Om 9 uur stonden we op school en tot grote verbazing stonden er al enorm veel kinderen van het dorp op de speelplaats. De volunteers van vorig jaar hadden ons gezegd dat zij heel veel kinderen de eerste dag moesten gaan ronselen. De kinderen wisten toen nog niet zo goed wat ‘Holiday fun’ was en kwamen niet opdagen, de eerste dag. Dus wij hadden verwacht dat we alle kinderen van het dorp zelf moesten gaan halen. Dit was dus al niet meer nodig. Eerst hebben we een lijst gemaakt met alle kinderen en wisten hoeveel we er in ons midden hadden. Het aantal zat rond de 30. Er kwamen er zelfs aan die van ver kwamen want ze werden met de brommer gedropt op het playfield. Een topper, als je het mij vraagt. We zijn met z’n alle naar het strand getrokken om daar de kinderen bezig te houden met spelletjes. De grote werden gescheiden van de kleintjes want er waren kinderen bij van maar twee jaar en die kan je natuurlijk niet samen zetten met 12 jarige. Ik ben met de grote meegegaan. We hebben eerst wat kennismakingsspelletjes gespeeld nadien massaspelen. De kinderen waren voldaan na twee uur en half spelen en hadden dorst. We zijn dan maar terug gegaan naar school om ze drinken aan te bieden, daar waren ze ons allemaal heel dankbaar voor. De 3 uur zat er dan al op en het was tijd voor de kinderen om naar huis te trekken. Een geslaagde eerste dag dus!
vrijdag 13 april 2012
Dag 65: 09/04/2012
Deze dag werd volledig in beslag genomen om te werken aan mijn Persoonlijk Ontwikkelingsplan (POP). Ja, zelfs hier in Kenia moet ik voor school werken. Nu moet ik wel eerlijk zeggen, ik was vrij tevreden over het stuk dat ik deze dag had afgewerkt. Ik heb het nog een keertje laten nalezen en dan was de dag weer helemaal gevuld. Ik ben tijdig mijn bed in gekropen want de dag nadien was het onze eerste dag ‘Holiday fun’.
Dag 64: 08/04/2012
Paaszondag. Om 11 uur werd ik wakker gemaakt door Charlotte. “Anso, Anso, kom snel uit je bed! De paashaas is geweest!’ En effectief de paashaas had wat lekkers in ons huis verstopt. Overal in de huisjes lagen paaseitjes verstopt. Dankzij onze lieve Sofie hadden wij toch ook nog een cadeautje gekregen met Pasen. Zij was ’s ochtends bij ons binnengesprongen en had de paaseitjes verstopt. Wat een fijne verrassing!
Rond 1 uur waren de jongens terug van de Paasmis en was mijn blog ook volledig bijgewerkt. Omdat we Quinten beloofd hadden mee te gaan naar Ukunda om voetbal te kijken in een pub zijn we rond half 3 de motor opgesprongen om ons naar het café te begeven. Het was heel gezellig en zo hadden we ook eens kunnen waarnemen hoe de Kenianen voetbal kijken. De tweede match Manchester City tegen Arsenal was heel spannend en de spanning was te snijden. Elke keer als er een goal gemaakt werd vloog de helft van de pub recht en werd er geroepen en getierd. Mij maakte het natuurlijk niet zoveel uit wie won, maar ik heb toch eens goed kunnen lachen. Toen deze match geëindigd was zijn we huiswaarts getrokken en was de dag weer voorbij.
Rond 1 uur waren de jongens terug van de Paasmis en was mijn blog ook volledig bijgewerkt. Omdat we Quinten beloofd hadden mee te gaan naar Ukunda om voetbal te kijken in een pub zijn we rond half 3 de motor opgesprongen om ons naar het café te begeven. Het was heel gezellig en zo hadden we ook eens kunnen waarnemen hoe de Kenianen voetbal kijken. De tweede match Manchester City tegen Arsenal was heel spannend en de spanning was te snijden. Elke keer als er een goal gemaakt werd vloog de helft van de pub recht en werd er geroepen en getierd. Mij maakte het natuurlijk niet zoveel uit wie won, maar ik heb toch eens goed kunnen lachen. Toen deze match geëindigd was zijn we huiswaarts getrokken en was de dag weer voorbij.
zondag 8 april 2012
63: 7/04/2012
Om 10 stond onze boot klaar om te gaan vissen met Ngu. Ngu is visser en ook onze redder als we met de school gaan zwemmen. Omdat we hem persoonlijk kennen kregen we natuurlijk een goed prijsje.
Met de getijden komen er zandbanken boven en kun je naar een klein eilandje gaan in het midden van de zee. Daar zijn we naartoe gegaan en heb ik mijn handdoek uitgerold om even te zonnen. Ook snorkelen en vissen kwam aanbod. Na een halve dag op zee te hebben gezeten, had ik even genoeg van alles en besloot ik om naar huis te gaan. Ik voelde aan dat ik een mindere dag had en daarom wou ik de andere niet lastig vallen. Ik ben nog even naar de winkel gegaan, mijn kast opgeruimd en voor school gewerkt.
Na al deze activiteiten was deze mindere dag om. Hierbij kwam ook nog eens het feit dat we allemaal heel hard verbrand waren van op de boot te zitten. Maar ja, wie mooi wil zijn moet lijden.
Met de getijden komen er zandbanken boven en kun je naar een klein eilandje gaan in het midden van de zee. Daar zijn we naartoe gegaan en heb ik mijn handdoek uitgerold om even te zonnen. Ook snorkelen en vissen kwam aanbod. Na een halve dag op zee te hebben gezeten, had ik even genoeg van alles en besloot ik om naar huis te gaan. Ik voelde aan dat ik een mindere dag had en daarom wou ik de andere niet lastig vallen. Ik ben nog even naar de winkel gegaan, mijn kast opgeruimd en voor school gewerkt.
Na al deze activiteiten was deze mindere dag om. Hierbij kwam ook nog eens het feit dat we allemaal heel hard verbrand waren van op de boot te zitten. Maar ja, wie mooi wil zijn moet lijden.
62: 6/04/2012
Vakantie betekent tijd voor een bezoekje aan het strand. Omdat we vonden dat ons bruine kleurtje al wat aan het wegtrekken was vonden we het hoog tijd om dit weer bij te werken.
Om 5 uur was ik terug en ben ik maar snel in de douche gesprongen want om half 7 hadden we een afspraak bij de pizzatent waar we wekelijks eentje gaan eten. Als afscheidscadeau voor de leerkrachten hadden we een eetentje georganiseerd op school en wij zouden voor iets nieuws zorgen. De leerkrachten hadden namelijk nog nooit pizza gegeten. Om half 7 ben ik samen met Charlotte de pizza’s gaan halen. Pas om half 8 waren we terug op school en zaten de meeste leerkrachten al rond de tafels. Een pluspunt was natuurlijk wel dat de pizza’s nog warm waren.
De meningen van de leerkrachten over het eten waren volgens mij verspreid. Sommige hadden hun pizza heel snel op, de andere hadden nog meer dan de helft over. Natuurlijk wilden ze niets verspillen en namen ze alle restjes mee naar huis. Daar stonden we niet echt versteld van, want als je bekijkt waar ze wonen en wat ze hebben, is het niet meer dan normaal.
Na een leuke avond zijn we terug naar onze huisjes gegaan en hebben we besproken wat we gingen doen. Na een lange discussie waren we er uit wat we gingen doen en zouden we nog eentje gaan drinken bij Tina, de plaatselijke pub in Maweni. Dit was eens iets anders dan onze bezoekjes aan Tandoori en Shakatak. En het was even fijn!
Om 5 uur was ik terug en ben ik maar snel in de douche gesprongen want om half 7 hadden we een afspraak bij de pizzatent waar we wekelijks eentje gaan eten. Als afscheidscadeau voor de leerkrachten hadden we een eetentje georganiseerd op school en wij zouden voor iets nieuws zorgen. De leerkrachten hadden namelijk nog nooit pizza gegeten. Om half 7 ben ik samen met Charlotte de pizza’s gaan halen. Pas om half 8 waren we terug op school en zaten de meeste leerkrachten al rond de tafels. Een pluspunt was natuurlijk wel dat de pizza’s nog warm waren.
De meningen van de leerkrachten over het eten waren volgens mij verspreid. Sommige hadden hun pizza heel snel op, de andere hadden nog meer dan de helft over. Natuurlijk wilden ze niets verspillen en namen ze alle restjes mee naar huis. Daar stonden we niet echt versteld van, want als je bekijkt waar ze wonen en wat ze hebben, is het niet meer dan normaal.
Na een leuke avond zijn we terug naar onze huisjes gegaan en hebben we besproken wat we gingen doen. Na een lange discussie waren we er uit wat we gingen doen en zouden we nog eentje gaan drinken bij Tina, de plaatselijke pub in Maweni. Dit was eens iets anders dan onze bezoekjes aan Tandoori en Shakatak. En het was even fijn!
61: 5/04/2012
Vakantie was voor ons aangebroken dus het was tijd om te rusten. We zijn met Cleo naar de winkel geweest en haar alles zo wat getoond wat belangrijk is hier in de buurt.
Dag 60: 4/04/2012
Woensdag, schoolfeest. Om 7 uur stonden we op school maar we hebben nooit verstaan waarom we er zo vroeg moesten zijn. Ik ben naar mijn klas gegaan en ze nog een afscheidscadeau gegeven. De week ervoor had ik een klasfoto genomen en deze heb ik dan geplastificeerd en op de achterkant heb ik nog een klein tekstje geschreven. Nu hangt hij op aan het bord in Class 3. Toen begon ik echt te beseffen dat ik de kindjes gaan missen.
Ook wij werden niet gespaard en moesten een speech voor de hele school geven. Ik heb iedereen bedankt voor de fijne tijd die we samen hadden en voor het feit dat ik me echt thuis voelde op de school. Na de twee maanden kon ik echt wel zeggen dat ik dit als mijn tweede thuis aanschouwde.
De volgende stap tijdens het schoolfeest was het toespreken van de ouders. Alle ouders werden in de dining hall geplaatst en daar moest elke leerkracht een soort van speech houden. Ik denk zeker dat het twee uur in beslag heeft genomen. Na deze plechtigheden was het tijd voor het uitdelen van de ‘presents’ aan de eerste drie van elke klas en aan de leerling die het beste had gewerkt. Ik mocht de leerlingen van het derde en het zesde feliciteren. Ook de ouders komen dan naar voor en moeten hun zoon of dochter toespreken voor hun harde werk. Vervolgens was het oudercontact. Ik ging mee naar mijn klas, zo kon ik alles goed volgen.
Veel ouders kwamen mij bedanken voor het werk dat ik had gedaan. Ouders van leerlingen die ik extra begeleidde zijn mij komen bedanken voor de hulp die ik de leerlingen had aangeboden. Zo kon ik dus zien dat de leerlingen thuis echt wel over mij spraken en me dankbaar waren. Na het uitdelen van het rapport in de klas konden de ouders wat vragen gaan stellen aan Madame Fidelis. Toen het bijna afgelopen was gebeurde het volgende.
Nusra is nummer een van mijn klas. Ze is een uitstekende leerling en maakt heel weinig fouten. Plotseling kwam haar moeder naar me toe en bedankte me uitgebreid. Ze kuste me op beide wangen en bleef mijn hand vasthouden. Ik kon merken dat ze heel tevreden was. Nadat ik had gezegd dat haar dochter een schitterende leerling was vroeg ze mijn gsm-nummer. Omdat ik dit een vervelende situatie vond, heb ik haar nummer gevraagd zodat ik zelf kon beslissen wanneer ik contact opnam met haar. Omdat ik niet goed wist hoe de school tegenover contact met ouders staat leek me dat het veiligste. Ook bood ze me haar e-mailadres aan. Dit vond ik een heel goed idee. Maar jammer genoeg wist ze haar adres niet van buiten. Dus als ik het nodig zou hebben moest ik haar bellen of een bericht sturen. Dit zou ik in ieder geval nog moeten bespreken met James. Ze wilde vooral contact met me houden om te praten over het onderwijs. Het lijkt me heel interessant om met haar contact op te nemen en ik wil zo snel mogelijk uitpluizen of het mogelijk is om haar te bellen.
Na het oudercontact was het afscheid met de kinderen aangebroken. Toen kreeg ik het echt heel moeilijk. Doordat we nog niet meteen naar België vertrokken was het een beetje raar. Je wist dat je enkele kinderen nog ging zien, maar niet iedereen…
De leerkrachten bleven nog langer op school en gingen een feestmaaltijd klaar maken. Ugali met kip stond op het menu. Pas om half 5 konden we eten. Maar het was wel eens het wachten waard. De eetgewoontes van de Kenianen zijn helemaal anders dan de onze, maar wij moeten ons aanpassen. En het was eens fijn om met onze handen te eten.
Omdat de ouders van Sofie en Yara ons hadden uitgenodigd voor een BBQ moesten we snel naar huis om ons klaar te maken.
Bij de ouders aangekomen ben ik nog snel even in het zwembad gedoken en dan was het tijd voor een heerlijke BBQ. Het was een heel gezellige avond en ik ben de ouders daar ook heel dankbaar voor.
Deze avond zou ook onze nieuwe vrijwilliger arriveren in Maweni. Rond half 10/10 uur werd ze verwacht. Maar toen we thuis kwamen kregen we een telefoontje van Mama Rainbow dat er nog geen Cleo te bespeuren viel op de luchthaven van Mombasa. Wij begonnen mee na te denken voor oplossingen hoe we haar konden bereiken maar niets leverde resultaat.
Omdat ik nog wat ging skypen bleef ik dus langer op dan normaal. De meeste lagen al in hun bed. Maar Stijn en ik waren nog wakker. Om half 1 hoorde we gepruts aan ons slot van de poort. We deden de poort open en daar stond ze: onze nieuwe vrijwilligster. Charlotte kroop ook meteen uit haar bed om haar te zien.
Omdat Cleo een hele vermoeiende dag had gehad wou ze meteen in haar bed kruipen, wat ook wel verstaanbaar was. De volgende dag zou ze alles vertellen.
Na de ontmoeting zijn wij ook maar in ons bed gekropen.
Ook wij werden niet gespaard en moesten een speech voor de hele school geven. Ik heb iedereen bedankt voor de fijne tijd die we samen hadden en voor het feit dat ik me echt thuis voelde op de school. Na de twee maanden kon ik echt wel zeggen dat ik dit als mijn tweede thuis aanschouwde.
De volgende stap tijdens het schoolfeest was het toespreken van de ouders. Alle ouders werden in de dining hall geplaatst en daar moest elke leerkracht een soort van speech houden. Ik denk zeker dat het twee uur in beslag heeft genomen. Na deze plechtigheden was het tijd voor het uitdelen van de ‘presents’ aan de eerste drie van elke klas en aan de leerling die het beste had gewerkt. Ik mocht de leerlingen van het derde en het zesde feliciteren. Ook de ouders komen dan naar voor en moeten hun zoon of dochter toespreken voor hun harde werk. Vervolgens was het oudercontact. Ik ging mee naar mijn klas, zo kon ik alles goed volgen.
Veel ouders kwamen mij bedanken voor het werk dat ik had gedaan. Ouders van leerlingen die ik extra begeleidde zijn mij komen bedanken voor de hulp die ik de leerlingen had aangeboden. Zo kon ik dus zien dat de leerlingen thuis echt wel over mij spraken en me dankbaar waren. Na het uitdelen van het rapport in de klas konden de ouders wat vragen gaan stellen aan Madame Fidelis. Toen het bijna afgelopen was gebeurde het volgende.
Nusra is nummer een van mijn klas. Ze is een uitstekende leerling en maakt heel weinig fouten. Plotseling kwam haar moeder naar me toe en bedankte me uitgebreid. Ze kuste me op beide wangen en bleef mijn hand vasthouden. Ik kon merken dat ze heel tevreden was. Nadat ik had gezegd dat haar dochter een schitterende leerling was vroeg ze mijn gsm-nummer. Omdat ik dit een vervelende situatie vond, heb ik haar nummer gevraagd zodat ik zelf kon beslissen wanneer ik contact opnam met haar. Omdat ik niet goed wist hoe de school tegenover contact met ouders staat leek me dat het veiligste. Ook bood ze me haar e-mailadres aan. Dit vond ik een heel goed idee. Maar jammer genoeg wist ze haar adres niet van buiten. Dus als ik het nodig zou hebben moest ik haar bellen of een bericht sturen. Dit zou ik in ieder geval nog moeten bespreken met James. Ze wilde vooral contact met me houden om te praten over het onderwijs. Het lijkt me heel interessant om met haar contact op te nemen en ik wil zo snel mogelijk uitpluizen of het mogelijk is om haar te bellen.
Na het oudercontact was het afscheid met de kinderen aangebroken. Toen kreeg ik het echt heel moeilijk. Doordat we nog niet meteen naar België vertrokken was het een beetje raar. Je wist dat je enkele kinderen nog ging zien, maar niet iedereen…
De leerkrachten bleven nog langer op school en gingen een feestmaaltijd klaar maken. Ugali met kip stond op het menu. Pas om half 5 konden we eten. Maar het was wel eens het wachten waard. De eetgewoontes van de Kenianen zijn helemaal anders dan de onze, maar wij moeten ons aanpassen. En het was eens fijn om met onze handen te eten.
Omdat de ouders van Sofie en Yara ons hadden uitgenodigd voor een BBQ moesten we snel naar huis om ons klaar te maken.
Bij de ouders aangekomen ben ik nog snel even in het zwembad gedoken en dan was het tijd voor een heerlijke BBQ. Het was een heel gezellige avond en ik ben de ouders daar ook heel dankbaar voor.
Deze avond zou ook onze nieuwe vrijwilliger arriveren in Maweni. Rond half 10/10 uur werd ze verwacht. Maar toen we thuis kwamen kregen we een telefoontje van Mama Rainbow dat er nog geen Cleo te bespeuren viel op de luchthaven van Mombasa. Wij begonnen mee na te denken voor oplossingen hoe we haar konden bereiken maar niets leverde resultaat.
Omdat ik nog wat ging skypen bleef ik dus langer op dan normaal. De meeste lagen al in hun bed. Maar Stijn en ik waren nog wakker. Om half 1 hoorde we gepruts aan ons slot van de poort. We deden de poort open en daar stond ze: onze nieuwe vrijwilligster. Charlotte kroop ook meteen uit haar bed om haar te zien.
Omdat Cleo een hele vermoeiende dag had gehad wou ze meteen in haar bed kruipen, wat ook wel verstaanbaar was. De volgende dag zou ze alles vertellen.
Na de ontmoeting zijn wij ook maar in ons bed gekropen.
Dag 58 en 59: 2/04/2012-3/04/2012
Op maandag waren de leerlingen nog op school om de laatste dingen nog te regelen, maar in de namiddag mochten ze al naar huis. De leerkrachten bleven nog langer om alles in orde te brengen.
Dinsdag was het een dag enkel voor de leerkrachten. De boeken die door Charlotte, Yara en Quinten betaald waren moesten gekaft worden en alle administratieve prullaria moesten in orde zijn. De resultaten moesten opgestuurd worden, het leerlingenvolgsysteem moest aangevuld worden, de rapporten moesten gemaakt worden,… Na de middag was zowat alles klaar.
Na twee lange dagen was het eindelijk allemaal in orde en waren we klaar voor het ‘schoolfeest’.
Dinsdag was het een dag enkel voor de leerkrachten. De boeken die door Charlotte, Yara en Quinten betaald waren moesten gekaft worden en alle administratieve prullaria moesten in orde zijn. De resultaten moesten opgestuurd worden, het leerlingenvolgsysteem moest aangevuld worden, de rapporten moesten gemaakt worden,… Na de middag was zowat alles klaar.
Na twee lange dagen was het eindelijk allemaal in orde en waren we klaar voor het ‘schoolfeest’.
Dag 57: 1/04/2012
Zondag, de internationale rustdag, was ook voor ons een feit. Nadien zijn we naar het strand geweest en ’s avonds zijn we met z’n alle gaan eten als afsluiter voor Nathalie en Astrid. Tenslotte is iedereen nog even mee naar onze huisjes gekomen om het afscheidscadeau af te geven aan de twee. Als leuk afscheid hebben we nog enkele leuke groepsfoto’s getrokken en is iedereen uiteindelijk naar huis gegaan.
Dag 56: 31/03/2012
Zaterdag, de laatste van Nathalie en Astrid! Zij mochten de planning van de dag bepalen. Lang uitslapen en shoppen. Tegen half 6 zullen we zeker terug geweest zijn van het shoppen. En dan was het tijd om voor de laatste keer met Nathalie en Astrid Keniaanse croque monsieur te eten. En dan was het nog eens tijd om onze benen te trekken in de Shakatak! Na een hele fijne avond zijn we in ons bedje gekropen en hebben we heel lang uitgeslapen.
Dag 54 en 55: 29/03/2012-30/03/2012
Onze twee laatste dagen van de echte stage werden ingepalmd door de examens op het einde van Term one. Ik moest deze keer terug in Class 2 toezicht houden. Maar deze keer niet met Madame Fidelis maar met Madame Bernice. Eigenlijk was het wel eens fijn om met een andere leerkracht in de klas te zitten. Zo kun je een duidelijk verschil zien tussen de leerkrachten. Madame Bernice is een hele zachte leerkracht maar wel streng als het moet. Terwijl Madame Fidelis de zotte leerkracht is en heel veel verwacht van de leerlingen. Bij haar moeten ze altijd stil zijn en geen fouten maken. Ze kan heel kordaat optreden en soms zelfs te streng zijn in mijn ogen. Fidelis stuurde vaak haar leerlingen naar buiten of moesten vooraan in de klas gaan zitten. Wat ook vaak gebeurde was het voorschut zetten van de leerlingen. Dit vond ik soms heel zielig en dan wou ik de kinderen bij mij nemen om hen te troosten. Want ja, er is er zelfs eentje beginnen wenen. Dat vond ik er dan net een beetje te veel aan. De kinderen moeten zich nog steeds goed voelen in hun vel en naar school durven komen. Natuurlijk heeft Madame Fidelis ook haar goede kanten en kan ze voor heel veel humor zorgen in de klas.
En als we het lesgeven bekijken staat ze ook echt wel goed voor de klas. Dus als ik moet kiezen tussen Madame Fidelis en Bernice zal het toch een moeilijke keuze worden.
Na twee dagen examens te verbeteren en de resultaten in te schrijven in de registers, was het tijd voor een extra lange zwemnamiddag. Omdat mijn ouders de zwembandjes hadden gesponsord moest ik er zeker voor zorgen dat ze deze keer van dienst konden zijn zodat ik er een foto van kon nemen. Voor we konden vertrekken was het eerst nog afscheid van Nathalie en Astrid. Onze twee medevrijwilligers zouden maandag vertrekken dus was vrijdag de ideale dag om afscheid te nemen. Natuurlijk wel met pijn in het hart! Verdorie, wat zou ik ze missen. Na twee maanden samen te zijn als groep van acht is het niet vanzelfsprekend om er van twee afscheid te nemen.
En dan was het tijd om te vertrekken naar het strand. Natuurlijk was ik de bandjes wat uit het oog verloren en waren de meesten al vertrokken. Ik moest dit toch doen! Dus hebben we met alle vrijwilligers de bandjes meegenomen en ze verdeeld over de jongens en de meisjes. Als we aan gingen komen aan het strand zouden we de leerlingen terug de zee uitroepen om de bandjes uit te delen. Zo gezegd, zo gedaan. De hele zwemclub hadden bandjes aan, en wat een plezier! Fijn om te zien dat ze er zo gelukkig mee waren.
Na een vermoeiende zwem in het zeewater zijn we terug huiswaarts getrokken en hebben we ons klaargemaakt voor de avond.
En als we het lesgeven bekijken staat ze ook echt wel goed voor de klas. Dus als ik moet kiezen tussen Madame Fidelis en Bernice zal het toch een moeilijke keuze worden.
Na twee dagen examens te verbeteren en de resultaten in te schrijven in de registers, was het tijd voor een extra lange zwemnamiddag. Omdat mijn ouders de zwembandjes hadden gesponsord moest ik er zeker voor zorgen dat ze deze keer van dienst konden zijn zodat ik er een foto van kon nemen. Voor we konden vertrekken was het eerst nog afscheid van Nathalie en Astrid. Onze twee medevrijwilligers zouden maandag vertrekken dus was vrijdag de ideale dag om afscheid te nemen. Natuurlijk wel met pijn in het hart! Verdorie, wat zou ik ze missen. Na twee maanden samen te zijn als groep van acht is het niet vanzelfsprekend om er van twee afscheid te nemen.
En dan was het tijd om te vertrekken naar het strand. Natuurlijk was ik de bandjes wat uit het oog verloren en waren de meesten al vertrokken. Ik moest dit toch doen! Dus hebben we met alle vrijwilligers de bandjes meegenomen en ze verdeeld over de jongens en de meisjes. Als we aan gingen komen aan het strand zouden we de leerlingen terug de zee uitroepen om de bandjes uit te delen. Zo gezegd, zo gedaan. De hele zwemclub hadden bandjes aan, en wat een plezier! Fijn om te zien dat ze er zo gelukkig mee waren.
Na een vermoeiende zwem in het zeewater zijn we terug huiswaarts getrokken en hebben we ons klaargemaakt voor de avond.
Dag 53: 28/03/2012
Onze vrije dag gingen we spenderen aan een gezellige dag met ons achten en een tochtje met de boot over de Congo River. Omdat Nathalie en Astrid ons maandag verlieten vonden we het een geschikte dag om nog eens alleen met ons groepje op stap te gaan. Vlak na de middag zijn we vertrokken richting Congo River. Voor je de monding bereikt moet je door een hotel aan Diani Beach. We hadden gehoord van Katrien dat we Mohammed moesten vragen om ons te vervoeren met zijn boot. In het hotel vroegen we achter wat informatie over het tripje. Zij zorgde voor onrust doordat ze ons vertelde dat de mensen aan de andere kant van de oever toeristen durven beroven. Omdat we het risico niet wilden hebben we al onze dierbare spullen achter slot en grendel gestoken in het hotel en zijn we opzoek gegaan naar een bootje. Want Mohammed hadden we nog steeds niet gezien. Toen we net aan de monding kwamen, kwam er iemand naar ons toegelopen met een grote glimlach op zijn gezicht. Mohammed bleek toch aan het werk te zijn en heeft ons dan ook meegenomen op zijn boot. De trip was prachtig. Heel rustgevend en eens een andere omgeving dan altijd. Na een halfuurtje varen stranden we aan. De ‘gidsen’ begeleiden ons mee naar het dorpje. Mohammed vertelde ons dat het een gewoonte is van de toeristen om iets te kopen voor de kinderen van het dorp en het uit te delen. We keken elkaar allemaal eens aan en waren het er snel over eens dat we dat ook wel wilden doen. Nadat Mohammed ons het hele dorp had getoond, arriveerden we aan het plaatselijke cafeetje. Daar deelde hij ons mee dat we hier iets konden kopen voor de kinderen. Bleek het allemaal snoep te zijn en vrij duur. De discussie onder ons ontstond snel. We hadden al voor het bezoek toegestemd dus er was geen terugweg. Sommige vonden het helemaal niet kunnen dat we de kinderen lekkernij zouden geven. Andere vonden het dan weer wel oké omdat het blijkbaar een gewoonte was. Na wat overleg besloten we toch snoepjes te kopen en ze uit te delen. Wanneer de kinderen dat zagen gingen ze vanzelf al in een rij staan om er eentje op zak te steken. Op dat moment had ik een beetje spijt van onze beslissing. Het was net alsof het geïndoctrineerd was bij de kinderen. Ik vond het jammer om dit te zien. En er was zelfs maar bij een paar van hen en glimlach te bespeuren op hun gezicht.
Mohammed had ons ook verteld over de tweede waterpomp in het dorp die niet meer werkte. Voor toeristen is het mogelijk om het dorpshoofd te bezoeken en hem geld te geven om de waterpomp terug te herstellen. Iedereen wou blijkbaar wel graag een bezoekje brengen aan hem, maar hier had ik toch een beetje mijn twijfels over. En effectief... Enkel de vrouw van het dorpshoofd zat in het huisje en zij gaf ons een afstandelijke handdruk. Toen we even hadden rondgekeken, kwamen ze meteen af met een gastenboek waarin de bezoekers schrijven wat ze doneren. Vanaf dan was ik helemaal niet meer akkoord met een donatie. Ik vond de manier waarop schrijnend. Ik heb mijn mening meteen in de groep gegooid maar een weg terug was er niet meer. Ik moest een deel geven. Uiteindelijk hebben 500 KSH gegeven wat overeen komt met ongeveer 5 euro. Toen zelfs werden we niet bedankt. Achter deze manier sta ik helemaal niet. Maar de mensen van het dorp zijn het blijkbaar zo gewoon. Ze hebben de beleefdheid niet meer om te wachten tot de mensen het zelf aanbieden. Mij maakt het die 5 euro echt niet, maar de manier waarop stond me helemaal niet aan. Als ik in Maweni en omstreken ben en over straat loop ben ik ook niet van het principe om kinderen of volwassenen iets te geven als ze het zelf komen vragen. Ik zal zelf wel beslissen vanaf wanneer ik het nodig vind. Natuurlijk moest ik ook inzien dat deze mensen niet anders weten. Uiteindelijk kon Quinten mij toch een beetje sussen en was deze gebeurtenis snel vergeten.
Terug aan de oever aangekomen bleek onze boot nog eens gepikt te zijn. Omdat we met twee boten waren heen gekomen, beslisten de jongens om het water in te duiken en de boot met de meisjes voort te duwen. Nadat we de eerst bocht door waren kwamen we de andere tegen en zijn we terug in twee gesplitst. Zo eindigde onze reis toch nog met twee bootjes.
Omdat niemand nog zin had om te koken zijn we maar uit eten gegaan. Tijdens onze terugweg zijn we een restaurantje binnen gegaan. De volunteer van vorig jaar had gezegd aan mij dat we daar zeker eens hamburgers moesten gaan eten. Deze waren de beste van de hele omgeving. En inderdaad het heeft ons allemaal gesmaakt.
Mohammed had ons ook verteld over de tweede waterpomp in het dorp die niet meer werkte. Voor toeristen is het mogelijk om het dorpshoofd te bezoeken en hem geld te geven om de waterpomp terug te herstellen. Iedereen wou blijkbaar wel graag een bezoekje brengen aan hem, maar hier had ik toch een beetje mijn twijfels over. En effectief... Enkel de vrouw van het dorpshoofd zat in het huisje en zij gaf ons een afstandelijke handdruk. Toen we even hadden rondgekeken, kwamen ze meteen af met een gastenboek waarin de bezoekers schrijven wat ze doneren. Vanaf dan was ik helemaal niet meer akkoord met een donatie. Ik vond de manier waarop schrijnend. Ik heb mijn mening meteen in de groep gegooid maar een weg terug was er niet meer. Ik moest een deel geven. Uiteindelijk hebben 500 KSH gegeven wat overeen komt met ongeveer 5 euro. Toen zelfs werden we niet bedankt. Achter deze manier sta ik helemaal niet. Maar de mensen van het dorp zijn het blijkbaar zo gewoon. Ze hebben de beleefdheid niet meer om te wachten tot de mensen het zelf aanbieden. Mij maakt het die 5 euro echt niet, maar de manier waarop stond me helemaal niet aan. Als ik in Maweni en omstreken ben en over straat loop ben ik ook niet van het principe om kinderen of volwassenen iets te geven als ze het zelf komen vragen. Ik zal zelf wel beslissen vanaf wanneer ik het nodig vind. Natuurlijk moest ik ook inzien dat deze mensen niet anders weten. Uiteindelijk kon Quinten mij toch een beetje sussen en was deze gebeurtenis snel vergeten.
Terug aan de oever aangekomen bleek onze boot nog eens gepikt te zijn. Omdat we met twee boten waren heen gekomen, beslisten de jongens om het water in te duiken en de boot met de meisjes voort te duwen. Nadat we de eerst bocht door waren kwamen we de andere tegen en zijn we terug in twee gesplitst. Zo eindigde onze reis toch nog met twee bootjes.
Omdat niemand nog zin had om te koken zijn we maar uit eten gegaan. Tijdens onze terugweg zijn we een restaurantje binnen gegaan. De volunteer van vorig jaar had gezegd aan mij dat we daar zeker eens hamburgers moesten gaan eten. Deze waren de beste van de hele omgeving. En inderdaad het heeft ons allemaal gesmaakt.
Dag 52: 27/03/2012
Dinsdag was onze laatste dag om echt les te geven. Madame Fidelis had aan mij gevraagd om tijdens de lessen wiskunde de onderwerpen te herhalen die ik had gegeven. Zo gevraagd, zo gedaan. Omdat de leerlingen het heel fijn vinden om spelletjes te spelen over de onderwerpen dacht ik dat hier ook verder mee kon tijdens het herhalen. Maar, voor wat hoort wat. De leerlingen kregen een aantal oefeningen voorgeschoteld en als ze niet meer dan twee fouten maakten konden we naar buiten om de educatieve spelletjes te spelen. De leerlingen waren heel gedreven waardoor er ook maar twee fouten gemaakt werden. Hun geluk kon niet meer op en de leerlingen hadden er weer twee fijne lessen opzitten. De leerlingen waren klaar voor hun examens, dat voelde ik. Ik had hen ook meegedeeld dat dit de laatste lessen waren die ik aan hen gaf. Hierdoor waren ze heel gemotiveerd om heel hard hun best te doen. De twee lessen waren zo om, zowel voor de leerlingen als voor mij.
De dag was voorbij gevlogen en ik kon zelf nog niet geloven dat de stage voorbij was. Natuurlijk kwam er nog een hele week examens aan.
Mijn ouders hadden ook nog snel een bezoekje gebracht aan de school om het ingezameld geld van mijn Gidsen af te geven aan mij. Het was maar liefst een bedrag van 432 euro!
Ik wil de Gidsen van Sint-Jan daar ook nog eens voor in de bloemetjes zetten.
De dag was voorbij gevlogen en ik kon zelf nog niet geloven dat de stage voorbij was. Natuurlijk kwam er nog een hele week examens aan.
Mijn ouders hadden ook nog snel een bezoekje gebracht aan de school om het ingezameld geld van mijn Gidsen af te geven aan mij. Het was maar liefst een bedrag van 432 euro!
Ik wil de Gidsen van Sint-Jan daar ook nog eens voor in de bloemetjes zetten.
Bedankt voor al deze centjes! Ze zullen zeker en vast goed gespendeerd worden!
Ik ben samen met Quinten naar Mister James gegaan om te bespreken wat we met het geld juist gingen doen. Omdat Quinten ook nog sponsorgeld over had stelde hij voor om samen te leggen. We hadden snel gekozen en het geld zouden we in nieuwe kasten steken voor de KG’s. De kleuterklassen hebben altijd veel spullen in hun klassen liggen omdat de kinderen nog veel vrije tijd krijgen. Deze staken altijd in kartonnen dozen en nam veel plaats in beslag in de klas. Vandaar de keuze van de kasten. Ik ben zeker dat we een goede beslissing hadden genomen.
Ik ben samen met Quinten naar Mister James gegaan om te bespreken wat we met het geld juist gingen doen. Omdat Quinten ook nog sponsorgeld over had stelde hij voor om samen te leggen. We hadden snel gekozen en het geld zouden we in nieuwe kasten steken voor de KG’s. De kleuterklassen hebben altijd veel spullen in hun klassen liggen omdat de kinderen nog veel vrije tijd krijgen. Deze staken altijd in kartonnen dozen en nam veel plaats in beslag in de klas. Vandaar de keuze van de kasten. Ik ben zeker dat we een goede beslissing hadden genomen.
Dag 51: 26/03/2012
Dit was de laatste gewone maandag voor de vakantie. Want de week erna zou er geen les meer gegeven worden, maar worden er enkel examens overlopen en gekuist worden.
Deze maandag was het ook de gelegenheid voor mijn ouders om de school te bezoeken. Mijn ouders hadden voor 40 paar zwembandjes gezorgd. Veel kinderen van onze school hebben sinds een paar weken voor wij hier aankwamen heel veel schrik om het water in te gaan. Er is namelijk iemand van een andere school verdronken in het water. Omdat veel leerlingen het zelf hadden waargenomen is er een angst ontstaan, wat ik ook helemaal begrijp. Ook niet alle leerlingen zijn even goede zwemmers. Je kunt het niet vergelijken met ons onderwijs waar er elke week of om de twee weken met de leerlingen naar het zwembad gegaan wordt waar de leerlingen dan les krijgen. Dit was een belangrijk argument om naar zwembandjes te vragen als sponsoring. Vandaar dat ik mijn ouders de opdracht had gegeven om ‘floaters’ te kopen.
Nadat mijn ouders in het gastenboek hadden geschreven en de zwembadjes aan Mister James hadden gegeven, was het tijd voor een rondleiding in de school. Voor mij was het een vreemde ervaring om in alle klassen binnen te gaan en er een ontvangst te krijgen. Omdat ik er al twee maanden rondliep was dit een beetje vreemd. Maar al bij al was het wel fijn om in alle klassen nog eens binnen te gaan. Ondertussen ken je al zoveel leerlingen dat het interessant is om te zien hoe ze zich in de klas gedragen en te kijken hoe de leerkracht les geeft. Ook al hadden we in het begin van ons verblijf hier twee weken geobserveerd, is het anders om gewoon even de klas binnen te vallen.
Verder zijn mijn ouders ook een les van mij komen bijwonen. Mijn mama vertelde Madame Fidelis en mij dat het een heel fijne ervaring was om eens een les van hun dochter in ‘reallife’ te zien. Ook de feedback van mijn ouders was heel fijn. Mijn mama is namelijk een heel kritische als het op schoolwerk aankomt. En aangezien zij zelf ook af en toe voor de klas staat, maakt dat het al niet makkelijker om altijd positieve commentaar te krijgen. Maar deze keer was het ontzettend verrassend positief. Mijn dag kon al niet meer stuk. Ik moest een nieuw hoofdstuk beginnen en het onderwerp was ‘optellen van breuken met gelijke noemer’. Omdat Teacher Wim tijdens zijn verblijf mij tips had gegeven om vanuit een hoeveelheid te vertrekken als het om breuken ging, had ik deze tip ook meegenomen. De leerlingen moesten uit een groep van bijvoorbeeld 8 honden twee honden nemen en dan er nog eens twee bij doen. Dan was het duidelijk voor hen dat het er vier uit 8 waren (4 out of 8).
De leerlingen hadden het vrij snel onder de knie en de oefeningen gingen heel vlot. Mijn dag was helemaal geslaagd door de positieve commentaar en de geslaagde les.
Wat mij helemaal gelukkige maakte die dag was een initiatief van Madame Fidelis. Blijkbaar had ik haar, met mijn beloningssysteem en het spel met de vermenigvuldigingen en delingen een idee gegeven. Toen ik in de klas binnen kwam zag ik allemaal papieren boven het bord hangen waar alle namen van de leerlingen van de klas opstonden. Iedereen had zijn eigen kolom. Als de leerlingen goed hadden gewerkt kregen ze een sticker in hun kolommetje. De kinderen worden zo ook gemotiveerd om goed te werken. Ze zien het de hele dag door in de klas hangen en als ze zien dat een bepaalde leerling meer stickers heeft dan hem/haar dan zal deze leerling ook beter zijn best willen doen. Wat was ik blij om dit te zien. Ik was zo gelukkig dat Fidelis iets met mijn ideeën heeft gedaan en zo weet ik ook dat dit in de klas gaat blijven nadat ik weg ben.
Na een geslaagde dag ben ik nog gaan eten met mijn ouders omdat het hun laatste avond was. Ik heb afscheid genomen en snel in mijn bedje gekropen.
Deze maandag was het ook de gelegenheid voor mijn ouders om de school te bezoeken. Mijn ouders hadden voor 40 paar zwembandjes gezorgd. Veel kinderen van onze school hebben sinds een paar weken voor wij hier aankwamen heel veel schrik om het water in te gaan. Er is namelijk iemand van een andere school verdronken in het water. Omdat veel leerlingen het zelf hadden waargenomen is er een angst ontstaan, wat ik ook helemaal begrijp. Ook niet alle leerlingen zijn even goede zwemmers. Je kunt het niet vergelijken met ons onderwijs waar er elke week of om de twee weken met de leerlingen naar het zwembad gegaan wordt waar de leerlingen dan les krijgen. Dit was een belangrijk argument om naar zwembandjes te vragen als sponsoring. Vandaar dat ik mijn ouders de opdracht had gegeven om ‘floaters’ te kopen.
Nadat mijn ouders in het gastenboek hadden geschreven en de zwembadjes aan Mister James hadden gegeven, was het tijd voor een rondleiding in de school. Voor mij was het een vreemde ervaring om in alle klassen binnen te gaan en er een ontvangst te krijgen. Omdat ik er al twee maanden rondliep was dit een beetje vreemd. Maar al bij al was het wel fijn om in alle klassen nog eens binnen te gaan. Ondertussen ken je al zoveel leerlingen dat het interessant is om te zien hoe ze zich in de klas gedragen en te kijken hoe de leerkracht les geeft. Ook al hadden we in het begin van ons verblijf hier twee weken geobserveerd, is het anders om gewoon even de klas binnen te vallen.
Verder zijn mijn ouders ook een les van mij komen bijwonen. Mijn mama vertelde Madame Fidelis en mij dat het een heel fijne ervaring was om eens een les van hun dochter in ‘reallife’ te zien. Ook de feedback van mijn ouders was heel fijn. Mijn mama is namelijk een heel kritische als het op schoolwerk aankomt. En aangezien zij zelf ook af en toe voor de klas staat, maakt dat het al niet makkelijker om altijd positieve commentaar te krijgen. Maar deze keer was het ontzettend verrassend positief. Mijn dag kon al niet meer stuk. Ik moest een nieuw hoofdstuk beginnen en het onderwerp was ‘optellen van breuken met gelijke noemer’. Omdat Teacher Wim tijdens zijn verblijf mij tips had gegeven om vanuit een hoeveelheid te vertrekken als het om breuken ging, had ik deze tip ook meegenomen. De leerlingen moesten uit een groep van bijvoorbeeld 8 honden twee honden nemen en dan er nog eens twee bij doen. Dan was het duidelijk voor hen dat het er vier uit 8 waren (4 out of 8).
De leerlingen hadden het vrij snel onder de knie en de oefeningen gingen heel vlot. Mijn dag was helemaal geslaagd door de positieve commentaar en de geslaagde les.
Wat mij helemaal gelukkige maakte die dag was een initiatief van Madame Fidelis. Blijkbaar had ik haar, met mijn beloningssysteem en het spel met de vermenigvuldigingen en delingen een idee gegeven. Toen ik in de klas binnen kwam zag ik allemaal papieren boven het bord hangen waar alle namen van de leerlingen van de klas opstonden. Iedereen had zijn eigen kolom. Als de leerlingen goed hadden gewerkt kregen ze een sticker in hun kolommetje. De kinderen worden zo ook gemotiveerd om goed te werken. Ze zien het de hele dag door in de klas hangen en als ze zien dat een bepaalde leerling meer stickers heeft dan hem/haar dan zal deze leerling ook beter zijn best willen doen. Wat was ik blij om dit te zien. Ik was zo gelukkig dat Fidelis iets met mijn ideeën heeft gedaan en zo weet ik ook dat dit in de klas gaat blijven nadat ik weg ben.
Na een geslaagde dag ben ik nog gaan eten met mijn ouders omdat het hun laatste avond was. Ik heb afscheid genomen en snel in mijn bedje gekropen.
Dag 50: 25/03/2012
Zondag, de dag van het rusten en Kim4love was weer aangebroken.
Deze keer stond er wel een bezoekje aan het dorp op het programma, met mijn ouders. Mijn mama had allerlei spullen ingezameld en we vonden het een goed plan om alles in het dorp uit te delen. Maar we wandelde nog niet binnen of iedereen hing al rond ons. De kinderen kregen meteen allemaal een lolly, maar natuurlijk waren er ook bij die stiekem een tweede keer gingen aanschuiven. Allemaal goed en wel, maar we moesten ervoor zorgen dat iedereen er zeker een zou krijgen. 10 paar babysokjes hadden we ook bij. Een van de kinderen van het dorp was zo vriendelijk om ons naar alle jonge moeders te brengen zodat wij hun sokjes konden geven. Zo hadden we ook meteen het hele dorpje gezien. We zagen meteen dat we de moeders er heel blij mee maakten. Ook hebben we dan meteen de zeepjes uitgedeeld die we hadden verzameld. Iedereen kreeg wel wat.
Wat ik persoonlijk wel heel moeilijk vond, waren alle kinderen die ons constant achtervolgde. Vanaf dat we een zakje opdeden om aan iemand iets te geven kwamen ze allemaal drummen om te kijken wat de inhoud van de zak was. Op dat moment breekt mijn hart en is het moeilijk om nee te zeggen.
Wanneer al onze zakken leeg waren zijn we naar de plaatselijke pub over school een fris colaatje gaan drinken om alles even te laten bezinken. Daar hebben we nog even nagepraat en vervolgens zijn we ons allemaal gaan klaarmaken om naar Kim4love te trekken.
Op kim4love aangekomen, kwamen mijn ouders nog geen 5 minuten later aan. Zij waren ook van de partij want zij gingen ons deze avond trakteren op een avondje Fourthy Thieves.
Deze keer stond er wel een bezoekje aan het dorp op het programma, met mijn ouders. Mijn mama had allerlei spullen ingezameld en we vonden het een goed plan om alles in het dorp uit te delen. Maar we wandelde nog niet binnen of iedereen hing al rond ons. De kinderen kregen meteen allemaal een lolly, maar natuurlijk waren er ook bij die stiekem een tweede keer gingen aanschuiven. Allemaal goed en wel, maar we moesten ervoor zorgen dat iedereen er zeker een zou krijgen. 10 paar babysokjes hadden we ook bij. Een van de kinderen van het dorp was zo vriendelijk om ons naar alle jonge moeders te brengen zodat wij hun sokjes konden geven. Zo hadden we ook meteen het hele dorpje gezien. We zagen meteen dat we de moeders er heel blij mee maakten. Ook hebben we dan meteen de zeepjes uitgedeeld die we hadden verzameld. Iedereen kreeg wel wat.
Wat ik persoonlijk wel heel moeilijk vond, waren alle kinderen die ons constant achtervolgde. Vanaf dat we een zakje opdeden om aan iemand iets te geven kwamen ze allemaal drummen om te kijken wat de inhoud van de zak was. Op dat moment breekt mijn hart en is het moeilijk om nee te zeggen.
Wanneer al onze zakken leeg waren zijn we naar de plaatselijke pub over school een fris colaatje gaan drinken om alles even te laten bezinken. Daar hebben we nog even nagepraat en vervolgens zijn we ons allemaal gaan klaarmaken om naar Kim4love te trekken.
Op kim4love aangekomen, kwamen mijn ouders nog geen 5 minuten later aan. Zij waren ook van de partij want zij gingen ons deze avond trakteren op een avondje Fourthy Thieves.
Dag 48-49: 23/03/2012-24/03/2012
Safari met de ouders.
Eerst een bezoekje aan Shimba Hills, wat zeker wel de moeite was. We hebben heel veel geluk gehad met het dieren spotten. Want we hebben zowat alle dieren gezien die in Shimba rondlopen. Na een safari brachten we een bezoekje aan het hotel. Dit was niet zomaar een hotel gebouwd op de grond. Nee, de kamers hangen tussen de bomen. Alles is gebouwd enkele meters boven de grond en naast het hotel is een waterplas waar de dieren komen drinken. Een ideale plaats om een weekendje weg te gaan, leek mij. Na het bezoekje was het tijd om onze tocht verder te zetten richting Tsavo East. Een hele hobbelige weg waar geen einde leek aan te komen lag voor ons. Na 3 à 4 uur rijden reden we Tsavo binnen en kon onze safari daar beginnen. De veel voorkomende dieren kwamen ons al snel tegemoet en de twee uur en half durende tour leek voorbij gevlogen. Toen we net onze lodge wilden binnen rijden kreeg onze gids een telefoon binnen dat er nog iets belangrijks in de buurt lag. Ik had net tegen mijn ouders gezegd dat deze safari niet geslaagd zou zijn als ik geen cheeta gezien zou hebben. En mijn woorden waren nog niet koud of onze gids deelde ons mee dat het een cheeta was dat hier een paar kilometers verder op zat te drinken. Inderdaad, mijn safari was een aantal minuten later geslaagd.
Na een vermoeiende dag wou ik nog snel even een plons nemen in het zwembad van de lodge in het park. Het zwembad was een beetje lager gelegen dan alle andere voorzieningen in het hotel. Als ik in het water sprong zag ik niets meer van wat rond mij lag. Een paar meters lager gelegen was er een waterpoel voor dieren. De avond dat ik er was, zaten er ontzettend veel buffels en olifanten. Toen ik rustig een baantje aan het trekken was hoorde ik net een olifant trompetteren naast mijn oor. Ik was ontzettend snel het water uit en dan ben ik maar gezellig met mijn ouders aan de bar gaan zitten met een Tusker in de hand.
De volgende dag was het nog eens tijd voor twee safari’s. Daar kan ik heel kort over zijn, want we waren allemaal van mening dat de dieren ‘op vakantie’ waren. Het enige dier dat nieuw was voor mij was de giraffe gazelle. Deze heeft net zulke lange nek als de giraffe en steekt haar voorpoten in de lucht als ze van de struiken wil eten. Een ontzettend mooi zicht was dat.
Onze terugreis duurde lang en was warm, maar uiteindelijk zijn we dan toch rond half 6 aangekomen aan het hotel en was het tijd voor rust.
Eerst een bezoekje aan Shimba Hills, wat zeker wel de moeite was. We hebben heel veel geluk gehad met het dieren spotten. Want we hebben zowat alle dieren gezien die in Shimba rondlopen. Na een safari brachten we een bezoekje aan het hotel. Dit was niet zomaar een hotel gebouwd op de grond. Nee, de kamers hangen tussen de bomen. Alles is gebouwd enkele meters boven de grond en naast het hotel is een waterplas waar de dieren komen drinken. Een ideale plaats om een weekendje weg te gaan, leek mij. Na het bezoekje was het tijd om onze tocht verder te zetten richting Tsavo East. Een hele hobbelige weg waar geen einde leek aan te komen lag voor ons. Na 3 à 4 uur rijden reden we Tsavo binnen en kon onze safari daar beginnen. De veel voorkomende dieren kwamen ons al snel tegemoet en de twee uur en half durende tour leek voorbij gevlogen. Toen we net onze lodge wilden binnen rijden kreeg onze gids een telefoon binnen dat er nog iets belangrijks in de buurt lag. Ik had net tegen mijn ouders gezegd dat deze safari niet geslaagd zou zijn als ik geen cheeta gezien zou hebben. En mijn woorden waren nog niet koud of onze gids deelde ons mee dat het een cheeta was dat hier een paar kilometers verder op zat te drinken. Inderdaad, mijn safari was een aantal minuten later geslaagd.
Na een vermoeiende dag wou ik nog snel even een plons nemen in het zwembad van de lodge in het park. Het zwembad was een beetje lager gelegen dan alle andere voorzieningen in het hotel. Als ik in het water sprong zag ik niets meer van wat rond mij lag. Een paar meters lager gelegen was er een waterpoel voor dieren. De avond dat ik er was, zaten er ontzettend veel buffels en olifanten. Toen ik rustig een baantje aan het trekken was hoorde ik net een olifant trompetteren naast mijn oor. Ik was ontzettend snel het water uit en dan ben ik maar gezellig met mijn ouders aan de bar gaan zitten met een Tusker in de hand.
De volgende dag was het nog eens tijd voor twee safari’s. Daar kan ik heel kort over zijn, want we waren allemaal van mening dat de dieren ‘op vakantie’ waren. Het enige dier dat nieuw was voor mij was de giraffe gazelle. Deze heeft net zulke lange nek als de giraffe en steekt haar voorpoten in de lucht als ze van de struiken wil eten. Een ontzettend mooi zicht was dat.
Onze terugreis duurde lang en was warm, maar uiteindelijk zijn we dan toch rond half 6 aangekomen aan het hotel en was het tijd voor rust.
Dag 47: 22/03/2012
Donderdag had ik dus vakantie om wat meer tijd door te brengen met mijn ouders. We hadden afgesproken om samen naar het dorpje te gaan. Maar toen ze hier aankwamen had ik het idee om dit een andere dag te doen. Aangezien dat er donderdag overdag geen kinderen zijn in het dorp leek het me minder interessant. Dan zijn we maar wat langs de plaatselijke winkeltjes gewandeld en zijn we nadien een tijdje aan het zwembad gaan liggen om rustig alles nog wat bij te praten.
Om de dag mooi af te sluiten zijn we gaan eten in een aan te raden restaurant in Diani Beach; ‘Ali Barbours Cave’. Dit is een echte grot waar men kan gaan dineren. Als het goed weer is, wat toen ook het geval was, gaat het dak open. Men kan er eten aan een schappelijke prijs. De prijs die wij ongeveer betalen in een doorsnee taverne. Natuurlijk was dit voor mij wel een heel verschil met de andere eettentjes waar we anders gingen eten. Maar het was het proberen waart, wat een locatie!
Om de dag mooi af te sluiten zijn we gaan eten in een aan te raden restaurant in Diani Beach; ‘Ali Barbours Cave’. Dit is een echte grot waar men kan gaan dineren. Als het goed weer is, wat toen ook het geval was, gaat het dak open. Men kan er eten aan een schappelijke prijs. De prijs die wij ongeveer betalen in een doorsnee taverne. Natuurlijk was dit voor mij wel een heel verschil met de andere eettentjes waar we anders gingen eten. Maar het was het proberen waart, wat een locatie!
Dag 46: 21/03/2012
Woensdag, onze wekelijkse verlofdag. Ik zou op tijd opstaan om aan mijn blog te werken en deze op het internet te plaatsen. Zo gezegd, zo gedaan. Na het werken voor school ben ik Nathalie een bezoekje gaan brengen. Toen ik voorbij de school wandelde was het net middagpauze. De leerlingen merkten me meteen op en kwamen naar me toe gelopen. Wat fijn om te zien dat de leerlingen je echt graag hebben. Ik heb dan maar even mijn gezicht op school laten zien en dan weer verder gegaan richting Nathalie. Ze zat bij de kapper om haar haar opnieuw te laten invlechten en ik kan me inbeelden dat het geen lachertje is om daar 5 uur alleen te zitten. Na het bezoekje ben ik langs het strand verder gegaan tot aan het hotel van mijn ouders. Daar heb ik snel even een verfrissend plons genomen in het zwembad en dan zijn we met drie met de matatu richting Barclays gereden. Het was tijd om een safari met mijn ouders vast te leggen. Omdat ik twee weken daarvoor al een safari had gemaakt, wou ik deze keer een andere tour maken. De man van het bureau stelde voor om een combinatie te maken met Shimba Hills, een klein parkje hier 1 uurtje rijden vandaan. We zouden dan heel vroeg vertrekken en een ochtend game drive doen in Shimba Hills en dan tijdens het heetste van de dag, wanneer de dieren zich niet vaak laten zien, verder rijden naar Tsavo-East. Deze keer zou ik ook in een andere lodge slapen. We zouden in Tsavo dan nog een avond en een ochtend gamedrive maken. Deze combinatie was goed voor mijn ouders en vrijdag ochtend zouden we om half 6 vertrekken.
woensdag 21 maart 2012
Dag 45: 20/03/2012
Dinsdag, de dag dat mijn ouders zouden arriveren. Eerst natuurlijk naar school en mijn ‘fantastisch’ spel uitproberen. Ik ging dus vermenigvuldigingen en delingen opzeggen. De leerlingen moesten dan eerst per twee de uitkomst zoeken en als ze de uitkomst op hun kaartje hadden staan moesten ze recht springen en zeggen ‘I know the answer’. De eerste kreeg dan de kans om te zeggen wat de uitkomst was en te bewijzen of ze het op hun kaartje hadden. Als dit het geval was kregen ze een katje om op hun kaartje te zetten. Zo moesten ze om het snelst 1 kaartje vol hebben. Dan mocht deze winnende groep rechtspringen en roepen; ‘BINGO’. In het begin was het spel niet zo duidelijk voor de kinderen. Zij wilden zo graag een katje verdienen dat ze gewoon rechtsprongen en het antwoord uitschreeuwden terwijl ze het helemaal niet op hun kaartje hadden staan. Natuurlijk was dit wel heel grappig om te zien. Maar toen had ik toch besloten om de stappen op het bord te schrijven die ze moesten maken.
In de namiddag was het dan ook duidelijk voor de leerlingen en was het spel helemaal geslaagd.
Om half 4 mocht ik de klas verlaten van Madame Fidelis. Ik was natuurlijk ook toestemming gaan vragen bij Mister James of ik de school vroeger mocht verlaten. Dit was allemaal geen probleem. Ik mocht om kwart voor 4 de motor opstappen om naar de airstrip van Ukunda te gaan om daar mijn ouders op te wachten. Om 10 voor 4 stond ik daar al samen met Saolo. Hij had me naar daar gebracht en wachtte samen met mij tot mijn ouders arriveerde. Toen mijn ouders eindelijk van het vliegtuigje stapte merkte ik dat ik nog nooit zo blij was geweest om ze te zien. Maar ik zou snel genoeg gewoon worden aan hun aanwezigheid.
Ik ben mee mogen rijden naar hun hotelletje waar ik nog eens geconfronteerd werd met het contrast van het dorpje dat een halve kilometer verder ligt van al deze hotels. Het hotel van mijn ouders is wel niet zo overdreven groot in tegenstelling tot alle andere hotels langs de kust van Diani Beach. Het is er zeer rustig en is geschikt om even wat te bezinnen. Na 2 uurtjes bij babbelen ben ik terug naar het volunteer house gekomen omdat Jackson voor ons inktvis ging klaarmaken. Natuurlijk wou ik de kok zijn specialiteiten eens proeven en ik moet zeggen, slecht was het zeker niet. Mijn vakantie was goed van start gegaan. Ik heb nu vakantie tot maandag zodat ik wat tijd kan doorbrengen met mijn ouders.
In de namiddag was het dan ook duidelijk voor de leerlingen en was het spel helemaal geslaagd.
Om half 4 mocht ik de klas verlaten van Madame Fidelis. Ik was natuurlijk ook toestemming gaan vragen bij Mister James of ik de school vroeger mocht verlaten. Dit was allemaal geen probleem. Ik mocht om kwart voor 4 de motor opstappen om naar de airstrip van Ukunda te gaan om daar mijn ouders op te wachten. Om 10 voor 4 stond ik daar al samen met Saolo. Hij had me naar daar gebracht en wachtte samen met mij tot mijn ouders arriveerde. Toen mijn ouders eindelijk van het vliegtuigje stapte merkte ik dat ik nog nooit zo blij was geweest om ze te zien. Maar ik zou snel genoeg gewoon worden aan hun aanwezigheid.
Ik ben mee mogen rijden naar hun hotelletje waar ik nog eens geconfronteerd werd met het contrast van het dorpje dat een halve kilometer verder ligt van al deze hotels. Het hotel van mijn ouders is wel niet zo overdreven groot in tegenstelling tot alle andere hotels langs de kust van Diani Beach. Het is er zeer rustig en is geschikt om even wat te bezinnen. Na 2 uurtjes bij babbelen ben ik terug naar het volunteer house gekomen omdat Jackson voor ons inktvis ging klaarmaken. Natuurlijk wou ik de kok zijn specialiteiten eens proeven en ik moet zeggen, slecht was het zeker niet. Mijn vakantie was goed van start gegaan. Ik heb nu vakantie tot maandag zodat ik wat tijd kan doorbrengen met mijn ouders.
Dag 44: 19/03/2012
Maandag, de vermoeiendste dag van de week. Wat was het weer moeilijk om mijn bedje om half 7 te verlaten. Maar eens ik er uit was, ging het al stukken beter.
Tijd voor een nieuw hoofdstuk bij wiskunde ‘Division’. Met concreet materiaal werken tijdens de eerste lessen was de beste keuze die ik kon maken. Ik merkte dat veel leerlingen met abstracte vragen het heel moeilijk hadden. Maar in het begin van de les verliep alles nog heel goed om de leerlingen duidelijk te maken wat delen eigenlijk inhield. Aan de hand van mijn katjes was het voor de leerlingen makkelijker en konden ook de zwakste antwoord geven.
Ook heb ik de leerlingen getoond dat ze altijd bolletjes gelijk mogen verdelen over het aantal groepen. Zo kunnen ze snel en met visualisatie de uitkomst bekomen.
In de namiddag heb ik dan oefeningen gemaakt en ik merkte dat alles heel goed verliep en dat bijna iedereen een ‘Perfect’ van mij had gekregen in hun boekjes met een ‘Smiley Face ’
Maandag had ik ook het met Madame Fidelis over Music club. Ik legde haar uit dat ik mijn ouders moest gaan oppikken en er dus niet bij kon zijn. Ik vond het zelf zo jammer en het leek wel of ik de kinderen nu al in de steek liet. Ik had dan voorgesteld om met twee jongens van de Music club die avond, tijdens debate, samen te zitten en om hen al liedjes aan te leren. Dit was allemaal geen probleem en ook voor Madame Fatuma leverde dit geen moeilijkheden. ’s Avonds ging ik snel de dining hall binnen om ze te zoeken. Ik vond ze niet… Ik ging naar Madame Fatuma om te vragen of zij de twee ergens had gezien. Toen wist zij me te vertellen dat ze de school uit waren om hen voor de eindexamens te gaan inschrijven. Deze twee leerlingen zitten namelijk in het 8e jaar en studeren dit jaar af. Geen muziekles geven dus… Dan zou dit voor een andere keer zijn.
Thuis gekomen ben ik meteen beginnen knippen en lamineren. Ik ging namelijk de volgende dag ‘BINGO’ spelen met mijn klasje. Tot 10 uur zitten knippen en dan maar snel mijn bedje ingekropen.
Tijd voor een nieuw hoofdstuk bij wiskunde ‘Division’. Met concreet materiaal werken tijdens de eerste lessen was de beste keuze die ik kon maken. Ik merkte dat veel leerlingen met abstracte vragen het heel moeilijk hadden. Maar in het begin van de les verliep alles nog heel goed om de leerlingen duidelijk te maken wat delen eigenlijk inhield. Aan de hand van mijn katjes was het voor de leerlingen makkelijker en konden ook de zwakste antwoord geven.
Ook heb ik de leerlingen getoond dat ze altijd bolletjes gelijk mogen verdelen over het aantal groepen. Zo kunnen ze snel en met visualisatie de uitkomst bekomen.
In de namiddag heb ik dan oefeningen gemaakt en ik merkte dat alles heel goed verliep en dat bijna iedereen een ‘Perfect’ van mij had gekregen in hun boekjes met een ‘Smiley Face ’
Maandag had ik ook het met Madame Fidelis over Music club. Ik legde haar uit dat ik mijn ouders moest gaan oppikken en er dus niet bij kon zijn. Ik vond het zelf zo jammer en het leek wel of ik de kinderen nu al in de steek liet. Ik had dan voorgesteld om met twee jongens van de Music club die avond, tijdens debate, samen te zitten en om hen al liedjes aan te leren. Dit was allemaal geen probleem en ook voor Madame Fatuma leverde dit geen moeilijkheden. ’s Avonds ging ik snel de dining hall binnen om ze te zoeken. Ik vond ze niet… Ik ging naar Madame Fatuma om te vragen of zij de twee ergens had gezien. Toen wist zij me te vertellen dat ze de school uit waren om hen voor de eindexamens te gaan inschrijven. Deze twee leerlingen zitten namelijk in het 8e jaar en studeren dit jaar af. Geen muziekles geven dus… Dan zou dit voor een andere keer zijn.
Thuis gekomen ben ik meteen beginnen knippen en lamineren. Ik ging namelijk de volgende dag ‘BINGO’ spelen met mijn klasje. Tot 10 uur zitten knippen en dan maar snel mijn bedje ingekropen.
Dag 43: 18/03/2012
Zondag, rustdag en schoolwerkdag. Na lang uitslapen was het tijd om de beentjes even te strekken en een wandelingetje te maken. Het was een snikhete dag. Rond half 5 ben ik terug thuis gekomen en heb ik mijn schoolwerk afgemaakt. In de namiddag kreeg ik nog een telefoon van mijn ouders om me te zeggen dat ze dinsdag om 4 uur zouden arriveren in Ukunda. Het eerste waar ik aan dacht was dat ik niet naar de club kon gaan. Maandag zou ik alles regelen.
Ik ben die dag op tijd in mijn nestje gekropen om de volgende dag fris en monter op school te staan.
Ik ben die dag op tijd in mijn nestje gekropen om de volgende dag fris en monter op school te staan.
Dag 42: 17/03/2012
Om half 8 zaten we met z’n drieën, Nathalie, Astrid en ik, in een busje richting Wasini Island. Het moment was voor mij aangebroken om voor de eerste keer in mijn leven te gaan snorkelen. Eerst was er nog een uurtje gereserveerd om dolfijnen te spotten en nadien was het eindelijk tijd om zelf het water in te duiken. Ik ben altijd al een waterratje geweest maar toch sloeg de angst me om het hart. Astrid had het al een keertje gedaan en zij ging me dan eerst even begeleiden in het water tot ik me goed voelde. In het begin was het wel even spannend. Zo dicht allemaal visjes langs je zien zwemmen… Maar ik was snel gewend aan het water en de uitrusting, want dat was ook geen lachertje. Na een mooie tour gemaakt te hebben in het water was het terug tijd om op de boot te kruipen. Wat een ervaring! Dit wil ik zeker nog eens gaan doen. Nadien werden we op Wasini Island verwacht voor een lekker maaltijd. Later stond een bezoek aan het dorpje nog op het programma, maar dit duurde maar 5 minuten. Het dorpje was uitgestorven en er stonden enkel wat plaatselijke aan de kust te wachten tot we voorbij liepen en probeerde ons natuurlijk wat aan te smeren. Maar deze keer heb ik het kunnen weerstaan en meteen in het bootje gestapt.
Rond 5 uur kwamen we terug aan bij onze huisjes en ben ik wat voor school beginnen werken.
Omdat niemand van ons zin had om te koken zijn we maar gaan eten. En op het einde van de avond was het natuurlijk weer tijd voor ons wekelijks bezoekje aan de Shakatak.
Rond 5 uur kwamen we terug aan bij onze huisjes en ben ik wat voor school beginnen werken.
Omdat niemand van ons zin had om te koken zijn we maar gaan eten. En op het einde van de avond was het natuurlijk weer tijd voor ons wekelijks bezoekje aan de Shakatak.
Dag 41: 16/03/2012
Vrijdag was het eerst tijd voor PPI waarbij de leerlingen per religie gaan samen zitten en bidden. De Upperclass wordt wel gescheiden van de lower.
Deze keer was ik nog eens een kijkje bij de katholieke upperclass gaan nemen. De stereo stond aan en het was tijd om samen liederen te zingen. Iedereen, ook de oudste leerlingen, lijken de tijd van hun leven te hebben. Het is ongelofelijk om te zien hoe iedereen staat te springen en te zingen. Na de muziek werd er dan nog een stuk gepredikt door Teacher Joyce. Dit ging over het feit dat je geduld moet hebben en dat God het goed met je voor heeft. Je hoeft geen angst te tonen dat het niet goed met je zou aflopen. Nee, God zorgt ervoor dat alles goed komt.
Na de godsdienst was het tijd voor mijn les wiskunde. Omdat het spel zo goed in de smaak was gevallen bij Madame Fidelis en de leerlingen, had mijn leerkracht gevraagd om vrijdag tijdens de beide lessen wiskunde ook naar buiten te gaan en verder al spelend de vermenigvuldigingen leren.
Maar omdat ik eerst nog de ‘Champion of multiplications’ wou zoeken in mijn klas, was het daar eerst tijd voor. Bijna de volledige les ging hier aan verloren. Maar de leerlingen waren heel enthousiast en ze bleven mee zoeken naar de uitkomst ook al lagen ze al uit het spel. Dit wil dus zeggen dat de betrokkenheid de hele les vrij hoog lag. Waar ik dan ook weer heel blij om was.
In de namiddag ben ik dan wel met mijn klasje naar buiten gegaan om het spel te spelen. Het is elke keer al vrij duidelijk geweest welke groep het sterkst is. Groep 3 heeft een leerling bij hun in de groep die sinds dit jaar nieuw is op school. Zij is een echte bolle boos. De vermenigvuldigingen lijken heel erg geautomatiseerd te zijn bij haar en de oefeningen geven dan ook geen enkel probleem bij haar.
Tijdens creative hebben we onze Wild Life Parken afgemaakt en met PE was het weer tijd voor de dagelijkse competitie tussen de meisjes en de jongens van mijn klas. De vorige keren waren de meisjes altijd al de overwinnaar geweest, maar op vrijdag was het de topdag van de jongens. Hun geluk kon dan ook niet meer op toen ik de winnaar bekend maakte.
Voor ik naar het strand vertrok met 4, 5, 6, 7 en 8 heb ik nog snel alle Wild Life Parken aan elkaar opgehangen in de klas en zo was de klas weer kleurrijk ingericht door de kinderen.
Toen we na het zwemmen thuis aankwamen moesten we snel onder de douche springen om ons klaar te maken om bij de ouders van Charlotte te gaan eten. Er stond ons niet alleen eten te wachten maar ook nog eens een verrassing. We waren allemaal heel benieuwd naar het grote gebeuren in de villa. Toen we er aan kwamen werd het snel duidelijk wat er ons te wachten stond. Er was een Keniaanse dansgroep in de tuin aan het opwarmen om ons een schitterende show te tonen.
Voor het aperitief was het tijd voor de eerst dansen en daarna was hun laatste dans al snel aangebroken. De groep heeft ons zeker kunnen entertainen en we zijn de ouders van Charlotte heel dankbaar voor deze verrassing.
Deze keer was ik nog eens een kijkje bij de katholieke upperclass gaan nemen. De stereo stond aan en het was tijd om samen liederen te zingen. Iedereen, ook de oudste leerlingen, lijken de tijd van hun leven te hebben. Het is ongelofelijk om te zien hoe iedereen staat te springen en te zingen. Na de muziek werd er dan nog een stuk gepredikt door Teacher Joyce. Dit ging over het feit dat je geduld moet hebben en dat God het goed met je voor heeft. Je hoeft geen angst te tonen dat het niet goed met je zou aflopen. Nee, God zorgt ervoor dat alles goed komt.
Na de godsdienst was het tijd voor mijn les wiskunde. Omdat het spel zo goed in de smaak was gevallen bij Madame Fidelis en de leerlingen, had mijn leerkracht gevraagd om vrijdag tijdens de beide lessen wiskunde ook naar buiten te gaan en verder al spelend de vermenigvuldigingen leren.
Maar omdat ik eerst nog de ‘Champion of multiplications’ wou zoeken in mijn klas, was het daar eerst tijd voor. Bijna de volledige les ging hier aan verloren. Maar de leerlingen waren heel enthousiast en ze bleven mee zoeken naar de uitkomst ook al lagen ze al uit het spel. Dit wil dus zeggen dat de betrokkenheid de hele les vrij hoog lag. Waar ik dan ook weer heel blij om was.
In de namiddag ben ik dan wel met mijn klasje naar buiten gegaan om het spel te spelen. Het is elke keer al vrij duidelijk geweest welke groep het sterkst is. Groep 3 heeft een leerling bij hun in de groep die sinds dit jaar nieuw is op school. Zij is een echte bolle boos. De vermenigvuldigingen lijken heel erg geautomatiseerd te zijn bij haar en de oefeningen geven dan ook geen enkel probleem bij haar.
Tijdens creative hebben we onze Wild Life Parken afgemaakt en met PE was het weer tijd voor de dagelijkse competitie tussen de meisjes en de jongens van mijn klas. De vorige keren waren de meisjes altijd al de overwinnaar geweest, maar op vrijdag was het de topdag van de jongens. Hun geluk kon dan ook niet meer op toen ik de winnaar bekend maakte.
Voor ik naar het strand vertrok met 4, 5, 6, 7 en 8 heb ik nog snel alle Wild Life Parken aan elkaar opgehangen in de klas en zo was de klas weer kleurrijk ingericht door de kinderen.
Toen we na het zwemmen thuis aankwamen moesten we snel onder de douche springen om ons klaar te maken om bij de ouders van Charlotte te gaan eten. Er stond ons niet alleen eten te wachten maar ook nog eens een verrassing. We waren allemaal heel benieuwd naar het grote gebeuren in de villa. Toen we er aan kwamen werd het snel duidelijk wat er ons te wachten stond. Er was een Keniaanse dansgroep in de tuin aan het opwarmen om ons een schitterende show te tonen.
Voor het aperitief was het tijd voor de eerst dansen en daarna was hun laatste dans al snel aangebroken. De groep heeft ons zeker kunnen entertainen en we zijn de ouders van Charlotte heel dankbaar voor deze verrassing.
Dag 40: 15/03/2012
Met een klein hartje kwam ik de school binnen om half acht en ging ik mijn aanwezigheid tekenen. Toen zag ik meteen dat Madame Fidelis vandaag wel aanwezig was op school. Ik stapte de klas binnen en effectief, daar zat ze. Mijn dag zou er deze keer net iets rustiger uit zien. Mijn les wiskunde waren gewoon herhalingsoefeningen en de leerlingen mochten tijdens creative arts verder werken aan hun Wild Life Park. Tussen creative arts en Physical education had ik de leerlingen nog even beloond met een stukje voor te lezen uit het boekje dat ik in het weekend had gekocht. Dit is ook het beloningssysteem dat ik graag in de klas zou willen introduceren. De leerkracht plaatst het negatieve soms te vaak in het licht. Terwijl het net andersom zou moeten zijn. Als de leerlingen dus goed meewerken tijdens mijn lessen dan krijgen ze een parel aan een ketting dat vooraan aan het bord hangt. Als ze er een hebben verdiend op een dag dan krijgen ze een stukje voorgelezen uit het boekje.
Na het rustig momentje was het tijd om de leerlingen nog eens actief te laten zijn. Ze waren niet te houden en gedragen zich dan ook soms als echte beesten. Gelukkig zijn de Kenianen geen watjes en kunnen ze zeker tegen een stootje.
Om kwart voor 5 ging onze wekelijkse vergadering met de leerkrachten van start en konden we om half 6 naar huis trekken.
Na het rustig momentje was het tijd om de leerlingen nog eens actief te laten zijn. Ze waren niet te houden en gedragen zich dan ook soms als echte beesten. Gelukkig zijn de Kenianen geen watjes en kunnen ze zeker tegen een stootje.
Om kwart voor 5 ging onze wekelijkse vergadering met de leerkrachten van start en konden we om half 6 naar huis trekken.
Dag 39: 14/03/2012
Om half 8 kwam ik de school binnengewandeld en meteen toen ik mijn klas binnenwandelde merkte ik dat er iets niet pluis was. Madame Fidelis zat niet op haar stoel. Ik vroeg aan de leerlingen waar ze was en zij vertelden mij meteen dat ze thuis zat en ze zou vandaag niet naar school komen. Ik ben onmiddellijk naar Madame Fatuma gelopen en zij wist nog van niets. Maar zij zou me wel helpen. Het eerst uur ging van start en Madame Fatuma kwam de klas binnen en vertelde aan de leerlingen wat ze moesten doen. Na het lesje was het mijn beurt om wiskunde te geven. Ik merkte wel dat de leerlingen wat luidruchtiger waren. Het was enorm moeilijk om ze in de hand te houden en een paar leerlingen haalden echt het bloed vanonder mijn nagels. Tijdens de porridge besefte ik meteen dat ik spijt had van mijn ‘inhaaldag’. Yara was ook op school en ik ging haar even op de hoogte brengen van wat er afpeelde in mijn klas. Ze bood meteen aan om mij te komen helpen. Ik was dan ook enorm blij met haar aanbod. Madame Fatuma werd meteen op de hoogte gebracht van de toestand en stond het dan ook toe om Yara in mijn klas te laten helpen. Na porridge ging ik nog verder met mijn wiskunde les omdat deze nog niet afgerond was. Soms moesten we tijdens andere lessen even wachten op Fatuma en dan speelde we spelletjes of leerden we de kinderen Nederlands aan en zij ons Kiswahili.
Op het einde van de dag was de klas snel opgeruimd en moesten we de kinderen nog even bezighouden. We vonden het wel fijn om ze liedjes te laten zingen. Maar niet diegene die wij kennen, maar Kiswahili liedjes. Het is altijd leuk om de kinderen te zien dansen en ritme te kloppen op deze liedjes. Zij kunnen er net altijd dat iets meer aan geven dan de kinderen in België. Het lijkt wel of ze het ritme in hun bloed hebben zitten.
Als ik mijn dag terug bekijk heb ik uiteindelijk helemaal geen spijt gehad dat ik deze dag eens heb gehad. Ik heb mijn leerlingen beter leren kennen en het was een heel fijne dag. De kinderen hadden er duidelijk ook van genoten.
Na een heel vermoeiende dag ben ik ook heel vroeg onder mijn muskietennet gekropen om de volgende dag, hopelijk met leerkracht, weer voor de klas te staan.
Op het einde van de dag was de klas snel opgeruimd en moesten we de kinderen nog even bezighouden. We vonden het wel fijn om ze liedjes te laten zingen. Maar niet diegene die wij kennen, maar Kiswahili liedjes. Het is altijd leuk om de kinderen te zien dansen en ritme te kloppen op deze liedjes. Zij kunnen er net altijd dat iets meer aan geven dan de kinderen in België. Het lijkt wel of ze het ritme in hun bloed hebben zitten.
Als ik mijn dag terug bekijk heb ik uiteindelijk helemaal geen spijt gehad dat ik deze dag eens heb gehad. Ik heb mijn leerlingen beter leren kennen en het was een heel fijne dag. De kinderen hadden er duidelijk ook van genoten.
Na een heel vermoeiende dag ben ik ook heel vroeg onder mijn muskietennet gekropen om de volgende dag, hopelijk met leerkracht, weer voor de klas te staan.
Dag 38: 13/03/2012
Tijd voor een herhalingsles voor multiplications. Omdat de leerlingen al twee weken aan een stuk met vermenigvuldigen naar hun kop worden gesmeten was het, in mijn ogen, tijd voor een actief spel met vermenigvuldigingen. Ik ben naar buiten gestapt met de leerlingen en hen heel actief met rekenen bezig gehouden. Ze moesten in vier groepen samenwerken. Ze kregen tegelijkertijd dezelfde oefening te zien en moesten bespreken wat de uitkomst was. De zwakke leerlingen waren perfect verdeeld over de vier groepen en zij moesten dan lopen om een sjaal te pakken en het antwoord te roepen. Dit was een motiverend spel en de kinderen, en zelfs de leerkracht, genoten er duidelijk van. Wat een succes!
Na een fijne voormiddag wou ik dit verder zetten en heb ik de kinderen creatief aan het werk gezet. Ze moesten per vier hun eigen Wild Life Park creëren en kregen voldoende manieren om te werken aangeboden. Natuurlijk kwam er ook verf bij te pas en werd ik niet gespaard van een lekje verf op mijn gezicht. Hilariteit alom bij alle leerlingen. Want het was tijd voor lunch en ik liep door school met een mooi kleurrijk gezicht.
Om 4 uur was het tijd voor de clubs en ik ging als gewoonlijk weer een kijkje nemen bij Music club. Deze keer werd ik ontvangen en tot een van de leden van de club gedoopt. Ik moest namelijk de volgende keer mijn gitaar meenemen en de leerlingen liedjes aanleren. Ik was enorm vereerd en voelde me meteen thuis. Ik heb dan ook ineens voor hen een Nederlands liedje gezongen. ‘Laat de zon in je hart’. De leerkrachten kennen dit ook al want er hangen papieren op in de leraarskamer met de tekst in het Nederlands en Engels. Je merkte wel dat ze niet weten dat het eigenlijk Schlager is ;). Ze vinden het een heel vrolijk en leuk deuntje.
Na een fijne dag ben ik tijdig mijn nest ingedoken want de volgende dag moest ik er terug vroeg uit. Ik ging namelijk mijn vrije dag gebruiken om les te geven zodat ik de volgende week een extra dag vakantie had om bij mijn ouders te zijn.
Na een fijne voormiddag wou ik dit verder zetten en heb ik de kinderen creatief aan het werk gezet. Ze moesten per vier hun eigen Wild Life Park creëren en kregen voldoende manieren om te werken aangeboden. Natuurlijk kwam er ook verf bij te pas en werd ik niet gespaard van een lekje verf op mijn gezicht. Hilariteit alom bij alle leerlingen. Want het was tijd voor lunch en ik liep door school met een mooi kleurrijk gezicht.
Om 4 uur was het tijd voor de clubs en ik ging als gewoonlijk weer een kijkje nemen bij Music club. Deze keer werd ik ontvangen en tot een van de leden van de club gedoopt. Ik moest namelijk de volgende keer mijn gitaar meenemen en de leerlingen liedjes aanleren. Ik was enorm vereerd en voelde me meteen thuis. Ik heb dan ook ineens voor hen een Nederlands liedje gezongen. ‘Laat de zon in je hart’. De leerkrachten kennen dit ook al want er hangen papieren op in de leraarskamer met de tekst in het Nederlands en Engels. Je merkte wel dat ze niet weten dat het eigenlijk Schlager is ;). Ze vinden het een heel vrolijk en leuk deuntje.
Na een fijne dag ben ik tijdig mijn nest ingedoken want de volgende dag moest ik er terug vroeg uit. Ik ging namelijk mijn vrije dag gebruiken om les te geven zodat ik de volgende week een extra dag vakantie had om bij mijn ouders te zijn.
Dag 37: 12/03/2012
De twee lesjes wiskunde gingen vandaag weer uit naar het herhalen van maaltafels. Je merkt in Kenia een duidelijk verschil met niveau van beheersing van de maaltafels met dat van België. In het tweede leerjaar wordt er bij ons al verwacht dat de leerlingen ze allemaal kunnen opsommen alsof het niets is. Hier, in Kenia, kennen de leerlingen wel het systeem hoe ze aan de uitkomst komen, maar kan het soms 5 minuten duren voor de leerlingen de uitkomst kunnen geven. Omdat ik de tafels wil automatiseren bij de kinderen had ik kaartjes gemaakt met de vermenigvuldiging en de uitkomst op. Zo kon ik de tafels afgaan met de leerlingen en als ze het niet wisten kon ik ze een visueel beeld geven. Ik merkte een sterke vooruitgang maar kon nog steeds zo mijn zwakke en sterke leerlingen er uit halen. Omdat ik het zo erg vond voor de zwakkere hoe zij soms voorschut worden gezet voor de hele klas, moest ik een systeem vinden om ze te helpen.
Toen ik ’s avonds thuis kwam wist ik meteen wat ik ging doen. Kaartjes maken per tafel met de vermenigvuldiging en uitkomst erop. De volgende dag zou ik het aan de leerlingen geven en ze uitleggen wat ze er mee moesten aanvangen.
Toen ik ’s avonds thuis kwam wist ik meteen wat ik ging doen. Kaartjes maken per tafel met de vermenigvuldiging en uitkomst erop. De volgende dag zou ik het aan de leerlingen geven en ze uitleggen wat ze er mee moesten aanvangen.
Dag 34: 09/03/2012
Een gewone schooldag stond weer voor de deur. Na een dag in de klas te zitten trok ik om kwart na drie men klasje uit om de kinderen van het 4e tot het 8e te vergezellen bij het zwemmen in de zee.
Na een verfrissende duik zijn we terug richting Rainbow4kids gewandeld en zijn we snel naar huis gegaan om ons te douche en klaar te maken voor onze wekelijkse pizza aan de helft van de prijs.
Hoe moe ik ook was, toch besloot ik om met Astrid en Sofie mee te gaan naar Tanduri. In het begin voelde ik me echt moe, maar hoe langer ik er zat hoe fijner het werd. Toen we er al een tijdje zaten zagen we ineens Mama Rainbow naar ons toelopen. We hadden al wel gehoord dat ze haar vlucht gemist had, maar we dachten dat ze ’s nachts terug zou vliegen. Wat een fijne verrassing om haar daar nog eens te zien. Toen heeft ze haar hele verhaal verteld en wist ze ons te melden dat ze maandag ochtend pas een vlucht terug zou hebben. Ze kon dan dus beter nog even iets gaan drinken in Tanduri dan te wachten op haar vlucht! En zo had ik nog een hele fijne avond.
Tijd om nog eens lang uit te slapen de volgende dag.
Na een verfrissende duik zijn we terug richting Rainbow4kids gewandeld en zijn we snel naar huis gegaan om ons te douche en klaar te maken voor onze wekelijkse pizza aan de helft van de prijs.
Hoe moe ik ook was, toch besloot ik om met Astrid en Sofie mee te gaan naar Tanduri. In het begin voelde ik me echt moe, maar hoe langer ik er zat hoe fijner het werd. Toen we er al een tijdje zaten zagen we ineens Mama Rainbow naar ons toelopen. We hadden al wel gehoord dat ze haar vlucht gemist had, maar we dachten dat ze ’s nachts terug zou vliegen. Wat een fijne verrassing om haar daar nog eens te zien. Toen heeft ze haar hele verhaal verteld en wist ze ons te melden dat ze maandag ochtend pas een vlucht terug zou hebben. Ze kon dan dus beter nog even iets gaan drinken in Tanduri dan te wachten op haar vlucht! En zo had ik nog een hele fijne avond.
Tijd om nog eens lang uit te slapen de volgende dag.
Dag 33: 08/03/2012
Start van de school na 5 dagen vakantie.
Vandaag was het tijd om de punten van mijn eigen klas in te schrijven in het register. Van les kwam er niet veel van in huis, want op donderdag wordt er maar een uurtje wiskunde gegeven. Deze werd vandaag helemaal ingepalmd door het overlopen van het wiskunde examen.
Na school was het nog tijd voor de wekelijkse vergadering en dan konden we weer naar huis trekken.
Voor we dat hadden gedaan, zijn we nog afscheid gaan nemen van Katrien. Want zij zou de volgende dag naar huis vertrekken. We zouden haar allemaal heel hard missen!
Vandaag was het tijd om de punten van mijn eigen klas in te schrijven in het register. Van les kwam er niet veel van in huis, want op donderdag wordt er maar een uurtje wiskunde gegeven. Deze werd vandaag helemaal ingepalmd door het overlopen van het wiskunde examen.
Na school was het nog tijd voor de wekelijkse vergadering en dan konden we weer naar huis trekken.
Voor we dat hadden gedaan, zijn we nog afscheid gaan nemen van Katrien. Want zij zou de volgende dag naar huis vertrekken. We zouden haar allemaal heel hard missen!
Dag 27 en 28: 2/03/2012-3/03/2012
Onze jeep stond om half 7 voor onze deur en zo startte ook meteen ons avontuur.
Na 4 uur rijden kwamen we eindelijk aan in Tsavo-east. Het was snik heet maar door de snelheid van onze chauffeur hadden we daar helemaal geen probleem mee. De wind koelde ons meteen af.
De eerste dag hebben we de meest voorkomende dieren van het park gezien zoals olifanten, giraffen, zebra’s, buffels, vogels, struisvogels, impala’s, kudu’s, everzwijnen, …
Na een verfrissende plons in het zwembad van de lodge moesten we de jeep terug in voor onze avond gamedrive. Toen we vertrokken op safari, waren we aan het grappen. En zeiden we dat het heel straf zou zijn moesten we nog iets meemaken. Het gekste zou zijn dat we in het midden van het park zouden stilvallen met onze jeep. Natuurlijk toen het begon te schemeren kwam onze voorspelling uit. Voor ons trokken een kudde van zo’n 10 olifanten rond. We waren maar al te blij dat ze de andere kant uittrokken. Gelukkig, na een kwartiertje kon de auto weer gestart worden en waren we net voor het donker thuis. Na een vermoeiende maar voldane dag kropen we vroeg ons bedje in om er de volgende dag weer vroeg uit te stappen.
Om half 7 stapten we de Range Rover weer in om opzoek te gaan naar de leeuwen. Daar waren we al lang naar opzoek en eindelijk, vlak voor de hitte er weer was, waren ze daar. Aan de plas waar veel dieren te vinden zijn was een leeuw aan een karkas aan het peuzelen en een andere was rustig aan het drinken. Prachtig om te zien hoe de andere dieren reageren op de aanwezigheid van deze dieren. Vanaf dat ze ook maar iets bewegen gaan de oren van de zwakkere dieren al omhoog en wordt de koning van de dieren ten zeerste gevreesd. De zebra’s voelde zich niet op hun gemak en galoppeerden dan ook wat later de andere richting uit.
We reden verder en nog geen 5 minuten later kwamen we twee vrouwtjes leeuwen tegen die lagen te rusten in de schaduw van een boom. 100 meter verder lag er een hyena op ons te wachten. Dit was heel bijzonder om te zien, want deze dieren zijn zeer schuchter en laten zich dan ook niet makkelijk zien aan de andere.
Na een voltreffer van een safari konden we nog wat uitrusten en een lunch nemen in Lion Hill (lodge). Daar konden we in de verte ook nog een leeuw rustig zien kuieren en hadden we prachtige uitzichten over heel Tsavo (east en west).
Rond 1 uur zijn we terug richting Maweni vertrokken en kwamen we vermoeid thuis om 5 uur in de namiddag.
’S Avonds zijn we dan nog naar Shakatak getrokken om onze ‘Dance-moves’ nog eens te tonen.
Veel te laat, ben ik mijn bed in gekropen.
Na 4 uur rijden kwamen we eindelijk aan in Tsavo-east. Het was snik heet maar door de snelheid van onze chauffeur hadden we daar helemaal geen probleem mee. De wind koelde ons meteen af.
De eerste dag hebben we de meest voorkomende dieren van het park gezien zoals olifanten, giraffen, zebra’s, buffels, vogels, struisvogels, impala’s, kudu’s, everzwijnen, …
Na een verfrissende plons in het zwembad van de lodge moesten we de jeep terug in voor onze avond gamedrive. Toen we vertrokken op safari, waren we aan het grappen. En zeiden we dat het heel straf zou zijn moesten we nog iets meemaken. Het gekste zou zijn dat we in het midden van het park zouden stilvallen met onze jeep. Natuurlijk toen het begon te schemeren kwam onze voorspelling uit. Voor ons trokken een kudde van zo’n 10 olifanten rond. We waren maar al te blij dat ze de andere kant uittrokken. Gelukkig, na een kwartiertje kon de auto weer gestart worden en waren we net voor het donker thuis. Na een vermoeiende maar voldane dag kropen we vroeg ons bedje in om er de volgende dag weer vroeg uit te stappen.
Om half 7 stapten we de Range Rover weer in om opzoek te gaan naar de leeuwen. Daar waren we al lang naar opzoek en eindelijk, vlak voor de hitte er weer was, waren ze daar. Aan de plas waar veel dieren te vinden zijn was een leeuw aan een karkas aan het peuzelen en een andere was rustig aan het drinken. Prachtig om te zien hoe de andere dieren reageren op de aanwezigheid van deze dieren. Vanaf dat ze ook maar iets bewegen gaan de oren van de zwakkere dieren al omhoog en wordt de koning van de dieren ten zeerste gevreesd. De zebra’s voelde zich niet op hun gemak en galoppeerden dan ook wat later de andere richting uit.
We reden verder en nog geen 5 minuten later kwamen we twee vrouwtjes leeuwen tegen die lagen te rusten in de schaduw van een boom. 100 meter verder lag er een hyena op ons te wachten. Dit was heel bijzonder om te zien, want deze dieren zijn zeer schuchter en laten zich dan ook niet makkelijk zien aan de andere.
Na een voltreffer van een safari konden we nog wat uitrusten en een lunch nemen in Lion Hill (lodge). Daar konden we in de verte ook nog een leeuw rustig zien kuieren en hadden we prachtige uitzichten over heel Tsavo (east en west).
Rond 1 uur zijn we terug richting Maweni vertrokken en kwamen we vermoeid thuis om 5 uur in de namiddag.
’S Avonds zijn we dan nog naar Shakatak getrokken om onze ‘Dance-moves’ nog eens te tonen.
Veel te laat, ben ik mijn bed in gekropen.
Dag 26: 1/03/2012
De laatste dag van de examens verliep net hetzelfde als de eerste. Toen kreeg ik ook de gelegenheid om de punten in te schrijven en een overzicht te maken. Na de lunch konden alle leerlingen naar huis gaan en van hun vakantie genieten. Omdat alle examens er al op zaten moesten ze niet tot 5 uur aanwezig blijven op school. De leerkrachten moesten nog wel alle examens eerst verbeteren na de lunch en we hadden ook nog een vergadering. Na school zijn we eentje gaan drinken in de plaatselijke pub over school en zo konden wij ook onze vakantie van start laten gaan.
Om 5 uur waren we dan eindelijk terug in de huisjes en moesten we ons meteen klaarmaken om te vertrekken naar de Rainbow-appartments omdat Katrien en Jackson voor ons gingen koken. Na een heerlijke maaltijd zijn we terug naar huis vertrokken en hebben we onze zakken gemaakt om te vertrekken op safari. Nathalie, Astrid, Quinten en ik moesten de volgende dag namelijk om half 6 opstaan.
Om 5 uur waren we dan eindelijk terug in de huisjes en moesten we ons meteen klaarmaken om te vertrekken naar de Rainbow-appartments omdat Katrien en Jackson voor ons gingen koken. Na een heerlijke maaltijd zijn we terug naar huis vertrokken en hebben we onze zakken gemaakt om te vertrekken op safari. Nathalie, Astrid, Quinten en ik moesten de volgende dag namelijk om half 6 opstaan.
Dag 24: 28/02/2012
De eerste dag van de examenperiode. Deze periode geldt enkel voor de lagere school. De kleuterschool doet aan deze examens nog niet mee. Pas de laatste ‘Term’ doen de kleuters weer wel examens.
Het was een hele ervaring om te zien hoe de leerlingen en de leerkrachten een examen aflegde of afnamen.
Ik moest samen met Madame Fidelis naar klas 2 want we het was niet toegestaan om in de eigen klas examens af te nemen. De oorzaak hiervan is dat de leerkrachten hun leerlingen soms willen helpen tijdens de examens. Als je dan in een andere klas staat is deze drang veel minder.
De leerlingen krijgen eerst hun examen en nadien ook een kladblad. Als dat allemaal geregeld was, was het tijd voor het examen te maken. De leerkracht las elke vraag voor en de mogelijkheden, als die er waren. Vervolgens kregen de leerlingen heel even de tijd om het antwoord neer te pennen en dan ging de leerkracht weer verder. Dit werd herhaald tot vraag 50. Na het eerste examen, wiskunde, moest ik deze verbeteren. Zo heb ik bijna alle examens verbeterd en kreeg ik ook de taak de uitslagen te noteren in de klassenrooster. Alle totalen worden dan met elkaar vergeleken en worden op officiële papieren, met de positie, genoteerd. De leerlingen met de beste resultaten staan dus helemaal bovenaan.
In de namiddag was het tijd voor lezen zowel Kiswahili als Engels. Ik merkte al van in het begin dat het zeer traag ging. Ik heb de kinderen die niet moesten lezen bezig gehouden met spelletjes. De leerlingen hadden zich beter bezig gehouden met nog wat nalezen, maar daar dachten ze blijkbaar helemaal niet aan. Maar na een tijdje kwam Katrien een kijkje nemen en vertelde ze me dat ik ook het leesexamen mocht afnemen. Natuurlijk dat van Engels. Het was zeer fijn om de leerlingen eens te horen lezen. Ik kreeg wel de beste lezertjes bij me. En dan liep nog niet alles van een leien dakje. Op het einde van de dag was nog zeker niet iedereen aan de beurt geweest. Madame Fidelis zou de volgende dag nog een hele klus te klaren hebben. Want op woensdag ben ik niet op school.
Het was een hele ervaring om te zien hoe de leerlingen en de leerkrachten een examen aflegde of afnamen.
Ik moest samen met Madame Fidelis naar klas 2 want we het was niet toegestaan om in de eigen klas examens af te nemen. De oorzaak hiervan is dat de leerkrachten hun leerlingen soms willen helpen tijdens de examens. Als je dan in een andere klas staat is deze drang veel minder.
De leerlingen krijgen eerst hun examen en nadien ook een kladblad. Als dat allemaal geregeld was, was het tijd voor het examen te maken. De leerkracht las elke vraag voor en de mogelijkheden, als die er waren. Vervolgens kregen de leerlingen heel even de tijd om het antwoord neer te pennen en dan ging de leerkracht weer verder. Dit werd herhaald tot vraag 50. Na het eerste examen, wiskunde, moest ik deze verbeteren. Zo heb ik bijna alle examens verbeterd en kreeg ik ook de taak de uitslagen te noteren in de klassenrooster. Alle totalen worden dan met elkaar vergeleken en worden op officiële papieren, met de positie, genoteerd. De leerlingen met de beste resultaten staan dus helemaal bovenaan.
In de namiddag was het tijd voor lezen zowel Kiswahili als Engels. Ik merkte al van in het begin dat het zeer traag ging. Ik heb de kinderen die niet moesten lezen bezig gehouden met spelletjes. De leerlingen hadden zich beter bezig gehouden met nog wat nalezen, maar daar dachten ze blijkbaar helemaal niet aan. Maar na een tijdje kwam Katrien een kijkje nemen en vertelde ze me dat ik ook het leesexamen mocht afnemen. Natuurlijk dat van Engels. Het was zeer fijn om de leerlingen eens te horen lezen. Ik kreeg wel de beste lezertjes bij me. En dan liep nog niet alles van een leien dakje. Op het einde van de dag was nog zeker niet iedereen aan de beurt geweest. Madame Fidelis zou de volgende dag nog een hele klus te klaren hebben. Want op woensdag ben ik niet op school.
Dag 23: 27/02/2012
Onze laatste dag voor de examens begon, zoals gewoonlijk, met de ‘assembly’. Dan wordt de Keniaanse vlag weer door de scouts omhoog gehesen, wordt het Keniaanse volkslied gezongen en bid iedereen gezamenlijk.
Nadien heb ik mijn lesjes gegeven. Nu moest ik beginnen met ‘multiplications’ omdat de leerlingen deze revision nodig hadden voor hun examens.
Vanaf nu ga ik mijn blog berichten wat korter maken doordat ik niet altijd even veel tijd heb om alle dagen helemaal uit te schrijven.
Nadien heb ik mijn lesjes gegeven. Nu moest ik beginnen met ‘multiplications’ omdat de leerlingen deze revision nodig hadden voor hun examens.
Vanaf nu ga ik mijn blog berichten wat korter maken doordat ik niet altijd even veel tijd heb om alle dagen helemaal uit te schrijven.
dinsdag 28 februari 2012
Dag 22: 26/02/2012
Na 4 uur slapen zijn we terug uit ons bedje gekropen om naar de kerk te vertrekken. Het was snik heet en er was geen windje te bespeuren. Na een klein halfuurtje wandelen zagen we de kerk al verschijnen. Om half 11 begon de viering. Na een paar ‘liedjes’ werd er van ons een speech verwacht. Natuurlijk hebben we dat ook gedaan en ons kort even voorgesteld. Samen met Mama en papa Rainbow en Teacher Wim stonden we vooraan in de kerk. Je merkte aan de mensen dat ze Katrien en Danny heel dankbaar waren voor het project in hun dorp. Verder was er nog een familie die uit Italië kwamen. Oorspronkelijk zijn ze afkomstig uit Kenia maar ze zijn verhuisd naar Europa. Omdat hun reis goed verlopen was kwamen ze naar de kerk om God te bedanken. Na een uur en half mochten we de kerk uit. Ik was ontzettend blij met de frisse lucht. Door de hitte was het niet uit te houden. Eerst hebben we nog en colaatje gedronken om op krachten te komen. Na deze verfrissing konden we weer naar huis vertrekken. Tijdens het rusten in de tuin hoorde ik plots een vuvuzela. Omdat 1 van de leerlingen die mee had op scouts-camp viel mijn ‘euro’ snel. De jongens waren terug! Samen met Sofie ben ik naar school gekomen om hen te verwelkomen. We hadden veel te vertellen aan elkaar! Zij oever hun ervaringen bij de scouts en wij over ons druk weekend. Wanneer we uitgepraat waren heb ik mijn lessen afgemaakt en gewacht op de jongens tot ze klaar waren om te vertrekken naar Kim4love. We moesten er terug heen omdat het de laatste keer was voor Danny en Wim. Deze laatste had ons 8 dan ook nog een uitgenodigd om nadien te gaan eten. Het was weer tijd voor een ritje op de brommer ‘by night’. Ondertussen ben ik het al zo gewoon dat ik het echt fantastisch vind! Ik geniet er meer en meer van! Na een lekker etentje heb ik thuis mijn blog verder afgemaakt en naar de filmpjes van Jodie gekeken van The voice van Vlaanderen. Jammer genoeg is ze ‘out of the game’ en dat op haar verjaardag… “Maar, Jodie, ge hebt da goe gedaan zenne, menneke!”
Dag 21: 25/02/2012
Om 9 uur stonden er drie brommers voor de deur om ons mee te nemen naar Ukunda. We gingen eerst nog even een bezoekje brengen aan de lerarenopleiding van Ukunda. Natuurlijk is dit een heel groot verschil met de onze. De opleiding huurt lokalen van een lagere school in Ukunda. Na het bezoekje zijn we meteen door de straatjes van de stad beginnen kuieren. De eerste indruk van de stad wordt gemaakt door het vele afval langs de weg. Overal waar je wandelt met je teenslippers moest je oppassen dat je voeten niet volhingen met vuiligheid. We gingen naar Ukunda met de intentie stof te kopen om er jurkjes, tassen of andere spullen van te laten maken. Maar omdat er twee ‘junkies’ ons achtervolgde was het niet evident om zo maar ergens te stoppen en rustig de tijd te nemen om een stofje uit te kiezen. Wanneer we terug richting Maweni wouden gaan, stelde Madame Fatuma voor om de jongens op scouts-weekend te gaan bezoeken. Natuurlijk wezen we dit voorstel niet af en zijn we meteen de Matatu opgesprongen richting Musambweni. Daar aangekomen was er een ceremonie bezig. Wat ik daar zag bezorgde mij meteen al een gevoel dat ik een foute keuze had gemaakt. Ik had moeten meegaan. De mensen die de ceremonie leidde hadden allemaal een officieel scouts-uniform aan. Net zoals de onze! Het is ongelofelijk om te zien hoe de scouts hier in Kenia verschilt met de onze maar toch ook gelijkenissen heeft! Na de ceremonie zijn we de kook- en slaapplaats van de leerlingen van Rainbow gaan bekijken. Daar hebben ze nog geprobeerd om me te overtuigen om te blijven maar omdat ik niets bij had van spullen kon ik dat niet maken. Misschien een volgende keer.
Hup, de matatu op richting Maweni. Omdat we nog wat plaatselijke ‘shopkes’ wouden doen zijn we wat vroeger afgestapt en wandelde we langs de hoofdbaan naar het strand. Daar stonden de vrienden van Saolo ons al op te wachten om een vertoning te geven van hun acrobatie. Ze waren zeer tevreden met hun toeschouwers en zorgde ervoor dat we niets te kort kregen. Na de show was Teacher Wim even weg en dan merkte je wel snel dat je enkel met meisjes aan het rondwandelen bent. Maar daar trokken we ons niet te veel van aan en we probeerde hen dan ook van ons af te schudden. Nog even snel naar de winkel om eten te kopen voor de avond. Toen we thuis kwamen moest er meteen een beslissing genomen worden of we weg zouden gaan of niet. De taxi moest namelijk geregeld worden. Na nog geen minuut overleggen waren we het er met z’n allen over eens om en stapje in de wereld te zetten. Om half elf zijn ze ons komen oppikken en heeft de taxi ons afgezet aan de ‘Tanduri’. Nog geen 5 minuten later zaten Soalo en Dennis al mee rond onze tafel. Deze avond waren we maar met 8. We hebben een gezellige avond gehad en zijn tot 4 uur in de Shakatak gebleven om alles uit ons lijf te dansen. We zagen wel snel dat het anders is om op stap te gaan met enkel de 6 meisjes. Natuurlijk waren we blij dat Soalo en Dennis erbij waren. Maar het was toch anders dan de vorige keren. Normaal zijn we met veel meer en zijn onze twee jongens er ook bij. We merkte snel dat de plaatselijke nu veel meer toenadering zochten. Onze bodyguards waarschuwde ons daar ook veel voor. Na een fijne avond zijn we met de taxi naar huis gegaan en zijn we in ons bedje gekropen. De volgende dag moesten we er weer vroeg uit om naar de kerk te gaan. Om 9 uur stond de wekker al…
Hup, de matatu op richting Maweni. Omdat we nog wat plaatselijke ‘shopkes’ wouden doen zijn we wat vroeger afgestapt en wandelde we langs de hoofdbaan naar het strand. Daar stonden de vrienden van Saolo ons al op te wachten om een vertoning te geven van hun acrobatie. Ze waren zeer tevreden met hun toeschouwers en zorgde ervoor dat we niets te kort kregen. Na de show was Teacher Wim even weg en dan merkte je wel snel dat je enkel met meisjes aan het rondwandelen bent. Maar daar trokken we ons niet te veel van aan en we probeerde hen dan ook van ons af te schudden. Nog even snel naar de winkel om eten te kopen voor de avond. Toen we thuis kwamen moest er meteen een beslissing genomen worden of we weg zouden gaan of niet. De taxi moest namelijk geregeld worden. Na nog geen minuut overleggen waren we het er met z’n allen over eens om en stapje in de wereld te zetten. Om half elf zijn ze ons komen oppikken en heeft de taxi ons afgezet aan de ‘Tanduri’. Nog geen 5 minuten later zaten Soalo en Dennis al mee rond onze tafel. Deze avond waren we maar met 8. We hebben een gezellige avond gehad en zijn tot 4 uur in de Shakatak gebleven om alles uit ons lijf te dansen. We zagen wel snel dat het anders is om op stap te gaan met enkel de 6 meisjes. Natuurlijk waren we blij dat Soalo en Dennis erbij waren. Maar het was toch anders dan de vorige keren. Normaal zijn we met veel meer en zijn onze twee jongens er ook bij. We merkte snel dat de plaatselijke nu veel meer toenadering zochten. Onze bodyguards waarschuwde ons daar ook veel voor. Na een fijne avond zijn we met de taxi naar huis gegaan en zijn we in ons bedje gekropen. De volgende dag moesten we er weer vroeg uit om naar de kerk te gaan. Om 9 uur stond de wekker al…
Dag 20: 24/02/2012
Onze laatste dag van onze eerste week stage is van start gegaan met het gemeenschappelijk bidden. Deze keer ging ik niet mee met de leerlingen van het 4e, 5e, 6e, 7e of 8e jaar mee maar ging ik met mijn eigen klas naar een lokaal. Dit wordt altijd door het eerste uur van vrijdag in beslag genomen. Nadien ben ik met mijn leerlingen naar de klas gegaan en zijn de lessen weer gewoon doorgegaan.
Deze keer vond ik mijn les heel geslaagd. Alle leerlingen hadden de leerstof onder de knie en konden makkelijk antwoord geven op de vragen. Ik was zo fier op hen. Ik ben er van overtuigd dat de leerlingen dat konden zien aan mijn gezicht. Het geeft in Kenia veel meer voldoening om een geslaagde les te geven. Niet dat ik niet tevreden ben als ik een goede les heb gegeven in België maar je kan hier zien dat de leerlingen vaak veel achterstaan met de leerstof. En als het dan lukt om alle leerlingen de oefeningen te laten maken, ben ik zo gelukkig!
Om kwart na 3 was het tijd om naar het strand te trekken. Deze keer was ik zelf een beetje laat omdat ik nog even op het derde leerjaar moest ‘passen’. Samen met Charlotte ben ik dan wat later naar het strand getrokken. Daar aangekomen zagen we dat de leerlingen zelfs nog niet in het water zaten. Dus we hadden niets gemist. Ik ben langs de kan blijven staan om alles in het oog te kunnen houden. Als je langs de kant staat dan heb je een goed overzicht over de situatie. Ik heb daar een hele tijd met Madame Bernice staan praten. Zij is de leerkracht van het eerste leerjaar. Ze vertelde mij over de Islamieten en de Katholieke in Kenia. En dan hebben we België met Kenia vergeleken.
Om half 5 was het tijd om terug te keren. Als we op het schoolplein aankwamen zagen we dat de jongens klaar stonden om te vertrekken op het scouts-weekend. Ja ja, het was eindelijk eens tijd voor een weekendje alleen met de meisjes. Toen we de jongens hadden uitgewuifd zijn we nog even snel iets gaan drinken in het cafeetje over de school. Om half 8 ben ik de douche ingesprongen om tegen 8 uur de taxi te nemen naar ‘Waanzin’, ons restaurantje waar we op vrijdag altijd gaan eten omdat pizza dan aan de helft van de prijs is. Na een lekker hapje zijn we opstap gegaan. Vandaag gingen we enkel naar Tanduri. Het café naast de bekende ‘Shakatak’. We waren allemaal moe en moesten de volgende dag er weer vroeg uit. We waren met veel, 6 meisjes, Mama en Papa Rainbow, Teacher Wim, Jackson, Saolo en Dennis. Dit maakt het dan nooit echt makkelijk om te betalen waardoor we altijd nog een uur later thuis zijn dan we eigenlijk willen. Maar uiteindelijk aangekomen aan onze huisjes ben ik meteen in mijn bed gekropen.
Deze keer vond ik mijn les heel geslaagd. Alle leerlingen hadden de leerstof onder de knie en konden makkelijk antwoord geven op de vragen. Ik was zo fier op hen. Ik ben er van overtuigd dat de leerlingen dat konden zien aan mijn gezicht. Het geeft in Kenia veel meer voldoening om een geslaagde les te geven. Niet dat ik niet tevreden ben als ik een goede les heb gegeven in België maar je kan hier zien dat de leerlingen vaak veel achterstaan met de leerstof. En als het dan lukt om alle leerlingen de oefeningen te laten maken, ben ik zo gelukkig!
Om kwart na 3 was het tijd om naar het strand te trekken. Deze keer was ik zelf een beetje laat omdat ik nog even op het derde leerjaar moest ‘passen’. Samen met Charlotte ben ik dan wat later naar het strand getrokken. Daar aangekomen zagen we dat de leerlingen zelfs nog niet in het water zaten. Dus we hadden niets gemist. Ik ben langs de kan blijven staan om alles in het oog te kunnen houden. Als je langs de kant staat dan heb je een goed overzicht over de situatie. Ik heb daar een hele tijd met Madame Bernice staan praten. Zij is de leerkracht van het eerste leerjaar. Ze vertelde mij over de Islamieten en de Katholieke in Kenia. En dan hebben we België met Kenia vergeleken.
Om half 5 was het tijd om terug te keren. Als we op het schoolplein aankwamen zagen we dat de jongens klaar stonden om te vertrekken op het scouts-weekend. Ja ja, het was eindelijk eens tijd voor een weekendje alleen met de meisjes. Toen we de jongens hadden uitgewuifd zijn we nog even snel iets gaan drinken in het cafeetje over de school. Om half 8 ben ik de douche ingesprongen om tegen 8 uur de taxi te nemen naar ‘Waanzin’, ons restaurantje waar we op vrijdag altijd gaan eten omdat pizza dan aan de helft van de prijs is. Na een lekker hapje zijn we opstap gegaan. Vandaag gingen we enkel naar Tanduri. Het café naast de bekende ‘Shakatak’. We waren allemaal moe en moesten de volgende dag er weer vroeg uit. We waren met veel, 6 meisjes, Mama en Papa Rainbow, Teacher Wim, Jackson, Saolo en Dennis. Dit maakt het dan nooit echt makkelijk om te betalen waardoor we altijd nog een uur later thuis zijn dan we eigenlijk willen. Maar uiteindelijk aangekomen aan onze huisjes ben ik meteen in mijn bed gekropen.
Dag 19: 23/02/2012
Deze dag moest ik normaal maar een lesje geven over breuken. Maar omdat Madame fidelis moeilijk huiswerk had meegegeven, hadden vele leerlingen het niet juist opgelost. In de namiddag heb ik de kinderen dan nog wat extra les gegeven over de breuken en de oefeningen. Nu was het voor alle leerlingen duidelijk.
Ik merkte wel nog steeds dat het voor de leerlingen niet altijd even gemakkelijk is om met concreet materiaal te werken. Ze zijn gewoon om oefeningen te maken in hun boek, zoals het daar in staat. Vanaf dat het een beetje anders is, vinden ze het niet meer zo evident. Ik had dan elke bank een setje van 8 hondjes gegeven om oefeningen te maken. Na enkele keren oefenen ging het al wat beter.
Op het einde van de dag heb ik de leerlingen nog een liedje aangeleerd omdat Madame Fidelis er achter vroeg. Maar ik had de akkoorden niet bij voor op de gitaar te spelen om het liedje te begeleiden. Ik heb het liedje aangeleerd zonder de gitaar, maar de volgende dag zou ik mijn gitaar en de akkoorden meebrengen om de leerlingen te helpen zingen.
Om 4 uur was het weer tijd voor ‘Talentshow’. Omdat we vorige week hadden beloofd om ook eens op te treden had ik mijn gitaar meegenomen en hebben we met z’n achten ook een liedje gezongen voor alle leerlingen van het 4e tot het 8e leerjaar. Zij waren enthousiast en vroegen achter nog een ander liedje. Maar deze gingen we sparen voor de volgende week. Tegen de volgende donderdag zouden we nog een liedje voorbereiden.
Ik merkte wel nog steeds dat het voor de leerlingen niet altijd even gemakkelijk is om met concreet materiaal te werken. Ze zijn gewoon om oefeningen te maken in hun boek, zoals het daar in staat. Vanaf dat het een beetje anders is, vinden ze het niet meer zo evident. Ik had dan elke bank een setje van 8 hondjes gegeven om oefeningen te maken. Na enkele keren oefenen ging het al wat beter.
Op het einde van de dag heb ik de leerlingen nog een liedje aangeleerd omdat Madame Fidelis er achter vroeg. Maar ik had de akkoorden niet bij voor op de gitaar te spelen om het liedje te begeleiden. Ik heb het liedje aangeleerd zonder de gitaar, maar de volgende dag zou ik mijn gitaar en de akkoorden meebrengen om de leerlingen te helpen zingen.
Om 4 uur was het weer tijd voor ‘Talentshow’. Omdat we vorige week hadden beloofd om ook eens op te treden had ik mijn gitaar meegenomen en hebben we met z’n achten ook een liedje gezongen voor alle leerlingen van het 4e tot het 8e leerjaar. Zij waren enthousiast en vroegen achter nog een ander liedje. Maar deze gingen we sparen voor de volgende week. Tegen de volgende donderdag zouden we nog een liedje voorbereiden.
Dag 18: 22/02/2012
Tijd voor onze vrije dag. Omdat ik toch niet had te doen was ik lekker lang in mijn bed blijven liggen en ben ik, als ik eindelijk wakker was, meteen mijn lessen voor de komende dagen gemaakt. Zo zou ik de volgende dagen niet te veel moeten doen als ik thuis kwam van school. Toen ik klaar was had ik wel de behoefte om nog iets te gaan doen. Dus ik was samen met Sofie naar de winkel gegaan op de motto bij Soalo. Toen we hadden gewinkeld hadden we wel zin in een fris drankje. Dus hebben we een leuk terrasje uitgezocht en hebben we Soalo getrakteerd op een biertje. Toen we vroegen achter wilde beesten hier in de buurt, was hij snel uitgepraat. Hier in Maweni en omstreken zitten enkel wat apen. Maar hij wist ons te vertellen dat hier wat verder een vriend van hem slangen, krokodillen, schilpadden en nog meer van zulke reptielen bijhoudt. Natuurlijk wilden wij meteen een kijkje gaan nemen en voor slecht 200 keniaanse shiling zei Soalo konden we een kijkje gaan nemen. Maar natuurlijk toen we er aankwamen was het al opgeslagen naar 300. En toen merkten we ook dat we onze camera niet bij hadden. Maar de man was dan zo vriendelijk om ons de volgende keer, als we onze camera wel bij hadden, ons de helft van de prijs te laten betalen. Dus binnen een paar weken zouden we wel nog een keertje terugkeren. Ik heb een kameleon op mijn arm laten kruipen, laten veranderen van kleur en een slang ‘gestreeld’. Wat een ervaring. Verder zaten er nog heel giftige slangen die de man allemaal in de buurt had gevangen. Natuurlijk wilden we daar niet het fijne van weten. Stel je voor dat er op een dag zo’n slang in onze tuin rond glijdt! Toen we terug thuis kwamen hebben we onze verhalen meteen gedeeld met de andere. Natuurlijk wilden zij ook ooit daar een kijkje gaan nemen. En ze hebbe gelijk! Want voor zo weinig geld is het de moeite wel eens.
Na een rustig dagje zijn we op tijd ons bed ingekropen om de volgende dag weer voor de klas te staan.
Na een rustig dagje zijn we op tijd ons bed ingekropen om de volgende dag weer voor de klas te staan.
Dag 17: 21/02/2012
De tweede dag van de stage moest ik het tweede uur een vervolg geven van mijn lessen van de dag ervoor. Deze lessen gaan over breuken en een kwart nemen van een geheel. Geen makkelijke leerstof natuurlijk. Maar toen ik het huiswerk verbeterde was ik toch verbaasd van de aantal juiste oplossingen. Slechts 5 leerlingen van de 36 hadden echt problemen gehad. Ik was al meteen fier op mijn leerlingen. De les zelf was pure herhaling en ik probeerde zoveel mogelijk materiaal te gebruiken om de leerlingen duidelijk te maken wat ik van hen vroeg. Toen heb ik ook een eerste kleine les ‘Creative arts’ mogen geven. Ik had dan beslist om de leerlingen een naamkaartje te laten maken zodat ze deze op hun bank konden zetten. Zo zou ik de namen niet snel vergeten. Om de creativiteit in de leerlingen wat naar boven te brengen had ik de opdracht gegeven om van elke letter een leuke tekening te maken. Al snel merkte ik dat het niet gemakkelijk is voor de leerlingen om hun creativiteit naar boven te halen. Uiteindelijk is het wel begrijpelijk dat ze dat moeilijk vinden aangezien ze elke dag gewoon iets moeten overtekenen uit een boek. Dat noemen ze in de school ‘creatief zijn’… Daar hebben wij onze bedenkingen toch bij. Maar goed, de resultaten vielen al bij al nog mee.
Na de middag heb ik mijn andere les van wiskunde nog gegeven en deze was net zoals de andere vrij goed verlopen. Hoewel ik merk bij de leerlingen dat ze het moeilijk vinden om met concreet materiaal te werken. Na een lange dag was het eerste nog clubs. Ik zag meteen dat wildlife in de dinning hall een film aan het bekijken waren. Natuurlijk toen ik voor de deur stond om deze open te maken was ze op slot. Een andere club dan maar. De youngfarmers stonden blijkbaar al ver want er begonnen al wat zaadjes te ontkiemen. Hoe de groenten juist heette ben ik vergeten, maar ik weet wel dat wij dit eten op maandag als middagmaal op de school. Het lijkt een beetje op zeewier. Daar vergelijk ik het altijd mee. Maar ik denk wel dat het net iets anders smaakt.
Na de clubs was het dan ook nog eens tijd voor een vergadering. Daarin hebben wij, de ‘volunteers’, onze klasleerkrachten al eens bedankt dat ze ons de mogelijkheid geven om les te geven in hun klas. Na de vergadering was het weer tijd om naar huis te gaan. En deze keer kwamen er nog andere met ons mee. Omdat Wim en Papa rainbow volgende week naar huis gingen, gingen wij voor hen koken. Nu, Wim heeft ook wel voor ons de befaamde guacamole gemaakt maar het hoofdgerecht hebben Quinten en Sofie gemaakt. Het was weer overheerlijk. Na lang napraten met Katrien, Wim en Danny was het tijd om de afwas te doen. Natuurlijk was er weer een heel leger mieren aan het genieten van de lekkere maaltijd. Maar na een snelle afwas waren ze allemaal, gelukkig, verdwenen.
Na de middag heb ik mijn andere les van wiskunde nog gegeven en deze was net zoals de andere vrij goed verlopen. Hoewel ik merk bij de leerlingen dat ze het moeilijk vinden om met concreet materiaal te werken. Na een lange dag was het eerste nog clubs. Ik zag meteen dat wildlife in de dinning hall een film aan het bekijken waren. Natuurlijk toen ik voor de deur stond om deze open te maken was ze op slot. Een andere club dan maar. De youngfarmers stonden blijkbaar al ver want er begonnen al wat zaadjes te ontkiemen. Hoe de groenten juist heette ben ik vergeten, maar ik weet wel dat wij dit eten op maandag als middagmaal op de school. Het lijkt een beetje op zeewier. Daar vergelijk ik het altijd mee. Maar ik denk wel dat het net iets anders smaakt.
Na de clubs was het dan ook nog eens tijd voor een vergadering. Daarin hebben wij, de ‘volunteers’, onze klasleerkrachten al eens bedankt dat ze ons de mogelijkheid geven om les te geven in hun klas. Na de vergadering was het weer tijd om naar huis te gaan. En deze keer kwamen er nog andere met ons mee. Omdat Wim en Papa rainbow volgende week naar huis gingen, gingen wij voor hen koken. Nu, Wim heeft ook wel voor ons de befaamde guacamole gemaakt maar het hoofdgerecht hebben Quinten en Sofie gemaakt. Het was weer overheerlijk. Na lang napraten met Katrien, Wim en Danny was het tijd om de afwas te doen. Natuurlijk was er weer een heel leger mieren aan het genieten van de lekkere maaltijd. Maar na een snelle afwas waren ze allemaal, gelukkig, verdwenen.
Dag 16: 20/02/2012
Onze eerste echte stagedag was aangebroken. Om 20 na 8 moest ik er al meteen invliegen. De les verliep goed en de leerlingen deden goed mee. Na mijn les kwam Madame Fidelis me zeggen dat mijn Engels heel duidelijk was en dat de leerlingen me heel goed konden verstaan. Ik vond dit een enorm compliment en was weer gemotiveerd om verder les te geven. In de namiddag was het lesje maar kort, want ze moesten hun oefeningen nog maken. Omdat ik al te veel tijd had gebruikt moesten ze de oefeningen overschrijven in hun huiswerkboekje om dan thuis de oefeningen te maken. Omdat zij de boeken niet mee naar huis mogen nemen, moeten ze dus alles overschrijven.
Mijn eerste stagedag was voor mij alleszins geslaagd.
’s Avonds heb ik dan de lessen voor de volgende dag gemaakt en ben ik meteen aan het eten begonnen met Nathalie en Yara.
Na een vermoeiende dag zijn we allemaal ons bed ingekropen om de volgende dag weer fris voor de klas te staan.
Mijn eerste stagedag was voor mij alleszins geslaagd.
’s Avonds heb ik dan de lessen voor de volgende dag gemaakt en ben ik meteen aan het eten begonnen met Nathalie en Yara.
Na een vermoeiende dag zijn we allemaal ons bed ingekropen om de volgende dag weer fris voor de klas te staan.
Dag 15: 19/02/2012
De grote dag was aangebroken. Ik heb de gitaar maar meteen in de keuken gezet zodat ik zeker niet zou vergeten nog een keertje te oefenen. Ik heb mijn tweede les afgemaakt, mijn was gedaan, me gedoucht, blog verder afgemaakt en natuurlijk veel gezongen en gitaar gespeeld met de hele groep. Rond drie uur zijn we vertrokken richting Kim4Love. Vele waren al zenuwachtig voor ons optreden, bij mij moest het nog steeds komen. We zijn eerst langs enkele shopjes gewandeld en een paar hebben enkele koopjes gedaan. Aan het laatste shopje hebben we dan een matatu genomen richting kim4love. Daar aangekomen waren Katrien, Danny en Ingrid meteen super enthousiast dat ik mijn gitaar bij had. Zo waren ze zeker dat we ‘een optreden’ zouden geven. Een half uur later was het zover. Met z’n alle op het podium om ‘Wonderwall’ te zingen voor Ingrid. Ze was super blij met wat we gedaan hadden. Om de reis van Ingrid helemaal perfect af te sluiten zijn we me zijn alle gaan eten in een typisch Keniaans restaurantje. Speciaal eten, maar niet heel slecht. Of we nog eens terug gaan naar het restaurantje, daar zijn we nog niet helemaal uit.
Dag 14: 18/02/2012
Zaterdag, de dag van het uitslapen. Tot half 11 dan toch. Want om 11 uur had ik afgesproken met Lisa om te skypen. Jammer genoeg had ik weer wat problemen met het internet, maar uiteindelijk hebben we toch een goed half uur met elkaar kunnen praten! Natuurlijk wou mama en papa dan ook even babbelen. En gelijk hebben ze.
Nadien heb ik voor de eerste keer in Kenia een les gemaakt. De lessen worden niet op de computer gemaakt, je moet zelf schrijven. Ik was vrij tevreden over mijn les. Het resultaat zullen we zien op maandag.
In de late namiddag heb ik dan nog goed even gewerkt voor school. Allerlei mailtje rondgestuurd, informatie opgezocht rond mijn Persoonlijk Ontwikkelingsplan (POP),… Had ik even een productieve namiddag! Ik was er wel blij om, zo kon ik alles even op een rijtje zetten.
’S Avonds zijn we gewoon gezellig met z’n alle thuis gebleven en hebben we ons zelf nog een beetje bezig gehouden met wat spelletjes.
Ik ben niet te laat gaan slapen, want de volgende dag moest ik nog een tweede les maken en nog wat werken voor school. Ook was het volgende dag zover… Ons optreden bij Kim4love voor Ingrid omdat ze maandag naar huis terugkeerde.
Nadien heb ik voor de eerste keer in Kenia een les gemaakt. De lessen worden niet op de computer gemaakt, je moet zelf schrijven. Ik was vrij tevreden over mijn les. Het resultaat zullen we zien op maandag.
In de late namiddag heb ik dan nog goed even gewerkt voor school. Allerlei mailtje rondgestuurd, informatie opgezocht rond mijn Persoonlijk Ontwikkelingsplan (POP),… Had ik even een productieve namiddag! Ik was er wel blij om, zo kon ik alles even op een rijtje zetten.
’S Avonds zijn we gewoon gezellig met z’n alle thuis gebleven en hebben we ons zelf nog een beetje bezig gehouden met wat spelletjes.
Ik ben niet te laat gaan slapen, want de volgende dag moest ik nog een tweede les maken en nog wat werken voor school. Ook was het volgende dag zover… Ons optreden bij Kim4love voor Ingrid omdat ze maandag naar huis terugkeerde.
Dag 13: 17/02/2012
Vrijdag, de dag van het zwemmen. Donderdag waren Quinten en ik er zo goed als uit, wie welke klas zou nemen. Ik ging het derde nemen en hij het vierde. Ik was ervan overtuigd dat ik goed zou kunnen opschieten met de klasleerkracht en de leerlingen zou ik nog wel leren kennen. Ondertussen kende ik er toch al een paar.
Dus we hadden overlegd dat we op onze laatste observatiedag eerst naar het vierde zouden gaan en dan in de namiddag naar het derde. Zo gezegd, zo gedaan. De leerkracht van 3 en 4 waren al op hoogte dat we in hun klas zouden lesgeven. Dus toen ik in het derde in de namiddag binnen kwam kreeg ik meteen mijn lesonderwerpen voor maandag van wiskunde. Toen ik het boek goed bekeken had, heb ik nog een aantal vragen gesteld en zo was ik klaar om aan mijn les te beginnen.
Rond kwart na 3 zijn we de klas uitgegaan en hebben we ons klaargemaakt om terug met 4,5,6,7 en 8 naar het strand te trekken. De leerlingen waren weer in volle glorie, want we gingen nog een keer naar het strand. De tochten van en naar het strand zijn altijd heet. Ik was blij dat we aan de zee aankwamen, want de frisse wind daar, koelt je meteen af. We hadden het idee om lijnen te trekken in het zand om een duidelijke afbakening te maken voor de leerlingen. Zo wisten ze in welk gebied ze mochten zwemmen. Mama Rainbow kwam nog eens een kijkje nemen bij ons en was blij wat ze zag. De lijnen vielen erg in de smaak bij haar. Dat was fijn om dat te horen. Zo blijf je enthousiast om andere leuke dingen te verzinnen. Onze dag was weer geslaagd!
Na het zwemmen zijn we huiswaarts getrokken en hebben we ons snel gedoucht om vervolgens weer te gaan eten. Na een heerlijke maaltijd was er een twijfel of we nog weggingen. Uiteindelijk ben ik samen met Astrid en Stijn nog een stapje in de wereld gaan zetten en zijn de andere naar huis gegaan. Omdat het een van de laatste avonden was van Ingrid vonden we het fijn dat we met haar nog een laatste keer op stap te gaan. Ook mijn eerste nachtelijk rit met de moto is dan een feit geworden. Ik moet eerlijk zijn, ik was een beetje bang. Maar dat vooral in de bochten.
Dus we hadden overlegd dat we op onze laatste observatiedag eerst naar het vierde zouden gaan en dan in de namiddag naar het derde. Zo gezegd, zo gedaan. De leerkracht van 3 en 4 waren al op hoogte dat we in hun klas zouden lesgeven. Dus toen ik in het derde in de namiddag binnen kwam kreeg ik meteen mijn lesonderwerpen voor maandag van wiskunde. Toen ik het boek goed bekeken had, heb ik nog een aantal vragen gesteld en zo was ik klaar om aan mijn les te beginnen.
Rond kwart na 3 zijn we de klas uitgegaan en hebben we ons klaargemaakt om terug met 4,5,6,7 en 8 naar het strand te trekken. De leerlingen waren weer in volle glorie, want we gingen nog een keer naar het strand. De tochten van en naar het strand zijn altijd heet. Ik was blij dat we aan de zee aankwamen, want de frisse wind daar, koelt je meteen af. We hadden het idee om lijnen te trekken in het zand om een duidelijke afbakening te maken voor de leerlingen. Zo wisten ze in welk gebied ze mochten zwemmen. Mama Rainbow kwam nog eens een kijkje nemen bij ons en was blij wat ze zag. De lijnen vielen erg in de smaak bij haar. Dat was fijn om dat te horen. Zo blijf je enthousiast om andere leuke dingen te verzinnen. Onze dag was weer geslaagd!
Na het zwemmen zijn we huiswaarts getrokken en hebben we ons snel gedoucht om vervolgens weer te gaan eten. Na een heerlijke maaltijd was er een twijfel of we nog weggingen. Uiteindelijk ben ik samen met Astrid en Stijn nog een stapje in de wereld gaan zetten en zijn de andere naar huis gegaan. Omdat het een van de laatste avonden was van Ingrid vonden we het fijn dat we met haar nog een laatste keer op stap te gaan. Ook mijn eerste nachtelijk rit met de moto is dan een feit geworden. Ik moet eerlijk zijn, ik was een beetje bang. Maar dat vooral in de bochten.
Dag 12: 16/02/2012
Donderdag is de dag van de talentenshows. Dit is zoals ik al eerder heb vermeld volgens mij een super initiatief van de leerkrachten. Als ik donderdags op school kom is dat een moment waar ik zeker naar uitkijk.
Maar eerst stond het 5e en het 6e op het programma. Omdat we deze klassen al eens gezien hadden moesten we deze keer beginnen met het 6e zodat we andere vakken van de klas ook eens konden bekijken. Daar hebben een we een goede ‘babbel’ gedaan met een aantal jongens van de klas. Ze waren heel geïnteresseerd in het leven dat wij leiden in België en ze vertelde zelf ook graag over dat van hen. Zo hebben we gemerkt dat de kinderen zeker en vast op de hoogte zijn van wat er allemaal gebeurt in hun land. Dat gesprek heeft ons veel bijgeleerd over wat de kinderen allemaal weten.
In namiddag stond het 5e op ons te wachten, maar omdat dit een leerjaar was waar we eigenlijk niet zo geïnteresseerd in waren, leek het ons een beter idee om naar het 3e leerjaar te gaan. Toen we binnenkwamen zagen we Sofie en Stijn achteraan in de klas zitten. Maar voor Madame Fidelis was het totaal geen probleem dat wij erbij kwamen zitten. We mochten haar allemaal helpen om de ‘sponsorletters’ te verbeteren die de leerlingen op dat moment aan het schrijven waren. De leerlingen maakte eerst een kladversie en als wij ze verbeterd hadden mochten ze het in het net opschrijven.
Om half 4 waren de leerlingen klaar en hebben we nog een praatje geslagen met Madame Fidelis. Zij vond dat we zeker een keer moesten mee doen aan de talentenshow. Gevolg: volgende keer moeten wij ons van onze beste kant laten zien.
Na de talentenshow was het nog tijd voor een vergadering met de leerkrachten. Er werd hen uitgelegd wat wij precies kwamen doen en dat de eerste week stage enkel wiskunde lessen voor ons inhield. Nadien moest Quinten aan het hele team zijn ‘Partytent’ nog presenteren dat hij zal meenemen op het scouts-weekend. Zoals ik al vermeld had is er een club die Scouts genoemd wordt. Hier worden de leerlingen door een van de oudste leerlingen gedrild om als een soort leger rond te lopen. Dit is ontzettend indrukwekkend om te zien en kan totaal niet vergeleken worden met onze scouts. Quinten is zich gaan engageren voor deze club en had besloten om met een deel van zijn ingezameld geld een tent te kopen waarin de leerlingen, die meegaan op scouts-weekend, kunnen slapen.
Nadat we alles hebben gepresenteerd aan de leerkrachten was het eindelijk tijd om naar huis te vertrekken. We keken op onze horloge en vielen bijna achterover van de tijd. Het was al tien voor 7 en we moesten nog koken. Het zou nog een lange avond worden...
Maar eerst stond het 5e en het 6e op het programma. Omdat we deze klassen al eens gezien hadden moesten we deze keer beginnen met het 6e zodat we andere vakken van de klas ook eens konden bekijken. Daar hebben een we een goede ‘babbel’ gedaan met een aantal jongens van de klas. Ze waren heel geïnteresseerd in het leven dat wij leiden in België en ze vertelde zelf ook graag over dat van hen. Zo hebben we gemerkt dat de kinderen zeker en vast op de hoogte zijn van wat er allemaal gebeurt in hun land. Dat gesprek heeft ons veel bijgeleerd over wat de kinderen allemaal weten.
In namiddag stond het 5e op ons te wachten, maar omdat dit een leerjaar was waar we eigenlijk niet zo geïnteresseerd in waren, leek het ons een beter idee om naar het 3e leerjaar te gaan. Toen we binnenkwamen zagen we Sofie en Stijn achteraan in de klas zitten. Maar voor Madame Fidelis was het totaal geen probleem dat wij erbij kwamen zitten. We mochten haar allemaal helpen om de ‘sponsorletters’ te verbeteren die de leerlingen op dat moment aan het schrijven waren. De leerlingen maakte eerst een kladversie en als wij ze verbeterd hadden mochten ze het in het net opschrijven.
Om half 4 waren de leerlingen klaar en hebben we nog een praatje geslagen met Madame Fidelis. Zij vond dat we zeker een keer moesten mee doen aan de talentenshow. Gevolg: volgende keer moeten wij ons van onze beste kant laten zien.
Na de talentenshow was het nog tijd voor een vergadering met de leerkrachten. Er werd hen uitgelegd wat wij precies kwamen doen en dat de eerste week stage enkel wiskunde lessen voor ons inhield. Nadien moest Quinten aan het hele team zijn ‘Partytent’ nog presenteren dat hij zal meenemen op het scouts-weekend. Zoals ik al vermeld had is er een club die Scouts genoemd wordt. Hier worden de leerlingen door een van de oudste leerlingen gedrild om als een soort leger rond te lopen. Dit is ontzettend indrukwekkend om te zien en kan totaal niet vergeleken worden met onze scouts. Quinten is zich gaan engageren voor deze club en had besloten om met een deel van zijn ingezameld geld een tent te kopen waarin de leerlingen, die meegaan op scouts-weekend, kunnen slapen.
Nadat we alles hebben gepresenteerd aan de leerkrachten was het eindelijk tijd om naar huis te vertrekken. We keken op onze horloge en vielen bijna achterover van de tijd. Het was al tien voor 7 en we moesten nog koken. Het zou nog een lange avond worden...
Dag 11: 15/02/2012
Onze vrije dag ging van start met werken voor school. Een deel van ons eindwerk moest doorgestuurd worden en woensdag was een ideale dag om deze te maken. Tot de middag zijn we hier aan bezig geweest en dan heb ik verder gewerkt aan mijn blog en andere dingen in orde gebracht.
In de late namiddag zijn we dan met 4 naar de bank getrokken om geld af te halen. Dit was voor mij een hele belevenis omdat het de eerste keer was in Kenia dat ik op een brommer zat. Ze zijn niet vies van snel te gaan en putten te nemen. Natuurlijk is wel fijn om met deze hitte snel te gaan zodat je je haren kan laten wapper in de wind. Na de bank waren we afgesproken aan de winkel met twee andere om alle inkopen mee naar huis te dragen. Toen we thuis aankwamen ben ik aan het eten begonnen en heb ik een van mijn favorieten gerechten gemaakt: Kip met gebakken ‘patatjes’ en een fris slaatje. Ik hoop dat de andere het lekker vonden. Maar daar twijfel ik niet aan, aangezien alles op was.
Voor ik het vergeet, ik heb dit niet alleen gedaan. Stijn Peeters was ook een superkok! Bedankt!
In de late namiddag zijn we dan met 4 naar de bank getrokken om geld af te halen. Dit was voor mij een hele belevenis omdat het de eerste keer was in Kenia dat ik op een brommer zat. Ze zijn niet vies van snel te gaan en putten te nemen. Natuurlijk is wel fijn om met deze hitte snel te gaan zodat je je haren kan laten wapper in de wind. Na de bank waren we afgesproken aan de winkel met twee andere om alle inkopen mee naar huis te dragen. Toen we thuis aankwamen ben ik aan het eten begonnen en heb ik een van mijn favorieten gerechten gemaakt: Kip met gebakken ‘patatjes’ en een fris slaatje. Ik hoop dat de andere het lekker vonden. Maar daar twijfel ik niet aan, aangezien alles op was.
Voor ik het vergeet, ik heb dit niet alleen gedaan. Stijn Peeters was ook een superkok! Bedankt!
Dag 10: 14/02/2012
Dinsdag verwachtte ze ons in de voormiddag in het 4e leerjaar en in de namiddag in het 3e leerjaar. Dit was een dag dat we nuttig moesten gebruiken om te beslissen welke klas we graag hadden gehad voor de stage. Ik twijfelde heel erg en vond de kinderen uit het 4e leerjaar schatten, maar een spijtige zaak was dat er geen vaste leerkracht was. De knoop was nog steeds niet doorgehakt.
Van 4 tot 5 was het tijd voor ‘Debate’ voor de leerlingen van het 4e-8e. Jammer genoeg door het vele geroezemoes konden we de kinderen moeilijk verstaan. Om 5 uur was het voor ons dan ook tijd om naar huis te gaan.
Van 4 tot 5 was het tijd voor ‘Debate’ voor de leerlingen van het 4e-8e. Jammer genoeg door het vele geroezemoes konden we de kinderen moeilijk verstaan. Om 5 uur was het voor ons dan ook tijd om naar huis te gaan.
Dag 9: 13/02/2012
Deze nieuwe week werden we al verwacht om half 8 op Rainbow4kids school. Vandaag stond voor Quinten en mij het eerste en het tweede leerjaar op het programma. Omdat we er met ons twee al uit waren dat we sowieso het 3e of het 4e leerjaar wilde, was het eerste leerjaar geen optie. De kinderen zijn nog heel klein en hebben veel geduld nodig. Engels gaat ook heel moeizaam bij hen. Het waren schatten van kinderen en zongen de hele dag door liedjes om de leerstof te onthouden. Tijdens de namiddag zaten we in het tweede leerjaar. Ik besefte dat ik het tweede leerjaar ook wel een heel fijne klas vond en de klasleerkracht een ontzettend lieve vrouw is. Ik zag hele goede dingen in de les. Zo gebruikte zij hondjes tijdens wiskunde om een oefening duidelijk te maken aan de leerlingen. Maar omdat Sofie en Stijn al van in het begin hadden gezegd dat ze graag het eerste of het tweede leerjaar hadden gehad, heb ik niet gevraagd of het mogelijk was om in het tweede te staan.
Op het einde van de dag was het weer tijd voor de clubs voor 4 tot en met 8. Deze keer ging de Wildlifeclub een film zien. We hadden met een aantal plaats genomen in de Dinning Hall waar de film bekeken werd. Maar jammer genoeg startte de groep niet meteen met de film en moesten we eerst naar enkele verhalen luisteren. Zo zijn we dan maar verder gegaan naar de volgende club, namelijk Young farmers club. Daar waren ze bezig met omspitten van de grond om er later zaadjes in te gooien en te besproeien met water. Zo zullen ze binnenkort hun eigen groentjes maken. Als laatste stop zijn we de Musicclub gaan bezoeken. Natuurlijk een van mijn favorieten. De leerkrachten die deze groep begeleiden leren soms nieuwe liedjes aan. Zo zingen ze de hele tijd door en kijken ze naar de liedjes die ze in een boek hebben staan. Ik merkte dat ze al een fikse verzameling hadden.
Op het einde van de dag was het weer tijd voor de clubs voor 4 tot en met 8. Deze keer ging de Wildlifeclub een film zien. We hadden met een aantal plaats genomen in de Dinning Hall waar de film bekeken werd. Maar jammer genoeg startte de groep niet meteen met de film en moesten we eerst naar enkele verhalen luisteren. Zo zijn we dan maar verder gegaan naar de volgende club, namelijk Young farmers club. Daar waren ze bezig met omspitten van de grond om er later zaadjes in te gooien en te besproeien met water. Zo zullen ze binnenkort hun eigen groentjes maken. Als laatste stop zijn we de Musicclub gaan bezoeken. Natuurlijk een van mijn favorieten. De leerkrachten die deze groep begeleiden leren soms nieuwe liedjes aan. Zo zingen ze de hele tijd door en kijken ze naar de liedjes die ze in een boek hebben staan. Ik merkte dat ze al een fikse verzameling hadden.
Dag 8: 12/02/2012
Om twee uur stonden we aan de deur van Teacher Wim en Ingrid om naar Kim4love te vertrekken. Een uurtje later kwamen we eindelijk aan, aan het podium op Diani beach van de bekende ‘Rasta man’ Kim. Hij zou ons de hele namiddag vertoeven. Er werd niet enkel gezongen, maar er kwamen ook nog acrobaten zotte toeren uithalen. We werden de hele dag geëntertaind. Na het optreden zijn we bij fourthy thieves iets gaan eten met de hele bende. Na een lange dag zijn we uiteindelijk ons bedje in gekropen om de volgende dag weer vroeg op te staan voor het observeren.
woensdag 22 februari 2012
Dag 6: 10/02/2012
Om half 8 wandelden we allemaal de school binnen en zagen we dat Teacher Wim verwelkomd werd. Dit de een docent van de medestudenten uit Hasselt. Hij was hier vorig jaar ook al een weekje geweest, maar deze keer blijft hij 3 volle weken. Wat voor ons natuurlijk niet slecht is aangezien hij ons dan kan helpen in het voorbereiden van lessen. We merkte meteen dat teacher Wim heel gekend was in de school en blijkbaar vorig jaar al veel had betekend voor hen. Nadien was het tijd voor ‘PI’. Dit een uurtje op elke vrijdag dat uitgaat naar de godsdiensten en tijd maakt om te bidden. We zijn meegegaan met de Katholieken die in de Dinning Hall zaten. Hier wordt voortdurend gezongen en gebeden. Rond negen uur is dit dan afgelopen en gaan de lessen weer gewoon van start.
Vandaag stond voor ons Standard 7 and 8 op het programma. Dit is vergelijkbaar met het eerste en het tweede jaar secundaire. Hier zaten de grote ’jongens’ van de school. Ze staken met ‘kop en schouder’ boven mij uit. We merkte meteen een groot verschil op vlak van woordenschat in het Engels. We vroegen aan elkaar wat bepaalde woorden betekende want deze waren niet evident. De leerstof was ook al niet van de poes en als er dan nog een Engelse termen opgekleefd werd, was het al helemaal niet te gemakkelijk. Wel goed dat ik heel geïnteresseerd was tijdens deze lessen en dat ik eens kon praten met de leerlingen. Zoals ik hiervoor al had vermeld is het niet altijd even evident om met iedereen te communiceren omdat de uitspraak vaak verschilt met de onze. Maar met deze leerlingen gaat dat al wat beter omdat ze al wat ouder zijn en vaak beter Engels praten.
In de namiddag was het tijd om met de leerlingen van 4 tot en met 8 naar het strand te gaan en te gaan zwemmen. Rond kwart na 3 trekken alle leerlingen uit de klas en maken ze zich klaar om naar Diani Beach te gaan. Als leerkracht moesten we ons ook kleden om mee het water in te gaan. Een badpak onderaan en daarover een t-shirt met een short. Om de school te sponsoren was ik langs enkele banken gegaan en van Dexia had ik opblaasbare stokken gekregen. Ik had deze meegenomen naar de school om uit te delen aan de leerlingen. Ze waren er allemaal erg blij mee en hebben het dan ook gebruikt om in zee te gaan.
Na het zwemmen zijn we terug naar de school gewandeld en hebben we gewacht tot de meeste leerlingen naar huis waren.
Katrien heeft ons meteen na school meegenomen naar het dorpje. Daar konden we dan kennismaken met de bewoners van Maweni. Ze hadden ons al goed voorbereid op wat we daar te zien zouden krijgen. Omdat ik ook in Zuid-Afrika dorpjes had bezocht wist ik wat me ongeveer te wachten stond. We werden meteen herkend door de bewoners en waren overal hartelijk welkom. De tweeling Joyce en Angelina uit het eerste leerjaar kwamen we al snel tegen en hebben ons onze hele tocht door het dorp vergezeld. We zijn naar de steengroeve geweest, het plaatselijk café, de toiletten, de douches ,… Zo zijn we het hele dorp doorgegaan en zijn we geëindigd bij Mariam, het sponsor kindje van de ouders van Mama Rainbow. Ik had toevallig met haar kennisgemaakt op de speelplaats en in klas 4. Ik vond het fijn om haar eens te zien buiten het school. Zij is ook het nichtje van Jackson, onze man die ons met alles kan helpen zoals tips geven over safaris, koken,… Omdat ik nu had gezien waar Mariam leefde kon ik een duidelijk beeld schetsen over de omgeving waar de leerlingen van onze school in wonen. De huizen zijn zeker niet vergelijkbaar met de onze. De huisjes worden zelf gemaakt van elementen uit de natuur. Als ze veel geluk hebben dan hebben ze een tafel en twee bedden. Maar vaak is er maar 1 bed voor iedereen. En meestal spreken we dan ook van gezinnen met 3 of 4 kinderen of zelfs meer.
Na dit alles zijn we over de school met z’n alle iets gaan drinken om wat na te praten en onze eerste indrukken aan Katrien te vertellen van de school en andere.
We zijn snel naar huis vertrokken, want ondertussen was het al 7 uur en stonden we nog altijd in onze natte kleren van het zwemmen. In onze planning hadden we ingecalculeerd dat we elke vrijdag zouden gaan eten omdat er een restaurantje was waar op vrijdag de pizza’s aan de helft van de prijs waren. Zo gezegd, zo gedaan. Rond 10 uur zaten we eindelijk aan tafel en konden we genieten van een heerlijke en goedkope maaltijd. Het plan was dat we nog naar de meest bekende discotheek zouden gaan van de omgeving ‘De Shakatak’. Maar we waren allemaal moe en Katrien had jammer genoeg ook afgebeld omdat ze het even wat moeilijk had. Natuurlijk vonden we dit geen probleem maar we waren nu wel allemaal opgedoft om weg te gaan. Aangezien we zo moe waren en geen zin meer hadden om ver weg te trekken hadden we besloten om naar ‘Full Moon’ te gaan. Dit was een discotheek vlak achter het restaurantje waar we gegeten hadden. Met de hele bende, wij met z’n achten, Teacher Wim, Penelope en Gijs, Ingrid, Dennis en Soalo, was het meteen een gezellige boel en hebben wij de avond van ‘Full moon’ goed gemaakt. Want wij waren als enige aanwezig in deze grote discotheek maar dat hield ons niet tegen om de dansvloer op te gaan.
Wat ik nog niet heb verteld is dat Dennis en Soalo onze eigen ‘Bodyguards’ zijn als we weggaan. Omdat de inwoners het hier niet gewoon zijn van blanke mensen te zien, zoeken ze snel toenadering tot ons. Ze denken dat wij hun een ticket kunnen bieden naar Europa. Daarom zijn Dennis en Soalo er altijd bij als we op stap gaan. Soalo is de broer van Jackson en Dennis is de beste vriend van Soalo en zo is het plaatje rond. Deze twee rijden ook altijd voor ons met de moto rond. Natuurlijk ‘Not for free’.
Vandaag stond voor ons Standard 7 and 8 op het programma. Dit is vergelijkbaar met het eerste en het tweede jaar secundaire. Hier zaten de grote ’jongens’ van de school. Ze staken met ‘kop en schouder’ boven mij uit. We merkte meteen een groot verschil op vlak van woordenschat in het Engels. We vroegen aan elkaar wat bepaalde woorden betekende want deze waren niet evident. De leerstof was ook al niet van de poes en als er dan nog een Engelse termen opgekleefd werd, was het al helemaal niet te gemakkelijk. Wel goed dat ik heel geïnteresseerd was tijdens deze lessen en dat ik eens kon praten met de leerlingen. Zoals ik hiervoor al had vermeld is het niet altijd even evident om met iedereen te communiceren omdat de uitspraak vaak verschilt met de onze. Maar met deze leerlingen gaat dat al wat beter omdat ze al wat ouder zijn en vaak beter Engels praten.
In de namiddag was het tijd om met de leerlingen van 4 tot en met 8 naar het strand te gaan en te gaan zwemmen. Rond kwart na 3 trekken alle leerlingen uit de klas en maken ze zich klaar om naar Diani Beach te gaan. Als leerkracht moesten we ons ook kleden om mee het water in te gaan. Een badpak onderaan en daarover een t-shirt met een short. Om de school te sponsoren was ik langs enkele banken gegaan en van Dexia had ik opblaasbare stokken gekregen. Ik had deze meegenomen naar de school om uit te delen aan de leerlingen. Ze waren er allemaal erg blij mee en hebben het dan ook gebruikt om in zee te gaan.
Na het zwemmen zijn we terug naar de school gewandeld en hebben we gewacht tot de meeste leerlingen naar huis waren.
Katrien heeft ons meteen na school meegenomen naar het dorpje. Daar konden we dan kennismaken met de bewoners van Maweni. Ze hadden ons al goed voorbereid op wat we daar te zien zouden krijgen. Omdat ik ook in Zuid-Afrika dorpjes had bezocht wist ik wat me ongeveer te wachten stond. We werden meteen herkend door de bewoners en waren overal hartelijk welkom. De tweeling Joyce en Angelina uit het eerste leerjaar kwamen we al snel tegen en hebben ons onze hele tocht door het dorp vergezeld. We zijn naar de steengroeve geweest, het plaatselijk café, de toiletten, de douches ,… Zo zijn we het hele dorp doorgegaan en zijn we geëindigd bij Mariam, het sponsor kindje van de ouders van Mama Rainbow. Ik had toevallig met haar kennisgemaakt op de speelplaats en in klas 4. Ik vond het fijn om haar eens te zien buiten het school. Zij is ook het nichtje van Jackson, onze man die ons met alles kan helpen zoals tips geven over safaris, koken,… Omdat ik nu had gezien waar Mariam leefde kon ik een duidelijk beeld schetsen over de omgeving waar de leerlingen van onze school in wonen. De huizen zijn zeker niet vergelijkbaar met de onze. De huisjes worden zelf gemaakt van elementen uit de natuur. Als ze veel geluk hebben dan hebben ze een tafel en twee bedden. Maar vaak is er maar 1 bed voor iedereen. En meestal spreken we dan ook van gezinnen met 3 of 4 kinderen of zelfs meer.
Na dit alles zijn we over de school met z’n alle iets gaan drinken om wat na te praten en onze eerste indrukken aan Katrien te vertellen van de school en andere.
We zijn snel naar huis vertrokken, want ondertussen was het al 7 uur en stonden we nog altijd in onze natte kleren van het zwemmen. In onze planning hadden we ingecalculeerd dat we elke vrijdag zouden gaan eten omdat er een restaurantje was waar op vrijdag de pizza’s aan de helft van de prijs waren. Zo gezegd, zo gedaan. Rond 10 uur zaten we eindelijk aan tafel en konden we genieten van een heerlijke en goedkope maaltijd. Het plan was dat we nog naar de meest bekende discotheek zouden gaan van de omgeving ‘De Shakatak’. Maar we waren allemaal moe en Katrien had jammer genoeg ook afgebeld omdat ze het even wat moeilijk had. Natuurlijk vonden we dit geen probleem maar we waren nu wel allemaal opgedoft om weg te gaan. Aangezien we zo moe waren en geen zin meer hadden om ver weg te trekken hadden we besloten om naar ‘Full Moon’ te gaan. Dit was een discotheek vlak achter het restaurantje waar we gegeten hadden. Met de hele bende, wij met z’n achten, Teacher Wim, Penelope en Gijs, Ingrid, Dennis en Soalo, was het meteen een gezellige boel en hebben wij de avond van ‘Full moon’ goed gemaakt. Want wij waren als enige aanwezig in deze grote discotheek maar dat hield ons niet tegen om de dansvloer op te gaan.
Wat ik nog niet heb verteld is dat Dennis en Soalo onze eigen ‘Bodyguards’ zijn als we weggaan. Omdat de inwoners het hier niet gewoon zijn van blanke mensen te zien, zoeken ze snel toenadering tot ons. Ze denken dat wij hun een ticket kunnen bieden naar Europa. Daarom zijn Dennis en Soalo er altijd bij als we op stap gaan. Soalo is de broer van Jackson en Dennis is de beste vriend van Soalo en zo is het plaatje rond. Deze twee rijden ook altijd voor ons met de moto rond. Natuurlijk ‘Not for free’.
Dag 5: 9/02/2012
Donderdag was de dag van observatie in het 5e en het 6e leerjaar. Dit zijn al heel wat oudere leerlingen en de Engelse termen beginnen ook al wat moeilijker te worden voor ons. De leerkrachten van 4,5 en 6 (soms 7 en 8) wisselen vaak van klas. Zo zijn er leerkrachten die dan enkel wiskunde geven in 7 en 8 en CRE (Christian religion education) in het 4e. Te vergelijken met het systeem dat in België wordt toegepast in het secundaire onderwijs.
De leerkrachten zijn steeds heel blij dat ze ons mogen ontvangen in de klas.
De wiskunde les die we gezien hebben in het 5e was niet al te makkelijk! De termen worden dus wat moeilijker en het is ook niet altijd even evident om de leerlingen te verstaan. De uitspraak van het Engels is heel verschillend met de onze. Zij leggen accenten op heel andere plaatsen dan wij, waardoor het soms verwarrend is.
Klas 5 was wel een heel fijne klas die ons met open armen ontvingen. Tijdens de les ‘creative arts’, wat niet echt dezelfde creativiteit bevat als in onze lessen beeld of muziek, moesten de leerlingen hun talent laten zien aan de klas. Die avond was het namelijk talentenshow voor klas 4-8. Natuurlijk konden wij, Quinten en ik, er niet aan ontsnappen en moesten wij ook eens over de Catwalk lopen. De leerlingen lagen plat van het lachen.
De talentenshows worden elke donderdag georganiseerd. Dit is een heel fijn om te zien dat de leerkrachten zulke initiatieven nemen om zo’n dingen te organiseren. Er was ontzettend veel sfeer onder de leerlingen en het uurtje was zo om. Op donderdag zijn er dan ook geen clubs van 4 tot 5. De ‘Talentshow’ loopt van 4 tot 5 en dan gaan de leerlingen naar huis toe.
De leerkrachten zijn steeds heel blij dat ze ons mogen ontvangen in de klas.
De wiskunde les die we gezien hebben in het 5e was niet al te makkelijk! De termen worden dus wat moeilijker en het is ook niet altijd even evident om de leerlingen te verstaan. De uitspraak van het Engels is heel verschillend met de onze. Zij leggen accenten op heel andere plaatsen dan wij, waardoor het soms verwarrend is.
Klas 5 was wel een heel fijne klas die ons met open armen ontvingen. Tijdens de les ‘creative arts’, wat niet echt dezelfde creativiteit bevat als in onze lessen beeld of muziek, moesten de leerlingen hun talent laten zien aan de klas. Die avond was het namelijk talentenshow voor klas 4-8. Natuurlijk konden wij, Quinten en ik, er niet aan ontsnappen en moesten wij ook eens over de Catwalk lopen. De leerlingen lagen plat van het lachen.
De talentenshows worden elke donderdag georganiseerd. Dit is een heel fijn om te zien dat de leerkrachten zulke initiatieven nemen om zo’n dingen te organiseren. Er was ontzettend veel sfeer onder de leerlingen en het uurtje was zo om. Op donderdag zijn er dan ook geen clubs van 4 tot 5. De ‘Talentshow’ loopt van 4 tot 5 en dan gaan de leerlingen naar huis toe.
Dag 4: 8/02/2012
Onze vrije dag was heel laat gestart want we zijn allemaal lang in ons bed blijven liggen. Opweg naar het strand waren we 3 andere vrijwilligers tegen het lijf gelopen. Ingrid, de verpleegster die al lang samenwerkt met Katrien en twee tandartsen. Zij kwamen voor de eerste maal naar Kenia en bleven voor een weekje om de leerlingen te leren hoe ze hun tandjes moesten poetsen. We merkten meteen dat Ingrid een ontzettend lieve vrouw was en dat we een geweldige tijd tegemoet zouden gaan met haar. Pas tegen drie uur lagen we allemaal op strand. De idyllische plek is perfect om eventjes af te koelen van de hitte in het binnenland. Het water komt wel ontzettend snel op waardoor je bijna in de bomen kruipen om niet in het water te belanden met je handdoek.
zondag 19 februari 2012
Dag 3: 7/02/2012
Om 10 voor 8 stonden ze op ons te wachten om ons te begeleiden naar de school om te starten met onze observaties. Deze zullen twee weken lang duren zodat we goed voorbereid zijn op de klassen en het les geven.
Het observeren in 2, 3 en 4 was een hele ervaring. De kinderen vonden het heel fijn om ons te hebben in de klas. De leerlingen wilden ons constant helpen met allerlei zaken en gaven ons papier om te mee te volgen in de les.
Het was wel een lange dag. Van 8 tot 5 aanwezig in de school en dan in deze warmte (35 graden). Maar dit zal ik toch gewoon moeten worden, want dit zal drie maanden zo zijn.
Het laatste uur van de dag (van 4 tot 5) werd in beslag genomen door ‘Clubs’. Dit zijn kleine groepjes waar je nuttige zaken kan uitvoeren zoals: scouts, Music, wildlife, Young farmers club, debat, Christian religion en Islamic. Deze gaan elke dag door na school en is enkel voor 4,5,6,7 en 8.
Na onze lange dag, maar wel heel leerrijke, zijn we nog groentjes gaan kopen aan het lokale kraampje vooraan in het dorp. Deze hadden we nodig om in onze spaghetti te gooien. De groentjes en fruitjes zijn hier fantastisch! Ze zijn niet te vergelijken met de onze. Een gezellig avondje op ons terrasje was weer een feit. We hebben onze volgende dag besproken. Want op woensdag zijn we vrij en moeten we dus niet naar school en krijgen we de kans om andere dingen te doen. We zouden morgen namiddag naar het strand trekken en genieten van het keniaanse zonnetje.
Tijdens onze avonden op het terrasje is er ook altijd een vleermuis die gedag komt zeggen en ons even vergezeld. Omdat hij al zo vaak bij ons heeft gezeten/ gehangen hebben we hem ook al een naam gegeven; ‘Pim’. Nu, dinsdag avond laat, was Pim van plan om zijn vleugels nog eens te strekken en ons te verlaten. Jammer genoeg, doordat hij zo zenuwachtig was om te gaan vliegen, want wij waren zelf ook wat onrustig, heeft hij op mijn gezicht iets achtergelaten. Fijn is anders, maar natuurlijk konden we er allemaal hard om lachen.
Het observeren in 2, 3 en 4 was een hele ervaring. De kinderen vonden het heel fijn om ons te hebben in de klas. De leerlingen wilden ons constant helpen met allerlei zaken en gaven ons papier om te mee te volgen in de les.
Het was wel een lange dag. Van 8 tot 5 aanwezig in de school en dan in deze warmte (35 graden). Maar dit zal ik toch gewoon moeten worden, want dit zal drie maanden zo zijn.
Het laatste uur van de dag (van 4 tot 5) werd in beslag genomen door ‘Clubs’. Dit zijn kleine groepjes waar je nuttige zaken kan uitvoeren zoals: scouts, Music, wildlife, Young farmers club, debat, Christian religion en Islamic. Deze gaan elke dag door na school en is enkel voor 4,5,6,7 en 8.
Na onze lange dag, maar wel heel leerrijke, zijn we nog groentjes gaan kopen aan het lokale kraampje vooraan in het dorp. Deze hadden we nodig om in onze spaghetti te gooien. De groentjes en fruitjes zijn hier fantastisch! Ze zijn niet te vergelijken met de onze. Een gezellig avondje op ons terrasje was weer een feit. We hebben onze volgende dag besproken. Want op woensdag zijn we vrij en moeten we dus niet naar school en krijgen we de kans om andere dingen te doen. We zouden morgen namiddag naar het strand trekken en genieten van het keniaanse zonnetje.
Tijdens onze avonden op het terrasje is er ook altijd een vleermuis die gedag komt zeggen en ons even vergezeld. Omdat hij al zo vaak bij ons heeft gezeten/ gehangen hebben we hem ook al een naam gegeven; ‘Pim’. Nu, dinsdag avond laat, was Pim van plan om zijn vleugels nog eens te strekken en ons te verlaten. Jammer genoeg, doordat hij zo zenuwachtig was om te gaan vliegen, want wij waren zelf ook wat onrustig, heeft hij op mijn gezicht iets achtergelaten. Fijn is anders, maar natuurlijk konden we er allemaal hard om lachen.
Dag 2: 6/02/2012
Om 10 zijn we vertrokken naar onze school en hebben we kennis gemaakt met de leerkrachten en de gebouwen verkend. De kinderen van de school hebben ons verwelkomd met schitterende liedjes zoals ‘Jambo’, ‘We are the children’,…
Na deze meeting hebben we een hete wandeling gemaakt naar de winkel waar we onze inkopen voor de komende 3 dagen moesten inslagen. Daar hebben we ook meteen een plaatselijk snack gegeten, namelijk ‘Samosas’. Een soort van loempia met rund in.
Na we de dokter hadden bezocht zijn we onverwachts toch naar het strand getrokken. Wat een idyllische plek! Net zoals je op de foto’s ziet! Echt prachtig. Daar zijn we op het strand nog iets gaan drinken en hebben we Hilde getrakteerd op een ‘Tuskor’ voor haar verjaardag. Tuskor is het plaatselijke bier. Zeker niet slecht!
Vervolgens zijn we terug naar ons huisje getrokken en voor de eerste keer zelf gekookt. Dit was voor de eerste keer toch wel goed gelukt! Nog wat napraten op ons terrasje en dan gaan slapen, om de volgende dag vroeg op te staan om voor de eerste keer te gaan observeren.
Na deze meeting hebben we een hete wandeling gemaakt naar de winkel waar we onze inkopen voor de komende 3 dagen moesten inslagen. Daar hebben we ook meteen een plaatselijk snack gegeten, namelijk ‘Samosas’. Een soort van loempia met rund in.
Na we de dokter hadden bezocht zijn we onverwachts toch naar het strand getrokken. Wat een idyllische plek! Net zoals je op de foto’s ziet! Echt prachtig. Daar zijn we op het strand nog iets gaan drinken en hebben we Hilde getrakteerd op een ‘Tuskor’ voor haar verjaardag. Tuskor is het plaatselijke bier. Zeker niet slecht!
Vervolgens zijn we terug naar ons huisje getrokken en voor de eerste keer zelf gekookt. Dit was voor de eerste keer toch wel goed gelukt! Nog wat napraten op ons terrasje en dan gaan slapen, om de volgende dag vroeg op te staan om voor de eerste keer te gaan observeren.
Dag 1: 5/02/2012
Om twee uur, plaatselijke tijd zijn we aangekomen in Mombasa na 16 uur reizen zonder enig probleem. Katrien en Hilde stonden samen met Jackson en nog enkele andere ons op te wachten om ons te vervoeren met de Matatu richting de ferrie in Mombasa. In de straten zag je de eerste indrukken van Kenia. Warm, vele groenten- en fruitwinkeltje, mensen die kuierde door de straten,… Zeer kleurrijk. Aan de ferrie aangekomen zag je alle mensen lopen om aan de overkant te geraken. Voor de auto mee op de ferrie te nemen moet je betalen, maar als je ‘te voet’ gaat mag je gewoon opstappen. Vandaar dat er zoveel mensen altijd mee oversteken. Dit is onder andere om familie aan de andere kant te bezoeken, te werken of andere dingen uit te voeren. We reden richting Ukunda en kwamen we aan in ons dorpje waar we 3 maanden zullen verblijven: ‘Maweni’. Aangekomen in ons huisje zijn we meteen terug vertrokken om te gaan eten in ons dorpje. Het was super gezellig en hebben we hebben ook meteen met vele mensen van het dorpje kennis gemaakt. Ook Penelope en Gijs hebben we leren kennen. Penelope was een vrijwilligster die criminologie had gestudeerd en er een D-cursus had bijgedaan om les te kunnen geven. Vorig jaar is zij dan als vrijwilligster naar hier gekomen om de school mee te helpen en les te geven. Vlak voordat ze dit jaar naar hier terug kwam is ze afgestudeerd als leerkracht. Gijs is haar vriend en hij heeft hier vorig jaar ook 1 maand verbeleven om te kunnen helpen. Nu kennen de meeste ons allemaal al en weten ze wat wij komen doen. Dit was een leuke start van ons verblijf. Na ons etentje zijn we nog op ons terrasje gaan zitten om wat na te praten over alle indrukken die we al op hadden gedaan. Om half 12 zijn we dan eindelijk ons bedje ingekropen, onder het muskietennet, voor de eerste keer.
Abonneren op:
Posts (Atom)