag was het een dag enkel voor de leerkrachten. De boeken die door Charlotte, Yara en Quinten betaald waren moesten gekaft worden en alle administratieve prullaria moesten in orde zijn. De resultaten moesten opgestuurd worden, het leerlingenvolgsysteem moest aangevuld worden, de rapporten moesten gemaakt worden,… Na de middag was zowat alles klaar.
Na twee lange dagen was het eindelijk allemaal in orde en waren we klaar voor het ‘schoolfeest’.
Dag 57: 1/04/2012
Zondag, de internationale rustdag, was ook voor ons een feit. Nadien zijn we naar het strand geweest en ’s avonds zijn we met z’n alle gaan eten als afsluiter voor Nathalie en Astrid. Tenslotte is iedereen nog even mee naar onze huisjes gekomen om het afscheidscadeau af te geven aan de twee. Als leuk afscheid hebben we nog enkele leuke groepsfoto’s getrokken en is iedereen uiteindelijk naar huis gegaan.
Dag 56: 31/03/2012
Zaterdag, de laatste van Nathalie en Astrid! Zij mochten de planning van de dag bepalen. Lang uitslapen en shoppen. Tegen half 6 zullen we zeker terug geweest zijn van het shoppen. En dan was het tijd om voor de laatste keer met Nathalie en Astrid Keniaanse croque monsieur te eten. En dan was het nog eens tijd om onze benen te trekken in de Shakatak! Na een hele fijne avond zijn we in ons bedje gekropen en hebben we heel lang uitgeslapen.
Dag 54 en 55: 29/03/2012-30/03/2012
Onze twee laatste dagen van de echte stage werden ingepalmd door de examens op het einde van Term one. Ik moest deze keer terug in Class 2 toezicht houden. Maar deze keer niet met Madame Fidelis maar met Madame Bernice. Eigenlijk was het wel eens fijn om met een andere leerkracht in de klas te zitten. Zo kun je een duidelijk verschil zien tussen de leerkrachten. Madame Bernice is een hele zachte leerkracht maar wel streng als het moet. Terwijl Madame Fidelis de zotte leerkracht is en heel veel verwacht van de leerlingen. Bij haar moeten ze altijd stil zijn en geen fouten maken. Ze kan heel kordaat optreden en soms zelfs te streng zijn in mijn ogen. Fidelis stuurde vaak haar leerlingen naar buiten of moesten vooraan in de klas gaan zitten. Wat ook vaak gebeurde was het voorschut zetten van de leerlingen. Dit vond ik soms heel zielig en dan wou ik de kinderen bij mij nemen om hen te troosten. Want ja, er is er zelfs eentje beginnen wenen. Dat vond ik er dan net een beetje te veel aan. De kinderen moeten zich nog steeds goed voelen in hun vel en naar school durven komen. Natuurlijk heeft Madame Fidelis ook haar goede kanten en kan ze voor heel veel humor zorgen in de klas.
En als we het lesgeven bekijken staat ze ook echt wel goed voor de klas. Dus als ik moet kiezen tussen Madame Fidelis en Bernice zal het toch een moeilijke keuze worden.
Na twee dagen examens te verbeteren en de resultaten in te schrijven in de registers, was het tijd voor een extra lange zwemnamiddag. Omdat mijn ouders de zwembandjes hadden gesponsord moest ik er zeker voor zorgen dat ze deze keer van dienst konden zijn zodat ik er een foto van kon nemen. Voor we konden vertrekken was het eerst nog afscheid van Nathalie en Astrid. Onze twee medevrijwilligers zouden maandag vertrekken dus was vrijdag de ideale dag om afscheid te nemen. Natuurlijk wel met pijn in het hart! Verdorie, wat zou ik ze missen. Na twee maanden samen te zijn als groep van acht is het niet vanzelfsprekend om er van twee afscheid te nemen.
En dan was het tijd om te vertrekken naar het strand. Natuurlijk was ik de bandjes wat uit het oog verloren en waren de meesten al vertrokken. Ik moest dit toch doen! Dus hebben we met alle vrijwilligers de bandjes meegenomen en ze verdeeld over de jongens en de meisjes. Als we aan gingen komen aan het strand zouden we de leerlingen terug de zee uitroepen om de bandjes uit te delen. Zo gezegd, zo gedaan. De hele zwemclub hadden bandjes aan, en wat een plezier! Fijn om te zien dat ze er zo gelukkig mee waren.
Na een vermoeiende zwem in het zeewater zijn we terug huiswaarts getrokken en hebben we ons klaargemaakt voor de avond.
En als we het lesgeven bekijken staat ze ook echt wel goed voor de klas. Dus als ik moet kiezen tussen Madame Fidelis en Bernice zal het toch een moeilijke keuze worden.
Na twee dagen examens te verbeteren en de resultaten in te schrijven in de registers, was het tijd voor een extra lange zwemnamiddag. Omdat mijn ouders de zwembandjes hadden gesponsord moest ik er zeker voor zorgen dat ze deze keer van dienst konden zijn zodat ik er een foto van kon nemen. Voor we konden vertrekken was het eerst nog afscheid van Nathalie en Astrid. Onze twee medevrijwilligers zouden maandag vertrekken dus was vrijdag de ideale dag om afscheid te nemen. Natuurlijk wel met pijn in het hart! Verdorie, wat zou ik ze missen. Na twee maanden samen te zijn als groep van acht is het niet vanzelfsprekend om er van twee afscheid te nemen.
En dan was het tijd om te vertrekken naar het strand. Natuurlijk was ik de bandjes wat uit het oog verloren en waren de meesten al vertrokken. Ik moest dit toch doen! Dus hebben we met alle vrijwilligers de bandjes meegenomen en ze verdeeld over de jongens en de meisjes. Als we aan gingen komen aan het strand zouden we de leerlingen terug de zee uitroepen om de bandjes uit te delen. Zo gezegd, zo gedaan. De hele zwemclub hadden bandjes aan, en wat een plezier! Fijn om te zien dat ze er zo gelukkig mee waren.
Na een vermoeiende zwem in het zeewater zijn we terug huiswaarts getrokken en hebben we ons klaargemaakt voor de avond.
Dag 53: 28/03/2012
Onze vrije dag gingen we spenderen aan een gezellige dag met ons achten en een tochtje met de boot over de Congo River. Omdat Nathalie en Astrid ons maandag verlieten vonden we het een geschikte dag om nog eens alleen met ons groepje op stap te gaan. Vlak na de middag zijn we vertrokken richting Congo River. Voor je de monding bereikt moet je door een hotel aan Diani Beach. We hadden gehoord van Katrien dat we Mohammed moesten vragen om ons te vervoeren met zijn boot. In het hotel vroegen we achter wat informatie over het tripje. Zij zorgde voor onrust doordat ze ons vertelde dat de mensen aan de andere kant van de oever toeristen durven beroven. Omdat we het risico niet wilden hebben we al onze dierbare spullen achter slot en grendel gestoken in het hotel en zijn we opzoek gegaan naar een bootje. Want Mohammed hadden we nog steeds niet gezien. Toen we net aan de monding kwamen, kwam er iemand naar ons toegelopen met een grote glimlach op zijn gezicht. Mohammed bleek toch aan het werk te zijn en heeft ons dan ook meegenomen op zijn boot. De trip was prachtig. Heel rustgevend en eens een andere omgeving dan altijd. Na een halfuurtje varen stranden we aan. De ‘gidsen’ begeleiden ons mee naar het dorpje. Mohammed vertelde ons dat het een gewoonte is van de toeristen om iets te kopen voor de kinderen van het dorp en het uit te delen. We keken elkaar allemaal eens aan en waren het er snel over eens dat we dat ook wel wilden doen. Nadat Mohammed ons het hele dorp had getoond, arriveerden we aan het plaatselijke cafeetje. Daar deelde hij ons mee dat we hier iets konden kopen voor de kinderen. Bleek het allemaal snoep te zijn en vrij duur. De discussie onder ons ontstond snel. We hadden al voor het bezoek toegestemd dus er was geen terugweg. Sommige vonden het helemaal niet kunnen dat we de kinderen lekkernij zouden geven. Andere vonden het dan weer wel oké omdat het blijkbaar een gewoonte was. Na wat overleg besloten we toch snoepjes te kopen en ze uit te delen. Wanneer de kinderen dat zagen gingen ze vanzelf al in een rij staan om er eentje op zak te steken. Op dat moment had ik een beetje spijt van onze beslissing. Het was net alsof het geïndoctrineerd was bij de kinderen. Ik vond het jammer om dit te zien. En er was zelfs maar bij een paar van hen en glimlach te bespeuren op hun gezicht.
Mohammed had ons ook verteld over de tweede waterpomp in het dorp die niet meer werkte. Voor toeristen is het mogelijk om het dorpshoofd te bezoeken en hem geld te geven om de waterpomp terug te herstellen. Iedereen wou blijkbaar wel graag een bezoekje brengen aan hem, maar hier had ik toch een beetje mijn twijfels over. En effectief... Enkel de vrouw van het dorpshoofd zat in het huisje en zij gaf ons een afstandelijke handdruk. Toen we even hadden rondgekeken, kwamen ze meteen af met een gastenboek waarin de bezoekers schrijven wat ze doneren. Vanaf dan was ik helemaal niet meer akkoord met een donatie. Ik vond de manier waarop schrijnend. Ik heb mijn mening meteen in de groep gegooid maar een weg terug was er niet meer. Ik moest een deel geven. Uiteindelijk hebben 500 KSH gegeven wat overeen komt met ongeveer 5 euro. Toen zelfs werden we niet bedankt. Achter deze manier sta ik helemaal niet. Maar de mensen van het dorp zijn het blijkbaar zo gewoon. Ze hebben de beleefdheid niet meer om te wachten tot de mensen het zelf aanbieden. Mij maakt het die 5 euro echt niet, maar de manier waarop stond me helemaal niet aan. Als ik in Maweni en omstreken ben en over straat loop ben ik ook niet van het principe om kinderen of volwassenen iets te geven als ze het zelf komen vragen. Ik zal zelf wel beslissen vanaf wanneer ik het nodig vind. Natuurlijk moest ik ook inzien dat deze mensen niet anders weten. Uiteindelijk kon Quinten mij toch een beetje sussen en was deze gebeurtenis snel vergeten.
Terug aan de oever aangekomen bleek onze boot nog eens gepikt te zijn. Omdat we met twee boten waren heen gekomen, beslisten de jongens om het water in te duiken en de boot met de meisjes voort te duwen. Nadat we de eerst bocht door waren kwamen we de andere tegen en zijn we terug in twee gesplitst. Zo eindigde onze reis toch nog met twee bootjes.
Omdat niemand nog zin had om te koken zijn we maar uit eten gegaan. Tijdens onze terugweg zijn we een restaurantje binnen gegaan. De volunteer van vorig jaar had gezegd aan mij dat we daar zeker eens hamburgers moesten gaan eten. Deze waren de beste van de hele omgeving. En inderdaad het heeft ons allemaal gesmaakt.
Mohammed had ons ook verteld over de tweede waterpomp in het dorp die niet meer werkte. Voor toeristen is het mogelijk om het dorpshoofd te bezoeken en hem geld te geven om de waterpomp terug te herstellen. Iedereen wou blijkbaar wel graag een bezoekje brengen aan hem, maar hier had ik toch een beetje mijn twijfels over. En effectief... Enkel de vrouw van het dorpshoofd zat in het huisje en zij gaf ons een afstandelijke handdruk. Toen we even hadden rondgekeken, kwamen ze meteen af met een gastenboek waarin de bezoekers schrijven wat ze doneren. Vanaf dan was ik helemaal niet meer akkoord met een donatie. Ik vond de manier waarop schrijnend. Ik heb mijn mening meteen in de groep gegooid maar een weg terug was er niet meer. Ik moest een deel geven. Uiteindelijk hebben 500 KSH gegeven wat overeen komt met ongeveer 5 euro. Toen zelfs werden we niet bedankt. Achter deze manier sta ik helemaal niet. Maar de mensen van het dorp zijn het blijkbaar zo gewoon. Ze hebben de beleefdheid niet meer om te wachten tot de mensen het zelf aanbieden. Mij maakt het die 5 euro echt niet, maar de manier waarop stond me helemaal niet aan. Als ik in Maweni en omstreken ben en over straat loop ben ik ook niet van het principe om kinderen of volwassenen iets te geven als ze het zelf komen vragen. Ik zal zelf wel beslissen vanaf wanneer ik het nodig vind. Natuurlijk moest ik ook inzien dat deze mensen niet anders weten. Uiteindelijk kon Quinten mij toch een beetje sussen en was deze gebeurtenis snel vergeten.
Terug aan de oever aangekomen bleek onze boot nog eens gepikt te zijn. Omdat we met twee boten waren heen gekomen, beslisten de jongens om het water in te duiken en de boot met de meisjes voort te duwen. Nadat we de eerst bocht door waren kwamen we de andere tegen en zijn we terug in twee gesplitst. Zo eindigde onze reis toch nog met twee bootjes.
Omdat niemand nog zin had om te koken zijn we maar uit eten gegaan. Tijdens onze terugweg zijn we een restaurantje binnen gegaan. De volunteer van vorig jaar had gezegd aan mij dat we daar zeker eens hamburgers moesten gaan eten. Deze waren de beste van de hele omgeving. En inderdaad het heeft ons allemaal gesmaakt.
Dag 52: 27/03/2012
Dinsdag was onze laatste dag om echt les te geven. Madame Fidelis had aan mij gevraagd om tijdens de lessen wiskunde de onderwerpen te herhalen die ik had gegeven. Zo gevraagd, zo gedaan. Omdat de leerlingen het heel fijn vinden om spelletjes te spelen over de onderwerpen dacht ik dat hier ook verder mee kon tijdens het herhalen. Maar, voor wat hoort wat. De leerlingen kregen een aantal oefeningen voorgeschoteld en als ze niet meer dan twee fouten maakten konden we naar buiten om de educatieve spelletjes te spelen. De leerlingen waren heel gedreven waardoor er ook maar twee fouten gemaakt werden. Hun geluk kon niet meer op en de leerlingen hadden er weer twee fijne lessen opzitten. De leerlingen waren klaar voor hun examens, dat voelde ik. Ik had hen ook meegedeeld dat dit de laatste lessen waren die ik aan hen gaf. Hierdoor waren ze heel gemotiveerd om heel hard hun best te doen. De twee lessen waren zo om, zowel voor de leerlingen als voor mij.
De dag was voorbij gevlogen en ik kon zelf nog niet geloven dat de stage voorbij was. Natuurlijk kwam er nog een hele week examens aan.
Mijn ouders hadden ook nog snel een bezoekje gebracht aan de school om het ingezameld geld van mijn Gidsen af te geven aan mij. Het was maar liefst een bedrag van 432 euro!
Ik wil de Gidsen van Sint-Jan daar ook nog eens voor in de bloemetjes zetten.
De dag was voorbij gevlogen en ik kon zelf nog niet geloven dat de stage voorbij was. Natuurlijk kwam er nog een hele week examens aan.
Mijn ouders hadden ook nog snel een bezoekje gebracht aan de school om het ingezameld geld van mijn Gidsen af te geven aan mij. Het was maar liefst een bedrag van 432 euro!
Ik wil de Gidsen van Sint-Jan daar ook nog eens voor in de bloemetjes zetten.
Bedankt voor al deze centjes! Ze zullen zeker en vast goed gespendeerd worden!
Ik ben samen met Quinten naar Mister James gegaan om te bespreken wat we met het geld juist gingen doen. Omdat Quinten ook nog sponsorgeld over had stelde hij voor om samen te leggen. We hadden snel gekozen en het geld zouden we in nieuwe kasten steken voor de KG’s. De kleuterklassen hebben altijd veel spullen in hun klassen liggen omdat de kinderen nog veel vrije tijd krijgen. Deze staken altijd in kartonnen dozen en nam veel plaats in beslag in de klas. Vandaar de keuze van de kasten. Ik ben zeker dat we een goede beslissing hadden genomen.
Ik ben samen met Quinten naar Mister James gegaan om te bespreken wat we met het geld juist gingen doen. Omdat Quinten ook nog sponsorgeld over had stelde hij voor om samen te leggen. We hadden snel gekozen en het geld zouden we in nieuwe kasten steken voor de KG’s. De kleuterklassen hebben altijd veel spullen in hun klassen liggen omdat de kinderen nog veel vrije tijd krijgen. Deze staken altijd in kartonnen dozen en nam veel plaats in beslag in de klas. Vandaar de keuze van de kasten. Ik ben zeker dat we een goede beslissing hadden genomen.
Dag 51: 26/03/2012
Dit was de laatste gewone maandag voor de vakantie. Want de week erna zou er geen les meer gegeven worden, maar worden er enkel examens overlopen en gekuist worden.
Deze maandag was het ook de gelegenheid voor mijn ouders om de school te bezoeken. Mijn ouders hadden voor 40 paar zwembandjes gezorgd. Veel kinderen van onze school hebben sinds een paar weken voor wij hier aankwamen heel veel schrik om het water in te gaan. Er is namelijk iemand van een andere school verdronken in het water. Omdat veel leerlingen het zelf hadden waargenomen is er een angst ontstaan, wat ik ook helemaal begrijp. Ook niet alle leerlingen zijn even goede zwemmers. Je kunt het niet vergelijken met ons onderwijs waar er elke week of om de twee weken met de leerlingen naar het zwembad gegaan wordt waar de leerlingen dan les krijgen. Dit was een belangrijk argument om naar zwembandjes te vragen als sponsoring. Vandaar dat ik mijn ouders de opdracht had gegeven om ‘floaters’ te kopen.
Nadat mijn ouders in het gastenboek hadden geschreven en de zwembadjes aan Mister James hadden gegeven, was het tijd voor een rondleiding in de school. Voor mij was het een vreemde ervaring om in alle klassen binnen te gaan en er een ontvangst te krijgen. Omdat ik er al twee maanden rondliep was dit een beetje vreemd. Maar al bij al was het wel fijn om in alle klassen nog eens binnen te gaan. Ondertussen ken je al zoveel leerlingen dat het interessant is om te zien hoe ze zich in de klas gedragen en te kijken hoe de leerkracht les geeft. Ook al hadden we in het begin van ons verblijf hier twee weken geobserveerd, is het anders om gewoon even de klas binnen te vallen.
Verder zijn mijn ouders ook een les van mij komen bijwonen. Mijn mama vertelde Madame Fidelis en mij dat het een heel fijne ervaring was om eens een les van hun dochter in ‘reallife’ te zien. Ook de feedback van mijn ouders was heel fijn. Mijn mama is namelijk een heel kritische als het op schoolwerk aankomt. En aangezien zij zelf ook af en toe voor de klas staat, maakt dat het al niet makkelijker om altijd positieve commentaar te krijgen. Maar deze keer was het ontzettend verrassend positief. Mijn dag kon al niet meer stuk. Ik moest een nieuw hoofdstuk beginnen en het onderwerp was ‘optellen van breuken met gelijke noemer’. Omdat Teacher Wim tijdens zijn verblijf mij tips had gegeven om vanuit een hoeveelheid te vertrekken als het om breuken ging, had ik deze tip ook meegenomen. De leerlingen moesten uit een groep van bijvoorbeeld 8 honden twee honden nemen en dan er nog eens twee bij doen. Dan was het duidelijk voor hen dat het er vier uit 8 waren (4 out of 8).
De leerlingen hadden het vrij snel onder de knie en de oefeningen gingen heel vlot. Mijn dag was helemaal geslaagd door de positieve commentaar en de geslaagde les.
Wat mij helemaal gelukkige maakte die dag was een initiatief van Madame Fidelis. Blijkbaar had ik haar, met mijn beloningssysteem en het spel met de vermenigvuldigingen en delingen een idee gegeven. Toen ik in de klas binnen kwam zag ik allemaal papieren boven het bord hangen waar alle namen van de leerlingen van de klas opstonden. Iedereen had zijn eigen kolom. Als de leerlingen goed hadden gewerkt kregen ze een sticker in hun kolommetje. De kinderen worden zo ook gemotiveerd om goed te werken. Ze zien het de hele dag door in de klas hangen en als ze zien dat een bepaalde leerling meer stickers heeft dan hem/haar dan zal deze leerling ook beter zijn best willen doen. Wat was ik blij om dit te zien. Ik was zo gelukkig dat Fidelis iets met mijn ideeën heeft gedaan en zo weet ik ook dat dit in de klas gaat blijven nadat ik weg ben.
Na een geslaagde dag ben ik nog gaan eten met mijn ouders omdat het hun laatste avond was. Ik heb afscheid genomen en snel in mijn bedje gekropen.
Deze maandag was het ook de gelegenheid voor mijn ouders om de school te bezoeken. Mijn ouders hadden voor 40 paar zwembandjes gezorgd. Veel kinderen van onze school hebben sinds een paar weken voor wij hier aankwamen heel veel schrik om het water in te gaan. Er is namelijk iemand van een andere school verdronken in het water. Omdat veel leerlingen het zelf hadden waargenomen is er een angst ontstaan, wat ik ook helemaal begrijp. Ook niet alle leerlingen zijn even goede zwemmers. Je kunt het niet vergelijken met ons onderwijs waar er elke week of om de twee weken met de leerlingen naar het zwembad gegaan wordt waar de leerlingen dan les krijgen. Dit was een belangrijk argument om naar zwembandjes te vragen als sponsoring. Vandaar dat ik mijn ouders de opdracht had gegeven om ‘floaters’ te kopen.
Nadat mijn ouders in het gastenboek hadden geschreven en de zwembadjes aan Mister James hadden gegeven, was het tijd voor een rondleiding in de school. Voor mij was het een vreemde ervaring om in alle klassen binnen te gaan en er een ontvangst te krijgen. Omdat ik er al twee maanden rondliep was dit een beetje vreemd. Maar al bij al was het wel fijn om in alle klassen nog eens binnen te gaan. Ondertussen ken je al zoveel leerlingen dat het interessant is om te zien hoe ze zich in de klas gedragen en te kijken hoe de leerkracht les geeft. Ook al hadden we in het begin van ons verblijf hier twee weken geobserveerd, is het anders om gewoon even de klas binnen te vallen.
Verder zijn mijn ouders ook een les van mij komen bijwonen. Mijn mama vertelde Madame Fidelis en mij dat het een heel fijne ervaring was om eens een les van hun dochter in ‘reallife’ te zien. Ook de feedback van mijn ouders was heel fijn. Mijn mama is namelijk een heel kritische als het op schoolwerk aankomt. En aangezien zij zelf ook af en toe voor de klas staat, maakt dat het al niet makkelijker om altijd positieve commentaar te krijgen. Maar deze keer was het ontzettend verrassend positief. Mijn dag kon al niet meer stuk. Ik moest een nieuw hoofdstuk beginnen en het onderwerp was ‘optellen van breuken met gelijke noemer’. Omdat Teacher Wim tijdens zijn verblijf mij tips had gegeven om vanuit een hoeveelheid te vertrekken als het om breuken ging, had ik deze tip ook meegenomen. De leerlingen moesten uit een groep van bijvoorbeeld 8 honden twee honden nemen en dan er nog eens twee bij doen. Dan was het duidelijk voor hen dat het er vier uit 8 waren (4 out of 8).
De leerlingen hadden het vrij snel onder de knie en de oefeningen gingen heel vlot. Mijn dag was helemaal geslaagd door de positieve commentaar en de geslaagde les.
Wat mij helemaal gelukkige maakte die dag was een initiatief van Madame Fidelis. Blijkbaar had ik haar, met mijn beloningssysteem en het spel met de vermenigvuldigingen en delingen een idee gegeven. Toen ik in de klas binnen kwam zag ik allemaal papieren boven het bord hangen waar alle namen van de leerlingen van de klas opstonden. Iedereen had zijn eigen kolom. Als de leerlingen goed hadden gewerkt kregen ze een sticker in hun kolommetje. De kinderen worden zo ook gemotiveerd om goed te werken. Ze zien het de hele dag door in de klas hangen en als ze zien dat een bepaalde leerling meer stickers heeft dan hem/haar dan zal deze leerling ook beter zijn best willen doen. Wat was ik blij om dit te zien. Ik was zo gelukkig dat Fidelis iets met mijn ideeën heeft gedaan en zo weet ik ook dat dit in de klas gaat blijven nadat ik weg ben.
Na een geslaagde dag ben ik nog gaan eten met mijn ouders omdat het hun laatste avond was. Ik heb afscheid genomen en snel in mijn bedje gekropen.
Dag 50: 25/03/2012
Zondag, de dag van het rusten en Kim4love was weer aangebroken.
Deze keer stond er wel een bezoekje aan het dorp op het programma, met mijn ouders. Mijn mama had allerlei spullen ingezameld en we vonden het een goed plan om alles in het dorp uit te delen. Maar we wandelde nog niet binnen of iedereen hing al rond ons. De kinderen kregen meteen allemaal een lolly, maar natuurlijk waren er ook bij die stiekem een tweede keer gingen aanschuiven. Allemaal goed en wel, maar we moesten ervoor zorgen dat iedereen er zeker een zou krijgen. 10 paar babysokjes hadden we ook bij. Een van de kinderen van het dorp was zo vriendelijk om ons naar alle jonge moeders te brengen zodat wij hun sokjes konden geven. Zo hadden we ook meteen het hele dorpje gezien. We zagen meteen dat we de moeders er heel blij mee maakten. Ook hebben we dan meteen de zeepjes uitgedeeld die we hadden verzameld. Iedereen kreeg wel wat.
Wat ik persoonlijk wel heel moeilijk vond, waren alle kinderen die ons constant achtervolgde. Vanaf dat we een zakje opdeden om aan iemand iets te geven kwamen ze allemaal drummen om te kijken wat de inhoud van de zak was. Op dat moment breekt mijn hart en is het moeilijk om nee te zeggen.
Wanneer al onze zakken leeg waren zijn we naar de plaatselijke pub over school een fris colaatje gaan drinken om alles even te laten bezinken. Daar hebben we nog even nagepraat en vervolgens zijn we ons allemaal gaan klaarmaken om naar Kim4love te trekken.
Op kim4love aangekomen, kwamen mijn ouders nog geen 5 minuten later aan. Zij waren ook van de partij want zij gingen ons deze avond trakteren op een avondje Fourthy Thieves.
Deze keer stond er wel een bezoekje aan het dorp op het programma, met mijn ouders. Mijn mama had allerlei spullen ingezameld en we vonden het een goed plan om alles in het dorp uit te delen. Maar we wandelde nog niet binnen of iedereen hing al rond ons. De kinderen kregen meteen allemaal een lolly, maar natuurlijk waren er ook bij die stiekem een tweede keer gingen aanschuiven. Allemaal goed en wel, maar we moesten ervoor zorgen dat iedereen er zeker een zou krijgen. 10 paar babysokjes hadden we ook bij. Een van de kinderen van het dorp was zo vriendelijk om ons naar alle jonge moeders te brengen zodat wij hun sokjes konden geven. Zo hadden we ook meteen het hele dorpje gezien. We zagen meteen dat we de moeders er heel blij mee maakten. Ook hebben we dan meteen de zeepjes uitgedeeld die we hadden verzameld. Iedereen kreeg wel wat.
Wat ik persoonlijk wel heel moeilijk vond, waren alle kinderen die ons constant achtervolgde. Vanaf dat we een zakje opdeden om aan iemand iets te geven kwamen ze allemaal drummen om te kijken wat de inhoud van de zak was. Op dat moment breekt mijn hart en is het moeilijk om nee te zeggen.
Wanneer al onze zakken leeg waren zijn we naar de plaatselijke pub over school een fris colaatje gaan drinken om alles even te laten bezinken. Daar hebben we nog even nagepraat en vervolgens zijn we ons allemaal gaan klaarmaken om naar Kim4love te trekken.
Op kim4love aangekomen, kwamen mijn ouders nog geen 5 minuten later aan. Zij waren ook van de partij want zij gingen ons deze avond trakteren op een avondje Fourthy Thieves.
Dag 48-49: 23/03/2012-24/03/2012
Safari met de ouders.
Eerst een bezoekje aan Shimba Hills, wat zeker wel de moeite was. We hebben heel veel geluk gehad met het dieren spotten. Want we hebben zowat alle dieren gezien die in Shimba rondlopen. Na een safari brachten we een bezoekje aan het hotel. Dit was niet zomaar een hotel gebouwd op de grond. Nee, de kamers hangen tussen de bomen. Alles is gebouwd enkele meters boven de grond en naast het hotel is een waterplas waar de dieren komen drinken. Een ideale plaats om een weekendje weg te gaan, leek mij. Na het bezoekje was het tijd om onze tocht verder te zetten richting Tsavo East. Een hele hobbelige weg waar geen einde leek aan te komen lag voor ons. Na 3 à 4 uur rijden reden we Tsavo binnen en kon onze safari daar beginnen. De veel voorkomende dieren kwamen ons al snel tegemoet en de twee uur en half durende tour leek voorbij gevlogen. Toen we net onze lodge wilden binnen rijden kreeg onze gids een telefoon binnen dat er nog iets belangrijks in de buurt lag. Ik had net tegen mijn ouders gezegd dat deze safari niet geslaagd zou zijn als ik geen cheeta gezien zou hebben. En mijn woorden waren nog niet koud of onze gids deelde ons mee dat het een cheeta was dat hier een paar kilometers verder op zat te drinken. Inderdaad, mijn safari was een aantal minuten later geslaagd.
Na een vermoeiende dag wou ik nog snel even een plons nemen in het zwembad van de lodge in het park. Het zwembad was een beetje lager gelegen dan alle andere voorzieningen in het hotel. Als ik in het water sprong zag ik niets meer van wat rond mij lag. Een paar meters lager gelegen was er een waterpoel voor dieren. De avond dat ik er was, zaten er ontzettend veel buffels en olifanten. Toen ik rustig een baantje aan het trekken was hoorde ik net een olifant trompetteren naast mijn oor. Ik was ontzettend snel het water uit en dan ben ik maar gezellig met mijn ouders aan de bar gaan zitten met een Tusker in de hand.
De volgende dag was het nog eens tijd voor twee safari’s. Daar kan ik heel kort over zijn, want we waren allemaal van mening dat de dieren ‘op vakantie’ waren. Het enige dier dat nieuw was voor mij was de giraffe gazelle. Deze heeft net zulke lange nek als de giraffe en steekt haar voorpoten in de lucht als ze van de struiken wil eten. Een ontzettend mooi zicht was dat.
Onze terugreis duurde lang en was warm, maar uiteindelijk zijn we dan toch rond half 6 aangekomen aan het hotel en was het tijd voor rust.
Eerst een bezoekje aan Shimba Hills, wat zeker wel de moeite was. We hebben heel veel geluk gehad met het dieren spotten. Want we hebben zowat alle dieren gezien die in Shimba rondlopen. Na een safari brachten we een bezoekje aan het hotel. Dit was niet zomaar een hotel gebouwd op de grond. Nee, de kamers hangen tussen de bomen. Alles is gebouwd enkele meters boven de grond en naast het hotel is een waterplas waar de dieren komen drinken. Een ideale plaats om een weekendje weg te gaan, leek mij. Na het bezoekje was het tijd om onze tocht verder te zetten richting Tsavo East. Een hele hobbelige weg waar geen einde leek aan te komen lag voor ons. Na 3 à 4 uur rijden reden we Tsavo binnen en kon onze safari daar beginnen. De veel voorkomende dieren kwamen ons al snel tegemoet en de twee uur en half durende tour leek voorbij gevlogen. Toen we net onze lodge wilden binnen rijden kreeg onze gids een telefoon binnen dat er nog iets belangrijks in de buurt lag. Ik had net tegen mijn ouders gezegd dat deze safari niet geslaagd zou zijn als ik geen cheeta gezien zou hebben. En mijn woorden waren nog niet koud of onze gids deelde ons mee dat het een cheeta was dat hier een paar kilometers verder op zat te drinken. Inderdaad, mijn safari was een aantal minuten later geslaagd.
Na een vermoeiende dag wou ik nog snel even een plons nemen in het zwembad van de lodge in het park. Het zwembad was een beetje lager gelegen dan alle andere voorzieningen in het hotel. Als ik in het water sprong zag ik niets meer van wat rond mij lag. Een paar meters lager gelegen was er een waterpoel voor dieren. De avond dat ik er was, zaten er ontzettend veel buffels en olifanten. Toen ik rustig een baantje aan het trekken was hoorde ik net een olifant trompetteren naast mijn oor. Ik was ontzettend snel het water uit en dan ben ik maar gezellig met mijn ouders aan de bar gaan zitten met een Tusker in de hand.
De volgende dag was het nog eens tijd voor twee safari’s. Daar kan ik heel kort over zijn, want we waren allemaal van mening dat de dieren ‘op vakantie’ waren. Het enige dier dat nieuw was voor mij was de giraffe gazelle. Deze heeft net zulke lange nek als de giraffe en steekt haar voorpoten in de lucht als ze van de struiken wil eten. Een ontzettend mooi zicht was dat.
Onze terugreis duurde lang en was warm, maar uiteindelijk zijn we dan toch rond half 6 aangekomen aan het hotel en was het tijd voor rust.
Dag 47: 22/03/2012
Donderdag had ik dus vakantie om wat meer tijd door te brengen met mijn ouders. We hadden afgesproken om samen naar het dorpje te gaan. Maar toen ze hier aankwamen had ik het idee om dit een andere dag te doen. Aangezien dat er donderdag overdag geen kinderen zijn in het dorp leek het me minder interessant. Dan zijn we maar wat langs de plaatselijke winkeltjes gewandeld en zijn we nadien een tijdje aan het zwembad gaan liggen om rustig alles nog wat bij te praten.
Om de dag mooi af te sluiten zijn we gaan eten in een aan te raden restaurant in Diani Beach; ‘Ali Barbours Cave’. Dit is een echte grot waar men kan gaan dineren. Als het goed weer is, wat toen ook het geval was, gaat het dak open. Men kan er eten aan een schappelijke prijs. De prijs die wij ongeveer betalen in een doorsnee taverne. Natuurlijk was dit voor mij wel een heel verschil met de andere eettentjes waar we anders gingen eten. Maar het was het proberen waart, wat een locatie!
Om de dag mooi af te sluiten zijn we gaan eten in een aan te raden restaurant in Diani Beach; ‘Ali Barbours Cave’. Dit is een echte grot waar men kan gaan dineren. Als het goed weer is, wat toen ook het geval was, gaat het dak open. Men kan er eten aan een schappelijke prijs. De prijs die wij ongeveer betalen in een doorsnee taverne. Natuurlijk was dit voor mij wel een heel verschil met de andere eettentjes waar we anders gingen eten. Maar het was het proberen waart, wat een locatie!
Dag 46: 21/03/2012
Woensdag, onze wekelijkse verlofdag. Ik zou op tijd opstaan om aan mijn blog te werken en deze op het internet te plaatsen. Zo gezegd, zo gedaan. Na het werken voor school ben ik Nathalie een bezoekje gaan brengen. Toen ik voorbij de school wandelde was het net middagpauze. De leerlingen merkten me meteen op en kwamen naar me toe gelopen. Wat fijn om te zien dat de leerlingen je echt graag hebben. Ik heb dan maar even mijn gezicht op school laten zien en dan weer verder gegaan richting Nathalie. Ze zat bij de kapper om haar haar opnieuw te laten invlechten en ik kan me inbeelden dat het geen lachertje is om daar 5 uur alleen te zitten. Na het bezoekje ben ik langs het strand verder gegaan tot aan het hotel van mijn ouders. Daar heb ik snel even een verfrissend plons genomen in het zwembad en dan zijn we met drie met de matatu richting Barclays gereden. Het was tijd om een safari met mijn ouders vast te leggen. Omdat ik twee weken daarvoor al een safari had gemaakt, wou ik deze keer een andere tour maken. De man van het bureau stelde voor om een combinatie te maken met Shimba Hills, een klein parkje hier 1 uurtje rijden vandaan. We zouden dan heel vroeg vertrekken en een ochtend game drive doen in Shimba Hills en dan tijdens het heetste van de dag, wanneer de dieren zich niet vaak laten zien, verder rijden naar Tsavo-East. Deze keer zou ik ook in een andere lodge slapen. We zouden in Tsavo dan nog een avond en een ochtend gamedrive maken. Deze combinatie was goed voor mijn ouders en vrijdag ochtend zouden we om half 6 vertrekken.
Abonneren op:
Posts (Atom)