Om half 8 wandelden we allemaal de school binnen en zagen we dat Teacher Wim verwelkomd werd. Dit de een docent van de medestudenten uit Hasselt. Hij was hier vorig jaar ook al een weekje geweest, maar deze keer blijft hij 3 volle weken. Wat voor ons natuurlijk niet slecht is aangezien hij ons dan kan helpen in het voorbereiden van lessen. We merkte meteen dat teacher Wim heel gekend was in de school en blijkbaar vorig jaar al veel had betekend voor hen. Nadien was het tijd voor ‘PI’. Dit een uurtje op elke vrijdag dat uitgaat naar de godsdiensten en tijd maakt om te bidden. We zijn meegegaan met de Katholieken die in de Dinning Hall zaten. Hier wordt voortdurend gezongen en gebeden. Rond negen uur is dit dan afgelopen en gaan de lessen weer gewoon van start.
Vandaag stond voor ons Standard 7 and 8 op het programma. Dit is vergelijkbaar met het eerste en het tweede jaar secundaire. Hier zaten de grote ’jongens’ van de school. Ze staken met ‘kop en schouder’ boven mij uit. We merkte meteen een groot verschil op vlak van woordenschat in het Engels. We vroegen aan elkaar wat bepaalde woorden betekende want deze waren niet evident. De leerstof was ook al niet van de poes en als er dan nog een Engelse termen opgekleefd werd, was het al helemaal niet te gemakkelijk. Wel goed dat ik heel geïnteresseerd was tijdens deze lessen en dat ik eens kon praten met de leerlingen. Zoals ik hiervoor al had vermeld is het niet altijd even evident om met iedereen te communiceren omdat de uitspraak vaak verschilt met de onze. Maar met deze leerlingen gaat dat al wat beter omdat ze al wat ouder zijn en vaak beter Engels praten.
In de namiddag was het tijd om met de leerlingen van 4 tot en met 8 naar het strand te gaan en te gaan zwemmen. Rond kwart na 3 trekken alle leerlingen uit de klas en maken ze zich klaar om naar Diani Beach te gaan. Als leerkracht moesten we ons ook kleden om mee het water in te gaan. Een badpak onderaan en daarover een t-shirt met een short. Om de school te sponsoren was ik langs enkele banken gegaan en van Dexia had ik opblaasbare stokken gekregen. Ik had deze meegenomen naar de school om uit te delen aan de leerlingen. Ze waren er allemaal erg blij mee en hebben het dan ook gebruikt om in zee te gaan.
Na het zwemmen zijn we terug naar de school gewandeld en hebben we gewacht tot de meeste leerlingen naar huis waren.
Katrien heeft ons meteen na school meegenomen naar het dorpje. Daar konden we dan kennismaken met de bewoners van Maweni. Ze hadden ons al goed voorbereid op wat we daar te zien zouden krijgen. Omdat ik ook in Zuid-Afrika dorpjes had bezocht wist ik wat me ongeveer te wachten stond. We werden meteen herkend door de bewoners en waren overal hartelijk welkom. De tweeling Joyce en Angelina uit het eerste leerjaar kwamen we al snel tegen en hebben ons onze hele tocht door het dorp vergezeld. We zijn naar de steengroeve geweest, het plaatselijk café, de toiletten, de douches ,… Zo zijn we het hele dorp doorgegaan en zijn we geëindigd bij Mariam, het sponsor kindje van de ouders van Mama Rainbow. Ik had toevallig met haar kennisgemaakt op de speelplaats en in klas 4. Ik vond het fijn om haar eens te zien buiten het school. Zij is ook het nichtje van Jackson, onze man die ons met alles kan helpen zoals tips geven over safaris, koken,… Omdat ik nu had gezien waar Mariam leefde kon ik een duidelijk beeld schetsen over de omgeving waar de leerlingen van onze school in wonen. De huizen zijn zeker niet vergelijkbaar met de onze. De huisjes worden zelf gemaakt van elementen uit de natuur. Als ze veel geluk hebben dan hebben ze een tafel en twee bedden. Maar vaak is er maar 1 bed voor iedereen. En meestal spreken we dan ook van gezinnen met 3 of 4 kinderen of zelfs meer.
Na dit alles zijn we over de school met z’n alle iets gaan drinken om wat na te praten en onze eerste indrukken aan Katrien te vertellen van de school en andere.
We zijn snel naar huis vertrokken, want ondertussen was het al 7 uur en stonden we nog altijd in onze natte kleren van het zwemmen. In onze planning hadden we ingecalculeerd dat we elke vrijdag zouden gaan eten omdat er een restaurantje was waar op vrijdag de pizza’s aan de helft van de prijs waren. Zo gezegd, zo gedaan. Rond 10 uur zaten we eindelijk aan tafel en konden we genieten van een heerlijke en goedkope maaltijd. Het plan was dat we nog naar de meest bekende discotheek zouden gaan van de omgeving ‘De Shakatak’. Maar we waren allemaal moe en Katrien had jammer genoeg ook afgebeld omdat ze het even wat moeilijk had. Natuurlijk vonden we dit geen probleem maar we waren nu wel allemaal opgedoft om weg te gaan. Aangezien we zo moe waren en geen zin meer hadden om ver weg te trekken hadden we besloten om naar ‘Full Moon’ te gaan. Dit was een discotheek vlak achter het restaurantje waar we gegeten hadden. Met de hele bende, wij met z’n achten, Teacher Wim, Penelope en Gijs, Ingrid, Dennis en Soalo, was het meteen een gezellige boel en hebben wij de avond van ‘Full moon’ goed gemaakt. Want wij waren als enige aanwezig in deze grote discotheek maar dat hield ons niet tegen om de dansvloer op te gaan.
Wat ik nog niet heb verteld is dat Dennis en Soalo onze eigen ‘Bodyguards’ zijn als we weggaan. Omdat de inwoners het hier niet gewoon zijn van blanke mensen te zien, zoeken ze snel toenadering tot ons. Ze denken dat wij hun een ticket kunnen bieden naar Europa. Daarom zijn Dennis en Soalo er altijd bij als we op stap gaan. Soalo is de broer van Jackson en Dennis is de beste vriend van Soalo en zo is het plaatje rond. Deze twee rijden ook altijd voor ons met de moto rond. Natuurlijk ‘Not for free’.
Vandaag stond voor ons Standard 7 and 8 op het programma. Dit is vergelijkbaar met het eerste en het tweede jaar secundaire. Hier zaten de grote ’jongens’ van de school. Ze staken met ‘kop en schouder’ boven mij uit. We merkte meteen een groot verschil op vlak van woordenschat in het Engels. We vroegen aan elkaar wat bepaalde woorden betekende want deze waren niet evident. De leerstof was ook al niet van de poes en als er dan nog een Engelse termen opgekleefd werd, was het al helemaal niet te gemakkelijk. Wel goed dat ik heel geïnteresseerd was tijdens deze lessen en dat ik eens kon praten met de leerlingen. Zoals ik hiervoor al had vermeld is het niet altijd even evident om met iedereen te communiceren omdat de uitspraak vaak verschilt met de onze. Maar met deze leerlingen gaat dat al wat beter omdat ze al wat ouder zijn en vaak beter Engels praten.
In de namiddag was het tijd om met de leerlingen van 4 tot en met 8 naar het strand te gaan en te gaan zwemmen. Rond kwart na 3 trekken alle leerlingen uit de klas en maken ze zich klaar om naar Diani Beach te gaan. Als leerkracht moesten we ons ook kleden om mee het water in te gaan. Een badpak onderaan en daarover een t-shirt met een short. Om de school te sponsoren was ik langs enkele banken gegaan en van Dexia had ik opblaasbare stokken gekregen. Ik had deze meegenomen naar de school om uit te delen aan de leerlingen. Ze waren er allemaal erg blij mee en hebben het dan ook gebruikt om in zee te gaan.
Na het zwemmen zijn we terug naar de school gewandeld en hebben we gewacht tot de meeste leerlingen naar huis waren.
Katrien heeft ons meteen na school meegenomen naar het dorpje. Daar konden we dan kennismaken met de bewoners van Maweni. Ze hadden ons al goed voorbereid op wat we daar te zien zouden krijgen. Omdat ik ook in Zuid-Afrika dorpjes had bezocht wist ik wat me ongeveer te wachten stond. We werden meteen herkend door de bewoners en waren overal hartelijk welkom. De tweeling Joyce en Angelina uit het eerste leerjaar kwamen we al snel tegen en hebben ons onze hele tocht door het dorp vergezeld. We zijn naar de steengroeve geweest, het plaatselijk café, de toiletten, de douches ,… Zo zijn we het hele dorp doorgegaan en zijn we geëindigd bij Mariam, het sponsor kindje van de ouders van Mama Rainbow. Ik had toevallig met haar kennisgemaakt op de speelplaats en in klas 4. Ik vond het fijn om haar eens te zien buiten het school. Zij is ook het nichtje van Jackson, onze man die ons met alles kan helpen zoals tips geven over safaris, koken,… Omdat ik nu had gezien waar Mariam leefde kon ik een duidelijk beeld schetsen over de omgeving waar de leerlingen van onze school in wonen. De huizen zijn zeker niet vergelijkbaar met de onze. De huisjes worden zelf gemaakt van elementen uit de natuur. Als ze veel geluk hebben dan hebben ze een tafel en twee bedden. Maar vaak is er maar 1 bed voor iedereen. En meestal spreken we dan ook van gezinnen met 3 of 4 kinderen of zelfs meer.
Na dit alles zijn we over de school met z’n alle iets gaan drinken om wat na te praten en onze eerste indrukken aan Katrien te vertellen van de school en andere.
We zijn snel naar huis vertrokken, want ondertussen was het al 7 uur en stonden we nog altijd in onze natte kleren van het zwemmen. In onze planning hadden we ingecalculeerd dat we elke vrijdag zouden gaan eten omdat er een restaurantje was waar op vrijdag de pizza’s aan de helft van de prijs waren. Zo gezegd, zo gedaan. Rond 10 uur zaten we eindelijk aan tafel en konden we genieten van een heerlijke en goedkope maaltijd. Het plan was dat we nog naar de meest bekende discotheek zouden gaan van de omgeving ‘De Shakatak’. Maar we waren allemaal moe en Katrien had jammer genoeg ook afgebeld omdat ze het even wat moeilijk had. Natuurlijk vonden we dit geen probleem maar we waren nu wel allemaal opgedoft om weg te gaan. Aangezien we zo moe waren en geen zin meer hadden om ver weg te trekken hadden we besloten om naar ‘Full Moon’ te gaan. Dit was een discotheek vlak achter het restaurantje waar we gegeten hadden. Met de hele bende, wij met z’n achten, Teacher Wim, Penelope en Gijs, Ingrid, Dennis en Soalo, was het meteen een gezellige boel en hebben wij de avond van ‘Full moon’ goed gemaakt. Want wij waren als enige aanwezig in deze grote discotheek maar dat hield ons niet tegen om de dansvloer op te gaan.
Wat ik nog niet heb verteld is dat Dennis en Soalo onze eigen ‘Bodyguards’ zijn als we weggaan. Omdat de inwoners het hier niet gewoon zijn van blanke mensen te zien, zoeken ze snel toenadering tot ons. Ze denken dat wij hun een ticket kunnen bieden naar Europa. Daarom zijn Dennis en Soalo er altijd bij als we op stap gaan. Soalo is de broer van Jackson en Dennis is de beste vriend van Soalo en zo is het plaatje rond. Deze twee rijden ook altijd voor ons met de moto rond. Natuurlijk ‘Not for free’.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten